Bordspellen uit het land van de rijzende zon

Geplaatst door

U vraagt, wij draaien (soms), dus bij deze zal ik proberen om een stukje te schrijven over “minimal boardgames” op verzoek van Jan (zie zijn reactie op mijn jaaroverzicht van 2013). Minimal games is een term die wordt gebruikt voor spelletjes die met weinig spelmateriaal en eenvoudige regels toch een echt spel weten te creëren. Veel van deze spellen komen uit Japan en andere Aziatische landen, dus wie weet hebben we binnenkort naast Eurogames, Ameritrash nog een derde categorie spellen: de Aziaten.

Deze nieuwe groep spellen heeft via Spiel voet aan de grond gekregen in de spellenwereld. Volgens mij heeft Japon Brand (een Japanse uitgever) al een flink aantal jaren een stand op Spiel. Jarenlang was het een soort curiositeit met exotisch uitziende spellen, maar sloegen de spellen niet genoeg aan om op hitlijstjes voor te komen. Dit veranderde in (volgens mij) 2011 toen op Spiel String Railway uitkwam. Ik heb dit spel nooit gespeeld maar het is een spel waarin gekleurde veters worden gebruikt om een “bord” te maken en waarin de veters vervolgens worden gebruikt als treinspoor waarmee je verschillende punten moet verbinden. Dit spel wist wel de aandacht van de spellenwereld te trekken en was in no time uitverkocht. Na String Railway werd Japon Brand een uitgever om in de gaten te houden.

In 2012 kwam Japon Brand met Love Letter uit. Dit was de inside hit van deze editie van Spiel. Het spel was in no time uitverkocht (niet alleen de editie van Japon Brand, maar ook de editie van AEG). Dit spel bestaat uit slechts 16 kaarten met verschillende personages erop die elkaar op verschillende manieren beïnvloeden. Spelers beginnen hun beurt met één kaart, trekken vervolgens een kaart bij en spelen één van de twee van hun kaarten uit. Je voert vervolgens de actie die op de kaart staat uit en hoopt dat je daardoor andere spelers dwingt om hun enige kaart uit te spelen waardoor ze af zijn. Het spel duurt ongeveer een kwartiertje. Dit spel heb ik één keer gespeeld en het kon mij niet echt boeien. Misschien dat het kwartje zou vallen als ik het vaker zou spelen, maar de eerste keer smaakte niet echt naar meer.

In aanloop naar 2013 werden de spellen die Japon Brand mee zou nemen naar Spiel uitgebreid bestudeerd door de spellenwereld. Het spel dat er dit jaar uitsprong was Machi Koro. In dit spel moet je een stad bouwen en gebruik je dobbelstenen. Dit spel was wederom in no time uitverkocht en veel spellenliefhebbers willen sindsdien het spel graag hebben. Ik heb dit spel niet gespeeld, en heb dus ook geen idee of de hype terecht is. Als de hype maar groot genoeg is, dan wordt het spel meestal na een tijdje wel opgepikt door andere uitgevers, dus wie weet belandt het spel nog wel een keer op mijn spellentafel.

Ik heb in 2013 wel twee andere spellen van Japon Brand gekocht op Spiel, namelijk Eat me if you can (vanwege de looks) en Witch’s Coming! (omdat het een tweepersoonsspelletje is). Ik heb mijn beide aankopen inmiddels gespeeld en vind de spellen niet echt geweldig. Ze zijn niet slecht, maar ik vind in beide gevallen de looks beter dan het spel. Beide spellen draaien op het principe dat je moet inschatten wat de andere speler(s) gaan doen (denk jij wat ik denk dat jij denkt). Best aardig voor een keertje, maar geen hoogvliegers.

Tot nu toe ben ik dus nog niet gegrepen door de nieuwe spellen die uit het verre Oosten komen. Ik vind de vormgeving van deze spellen verfrissend, maar de spellen die ik heb gespeeld waren geen toppers.

Ik geloof dat de minimalistische spellen echter niet echt iets nieuws onder de zon zijn. Er worden al jaren spellen uitgegeven die met weinig regels en een beperkte hoeveelheid materiaal toch samen een geweldig spel opleveren. Denk aan kaartspellen als Take 5!, Coloretto, Gesjaakt en Machiavelli of aan bordspellen als Cartagena, Blokus, Cities en Gepakt & Gezakt. Dit soort spellen zijn ook altijd populair geweest. Per slot van rekening is het heel prettig als je een spel snel speelklaar op tafel hebt liggen en de uitleg van de regels in een paar minuten gepiept is. Dit geldt zeker met gelegeheidsspelers (“kunnen we niet gewoon beginnen, dan leer ik de regels wel terwijl we spelen”, doorgaans tijdens het spelen gevolgd door “maar dat had je niet uitgelegd”), maar ook de doorgewinterde veelspeler is er niet vies van om tussen de hersenkrakers door iets lichts, luchtigs maar toch lekkers te spelen.

Ik vind het altijd heel knap als een auteur een dergelijk spel weet te bedenken. Het lijkt me ontzettend moeilijk om iets nieuws te verzinnen dat én nog niet bestaat én eenvoudig is én leuk is. Je moet dan echt iets nieuws verzinnen in plaats van allemaal bestaande mechanismen op een hoop gooien en op een nieuwe manier aan elkaar knopen (wat bij sommige complexe spellen gebeurt).

Kortom, ben ik van mening dat er sprake is van iets nieuws onder de (rijzende) zon? Nee, dat denk ik niet. Er is misschien wel meer aandacht voor de kracht van eenvoud. En wellicht dat spelauteurs daardoor geprikkeld worden om meer aandacht te besteden aan het ontwikkelen van “minimal” games waardoor we binnenkort misschien wel meer van dit soort spellen in de spellenwinkel tegen gaan komen. De grootste vernieuwing die de Japanse (en andere Aziatische) uitgevers de spellenwereld opleveren zit denk ik in de vormgeving van hun spellen en misschien in de thema’s die ze op hun spellen plakken. Dit is een impuls die de spellenwereld zeker geen kwaad zal doen. Ik verwacht dat mensen met een andere culturele achtergrond (dan Amerikaans en/of West-Europees) de spellenwereld interessante spelervaringen op gaan leveren. Dit geldt echter niet alleen voor auteurs uit het verre oosten, maar ook voor auteurs uit het voormalige Oostblok en in de toekomst hopelijk voor auteurs uit Afrika of Zuid- en Midden-Amerika. Per slot van rekening heb ik wel genoeg Middeleeuwse Steden ontwikkeld, landen veroverd en draken verslagen. Het is tijd voor nieuwe avonturen op de spellentafel en daar kunnen auteurs uit verre landen zeker een bijdrage aanleveren.

6 reacties

  1. Ik vind Love Letter opzicht nog best leuk om af en toe te spelen, vooral met vier spelers wordt het interessant. Daarnaast vind ik Machiavelli nou niet echt een makkelijk uit te leggen spel, het heeft nog best een diepgang. Spelletjes als SET! of Halli Galli blijf ik ook wel leuk vinden, dat is ook met weinig materiaal.
    Leuke blog is dit 🙂

  2. Ik ken nog niet veel spelletjes uit Oost-Azië, maar ik beleef wel veel plezier aan Traders of Carthage en Koryō. Love Letter vind ik een lollig niemandalletje.

  3. Ik ben ook geen expert op het gebied van "Aziatica" maar na een recent spelletje Indio sta ik er zeker voor open. Ben benieuwd welke Nederlandse spellenuitgever zich hier als eerste aan gaat wagen!

    @Michiel: ik had nog nooit aan bordspellen als belegging voor de langetermijn geacht 😉

  4. Precies, al die fluttige spelletjes uit Japan. Er kan eens iets bij zitten, maar vaak valt het tegen. Vorig jaar kocht ik R (zeer fluttig, als Loveletter, maar dan voor twee personen) en Trick of the Rails (origineel, maar toch te weinig controle, te weinig zinvolle beslissingen te nemen, dus niet interessant.). In elk geval zijn die Japanse spelletjes goed waardevast (want schaars, als je niet naar Essen gaat). Een al te grote buil kun je je er dus ook niet aan vallen.

Laat een antwoord achter aan Michiel Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *