Abalone

Geplaatst door

2 spelers
Auteur: Laurent Levi en Michel Lalet
Uitgever: Goliath (1990)

Wat geef jij dit spel?
[Aantal: 1 Gemiddelde: 3]

Het spel …

Na een aantal jaren belanden alle spellen op de rommelmarkt. Het is voor mij dan ook een sport om op rommelmarkten goede spellen van weleer te vinden (tussen alle spellen die eigenlijk een reclame-uiting zijn in spelvorm, meestal Monopoly of Triviant). Op Koninginnedag 2007 heb ik Abalone aan de haak geslagen.

Eén van de leuke dingen van oude spellen vind ik altijd de wervende teksten die je op de dozen of in de spelregels tegenkomt. Achterop de doos van Abalone staan een aantal quotes van spelers. Zo zegt Margreeth (moeder van vier kinderen) over het spel “ Plotseling is het stil in huis, waar zijn de kinderen?” en Carl (opa) “Ab-alone vind ik een toepasselijke naam: ‘niet meer alleen’. Er is altijd wel iemand in voor dit spel”. Spellenrecensent Syd (wie kent hem niet, …. eh… ik dus) zegt ten slotte “Het is een zeldzaam voorrecht getuige te zijn van de geboorte van een klassiek spel als dit”. Het moge duidelijk zijn, toen Abalone op de markt kwam was iedereen dol enthousiast over dit spel.

Abalone is een abstract tweepersoonsspel. Op een zeshoekig speelveld worden veertien witte en veertien zwarte knikkers klaargelegd. De spelers mogen omstebeurt de knikkers van hun kleur bewegen en moeten proberen als eerste zes knikkers van de andere speler van het bord te duwen. Je mag in je beurt telkens een rijtje van maximaal drie knikkers bewegen. Je kunt ze één plaats opschuiven in de lijn waarop ze liggen of de hele rij als het ware optillen en op een aangrenzende lijn leggen. Bij het verschuiven in lijn kun je één of twee knikkers van de tegenstander wegduwen, als jouw groepje knikkers groter is.

… en de waardering

Abalone is een aardig tweepersoonsspel. Het begin van het spel is altijd een beetje rommelig (de knikkers moeten eerst naar elkaar toe voordat het trekken en duwen echt kan beginnen) en het spelverloop kan erg stroef zijn als één van de spelers erg defensief speelt. Maar als je beide een beetje aanvallend speelt, is het nog steeds een heel aardig spel. Het haalt weleenswaar niet het niveau van hedendaagse abstracte spellen (zoals de Gipf-serie en Tantrix) en ik zou het zeker geen klassieker willen noemen (sorry Syd), maar is nog steeds leuk genoeg om af en toe uit de kast te komen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *