Dixit

Geplaatst door

TIP
3-6 spelers
30 minuten
Auteur: Jean-Louis Roubira en Marie Cardouat (illustraties)
Uitgever: Libellud/Asmodée (2008)

Wat geef jij dit spel?
[Aantal: 4 Gemiddelde: 4]

Het spel …

Jaren geleden, nog voor mijn grootste spellenmanie, speelde ik met grote groepen wel eens het woordenboekspel. Daarbij zoeken de spelers om beurten een woord op in een woordenboek dat (hopelijk) niemand kent. Iedereen bedenkt een betekenis en schrijft deze op, terwijl de actieve speler de juiste omschrijving noteert. Alle omschrijvingen worden opgelezen, waarna iedereen raadt wat de juiste is. Punten krijg je als je de goede betekenis raadt of als anderen jouw bedenksel als oplossing aanwijzen.

Het spelen van Dixit riep herinneringen aan het woordenboekspel op. Dixit is namelijk bijna hetzelfde, maar dan met geïllustreerde kaarten in plaats van woorden. Om beurten zijn de spelers verteller. Alle spelers hebben zes kaarten in de hand. De verteller bedenkt een omschrijving die hij vindt passen bij de illustratie op een van zijn kaarten en legt deze dicht op tafel. Alle anderen kiezen een kaart uit hun hand waarvan ze vinden dat deze het beste bij de omschrijving past.

De kaarten worden daarna geschud en open op tafel gelegd. Alle andere spelers kiezen nu de kaart waarvan zij denken dat de verteller die heeft neergelegd. Punten krijg je als je het goed raadt of als anderen jouw kaart kiezen. Maar pas op! De verteller krijgt geen punten als iedereen het goed raadt, of als niemand dat doet. Als verteller moet je dus zorgen dat je omschrijving niet te moeilijk is, maar ook niet te eenvoudig.

Het spel eindigt als de stapel kaarten op is. De speler met de meeste punten wint.

… en de waardering

Met iets als het woordenboekspel, dat wereldwijd onder verschillende namen en regels gespeeld wordt, is Dixit niet echt origineel te noemen. Zelfs onder de gepubliceerde spellen gebruikte Appels en Peren het basisidee al eerder. Desondanks voelt Dixit als een oorspronkelijk en bijzonder spel. Dat komt niet in de laatste plaats door de surrealistische illustraties. Niet iedereen zal de quasi-naïeve tekenstijl waarderen, maar het is zeker anders dan je in welk spel ook aan zult treffen. Juist door het surreële lenen de plaatjes zich uitstekend voor het bedenken van de meest uiteenlopende omschrijvingen.

In de illustraties schuilt daarmee de kracht van het spel. Het moedigt de creativiteit van de verteller aan, die nog een verdere stimulans krijgt met de puntentelling. Het zorgt er bovendien voor dat een spel met slechts 84 verschillende kaarten toch niet direct aan wederspeelbaarheid verliest. Mocht dat toch een probleem worden, dan kun je altijd de uitbreiding met 84 nieuwe kaarten aan te schaffen.

Zelden heb ik een spel gespeeld waar de vormgeving van zo’n groot belang was voor het speelplezier. Ik vind het dan niet meer dan logisch om de illustratrice als co-auteur te beschouwen van dit prachtige spel.

Eén reactie

  1. hoi, ik – als vader- ben totaal niet gecharmeerd van dit spel. op 1 of andere manier krijg ik het gevoel dat dit spel alle energie uit mij trekt. ik heb er geen moment van genoten. de illustraties kunnen mij ook niet bekoren maar ontlokken een oer- irritatie bij me. ik duid het doel dan ook binnenshuis als Dipshit. grtn. Bas.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *