T.I.M.E Stories

Geplaatst door

2-4 spelers
90 minuten
Auteur: Manuel Rozoy
Uitgever: Space Cowboys (2015)

Wat geef jij dit spel?
[Aantal: 1 Gemiddelde: 5]

Het spel…

T.I.M.E Stories is een spel dat zowel bejubeld als verguisd wordt. Het wordt aan de ene kant bejubeld om zijn innovatieve spelsysteem en de spanning van samen een scenario ontdekken. En aan de andere kant wordt het spel verguisd omdat het erg duur is voor een spel met beperkte herspeelbaarheid en knappen sommige mensen af op het spel zelf. Een tussenweg lijkt er niet te zijn. De vraag is dus: top of flop!

In T.I.M.E Stories beleef je samen met drie andere spelers een avontuur. Officieel kan je het spel ook met 2 of 3 mensen spelen (door met meerdere karakters per speler te spelen), maar eigenlijk is dit spel gemaakt voor exact 4 spelers en komt het minder spelers minder goed uit de verf. De vier spelers werken voor de T.I.M.E agency (en nee, het is geen typefout dat er achter de E geen puntje staat) in een tijd waarin tijdreizen mogelijk is geworden. Iedereen die Back to the Future heeft gezien weet dat tijdreizen een gevaarlijke bezigheid is, voor je het weet verander je iets kleins in het verleden waardoor de toekomst compleet wijzigt. De T.I.M.E Agency is de organisatie die de tijdlijnen bewaakt én indien nodig herstelt. En dat is dus precies wat je in T.I.M.E Stories gaat doen.

Aan het begin van het spel kiezen de spelers een karakter waarmee ze terug gaan naar een moment in tijd waarop er iets mis is gegaan. Wat dat iets precies is geweest, weet je niet maar moet je gaan uitzoeken. In de doos van T.I.M.E Stories zit één scenario (Asylum) en daarnaast kan je nieuwe losse scenario’s kopen. Het doel van dit spel is het ontdekken van het verhaal en het oplossen van een probleem, dus ik kan in deze recensie niet te veel vertellen over dit scenario (ik wil niemands spelplezier verpesten, de plaatjes die je ziet bij deze recensie zijn dan ook de kaarten die je meteen aan het begin van je eerste potje altijd zult zien en die ook in de spelregels worden gebruikt).

In grote lijnen werkt het spel als volgt. Je wordt door de T.I.M.E agency naar een startlocatie gestuurd. In Asylum is dat een zaal in een psychiatrisch ziekenhuis in 1921. Ieder locatie bestaat uit een set kaarten die je naast elkaar neerlegt en die samen een panorama vormen. Vervolgens beslissen de spelers naar welke kaart van het panorama ze toe gaan. Iedere speler mag de achterkant van de kaart bekijken die hij gekozen heeft. Soms krijg je een gedetailleerdere afbeelding te zien van de plek waar je bent, vindt je hier een voorwerp (er staat dan: pak item nummer zoveel uit de stapel) of krijg je te lezen wat de persoon die je ziet tegen je zegt (al kan het ook dat iemand je aanvalt en je moet vechten). De hints die je krijgt helpen je om te ontdekken wat er aan de hand is. Er zijn verschillende locaties die je kan bezoeken om meer informatie te krijgen. Maar wees gewaarschuwd: niet alle informatie is even nuttig. Soms wordt je op een dwaalspoor gezet.

Het bezoeken en bestuderen van de locaties kost tijd en helaas is de hoeveelheid tijd per tijdreis beperkt. Nadat je het maximale aantal tijdseenheden hebt uitgegeven wordt je terug getrokken naar je eigen tijdsperiode. Als het je niet gelukt is om het probleem te achterhalen én op te lossen, dan kan je het op een later moment nog eens proberen. Je moet dan wel weer helemaal opnieuw beginnen, al weet je natuurlijk wel al wat meer (praat niet met die en die persoon want die wil alleen maar vechten, maar ga wel naar die en die kamer toe om de sleutel op te halen waarmee je de kast kan openen waarin, enz.).

…en de waardering

Ik vind het idee van T.I.M.E Stories heel interessant en mijn eerste potje vond ik ook echt leuk. Maar bij de tweede poging vond ik het spel al minder leuk worden en mijn enthousiasme zakte tijdens het derde potje nog verder weg. Gelukkig lukte het toen om het spel uit te spelen. Er zijn een aantal redenen waarom ik T.I.M.E Stories uiteindelijk niet leuk vond.

Allereerst was het verhaal dat we ontdekten nogal oppervlakkig en soms zelfs niet helemaal logisch, maar dat vond ik eigenlijk nog niet eens het ergste. Wat leuk aan dit spel is, is het ontdekken van nieuwe locaties, zeker omdat het spel er echt super mooi uitziet. Het is niet mogelijk om het spel in één keer uit te spelen dus er komt altijd een moment dat je weer terug moet en opnieuw moet beginnen. In iedere nieuwe poging, moet je echter weer een stukje over doen. Je kan dan wel de niet nuttige locaties over slaan en je focussen op dat waarvan je weet dat het nuttig is, maar daar zie en leer je niets nieuws. Het is een herhaling die voelt als het afwerken van een takenlijstje (zeker omdat je toch wel even bezig bent met telkens weer de kaarten van de locatie opzoeken in de stapel, daarna klaarleggen en na afloop weer opruimen). Het is bovendien belangrijk om te onthouden wat op de verschillende locaties te zien is en gebeurt (zeker als er wat tijd tussen verschillende pogingen zit). Ik maakte daarom aantekeningen over de locaties en dat voelde me eigenlijk te veel als werk en te weinig als plezier.

Tijdens het spel moesten we verder een paar keer een soort puzzel-achtig-iets oplossen om verder te komen (duidelijker kan ik niet zijn zonder spoilers te geven en dat wil ik niet). Ik houd echter helemaal niet van puzzel-achtige-dingen en de mensen waar ik mee speelde ook niet. Voor ons viel het spel op die momenten een beetje dood. Wij vonden de puzzel-achtige-ietsen ook nog best lastig, al lees ik op Boardgamegeek veel reacties dat mensen ze juist te makkelijk vonden, dus dat is iets persoonlijks.

Ik lees op internet veel reacties van mensen die zich wel kostelijk hebben vermaakt met dit spel, maar ik ben zeker niet de enige die het spel niet leuk vindt. Het is dus echt een kwestie van smaak. Dit spel is leuk als je er plezier in hebt om iets te optimaliseren en het niet erg vindt om een paar keer hetzelfde te doen, maar dan iedere keer beter. Verder moet je van puzzel-achtige opdrachten houden, anders is het niet je ding. En het is belangrijk dat je van verhalende spellen houdt want ieder scenario vertelt een soort verhaal. Je kan trouwens echt elk scenario maar één keer spelen, want als je de oplossing eenmaal weet dan is de lol er af (met het spel zelf is overigens niets mis, dus een andere groep kan het spel wél nog een keer gaan spelen). Ik had dit spel zo graag geweldig gevonden, maar helaas, het is niet mijn ding.

2 reacties

  1. Hi,

    De post is al wat ouder maar ik doe toch even een poging.

    Weet iemand een enigzins vergelijkbaar spel, dat wat toegankelijker is?
    Minder complex om aan te beginnen, en een wat grotere kans van slagen en verkrijgen van voldoening 🙂 ?

    Leonie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *