Eufraat & Tigris – Het Kaartspel

Het spel …

Een van de bekendste en meest geliefde spellen van Reiner Knizia is het bordspel Eufraat en Tigris. Dit spel is inmiddels al weer een jaartje of tien op de markt en heeft nog niets van zijn glans verloren. Het is een complex spel waarvan je tegelijkertijd ontzettende hoofdpijn kan krijgen en ontzettend van kan genieten. Of te wel een echt spel voor volwassen spellengekken.

Zoals veel succesvolle spellen, is er ook op dit spel een vervolg gekomen in de vorm van een kaartspel. Het kaartspel gebruikt dezelfde elementen als het bordspel, maar dan in een wat vereenvoudigde vorm.

In het kaartspel draait het, net als in het bordspel, om het ontwikkelen van verschillende koninkrijken op verschillende dimensies. Je scoort ook punten in elk van deze dimensies en degene die de meeste punten heeft gescoord in de dimensie waar hij het zwakst is, heeft het spel gewonnen (maxi-min criterium).

Het spel start met acht schatkaarten die het begin gaan vormen van de verschillende koninkrijken. Tijdens hun beurt mogen spelers in deze koninkrijkjes extra kaarten aanleggen (die horen bij de verschillende ontwikkeldimensies) of een aanvoerder plaatsen. Bij elke dimensie hoort één aanvoerder. Op het moment dat een extra kaart wordt aangelegd, krijgt de speler die in dit koninkrijk de bijbehorende aanvoerder heeft een punt.

Natuurlijk gaat het ontwikkelen van de koninkrijkjes niet zonder slag of stoot. Soms willen de twee spelers een aanvoerder van een bepaalde dimensie leveren in een bepaald koninkrijk en dan is het natuurlijk vechten geblazen. Daarnaast groeien koninkrijken soms aan elkaar en ook dan kan het voorkomen dat er twee aanvoerders voor dezelfde dimensie zijn zodat er een machtstrijd uitbarst. De winnaar van zo’n strijd kan hier flink wat punten mee verdienen.

Het spel is afgelopen zodra alle kaarten op zijn of alle rijken aan elkaar zijn gegroeid. De speler die dan dus het beste is in zijn slechtste dimensie heeft gewonnen.

… en de waardering

Van mij had het bij het Eufraat en Tigris bordspel kunnen blijven. Het kaartspel mag dan sterk lijken op de oudere broer, het legt het echter af als het op speelplezier aankomt. Dit wordt veroorzaakt doordat er in het kaartspel veel minder dynamiek zit in het ontstaan en uit elkaar vallen van de verschillende koninkrijkjes. De enige manier om een rijk namelijk uit elkaar te laten vallen is door een catastrofe kaart te spelen op de verbindende kaart. Verder blijven rijken altijd bij elkaar. En doordat de rijken op een vaste plaats liggen kunnen ze alleen hun buren aanvallen. Vaak worden een aantal rijken snel groot en sterk en is het niet echt aantrekkelijk om deze dan nog aan te vallen waardoor niemand meer in de buren wil investeren. Het spel gaat hierdoor uit als een nachtkaars, lang voordat het echt is afgelopen.