Glory to Rome

Het spel …

Als liefhebber van combokaartspellen was de slechte beschikbaarheid van Glory to Rome me jarenlang een doorn in het oog. Maar dit jaar bracht goed nieuws: niet alleen kwam de uitgever met een tweede editie, ook werd het spel internationaal uitgegeven in verschillende talen. Vooral dat laatste is niet onbelangrijk: Glory to Rome was mede bekend vanwege de eerste editie met een verschrikkelijk amateuristische uitvoering.

Belangrijker dan het uiterlijk is natuurlijk het spel zelf. In Glory to Rome krijgen de spelers van Nero de opdracht de stad te herbouwen na een mysterieuze brand. Dat doen ze door verschillende vaklieden in te huren, die ze naast gebouwen en materialen het nodige prestige verschaffen. Net als in Race for the Galaxy en het Puerto Rico kaartspel hebben de kaarten in Glory to Rome verschillende functies: het zijn gebouwen die je kunt maken om hun eigenschap te gebruiken, bouwmaterialen om andere gebouwen mee te voltooien, of rollen die je uit kunt spelen om een bepaalde actie uit te voeren.

Een speler die aan de beurt is kan een bepaalde rol kiezen of kaarten trekken (‘nadenken’). Kiest een speler een rol, dan mogen de anderen besluiten om te volgen door dezelfde rol te spelen, of na te denken. Vervolgens voert iedereen een kaart heeft gespeeld de bijbehorende actie. Acties worden effectiever als je dezelfde rollenkaart al in je clientèle hebt liggen (waar ze komen met de rol Patroon).

Is een gebouw af, dan mag je direct van zijn speciale eigenschap gebruik maken. Minstens zo belangrijk is dat een voltooid gebouw meer invloedpunten oplevert. Invloedpunten dienen als winstpunten en bepalen ook de maximale omvang van je clientèle en je kluis, waar je bouwmaterialen rechtstreeks in winstpunten kunt omzetten.

Het spel eindigt direct als de trekstapel op is, of als er in Rome geen bouwplaatsen meer over zijn. De spelers tellen nu hun invloedpunten bij de punten uit de kluis open de speler met de meeste punten wint.

… en de waardering

Er is één woord dat Glory to Rome goed samenvat en dat is chaos. Met zes verschillende soorten rollen en bouwmaterialen is soms een zekere mate van geluk nodig om de juiste kaarten op het juiste moment te hebben. Niets is frustrerender dan om een schitterend gebouw in aanbouw te hebben om de benodigde grondstof nooit meer te trekken. Maar de grootste chaos zit in de functies van de gebouwen. Die lijken met opzet ontworpen om het spel totaal overhoop te gooien. Afhankelijk van de situatie kunnen sommige gebouwen de eigenaar een idioot voordeel geven, zodat de anderen alleen maar op een snel einde kunnen hopen. Of op een ander gebouw dat hun in staat stelt het spel op zijn kop te zetten.

Deze chaos is niet aan iedereen besteed, maar ik ervaar het als een plezierige chaos. Omdat iedere kaart wel iets leuks doet, heeft het spel toch vaak een vreemde soort van balans. En omdat er hierdoor vaak gekke dingen gebeuren is een potje Glory to Rome zelden saai. Hoewel het spel daardoor minder serieus is dan andere spellen in het genre, ontbreekt het in Glory to Rome zeker niet aan een behoorlijke mate van tactische en strategische mogelijkheden. Dat maakt het spel tot een absolute aanrader voor liefhebbers van het betere kaartspel. Waar blijft die Nederlandse editie?