Geplaatst door Aan het eind van de zomervakantie is het tijd voor een terugblik op juli. Daarin speelde ik 51 keer een spel, verdeeld over 27 verschillende spellen. Twee daarvan waren nieuw. Van beide raakte ik helaas niet heel enthousiast. De leukste van de twee was Scrabble.
De vraag is natuurlijk wat voor zinvols ik over een spel kan zeggen dat al zo lang zo populair is, sinds een tijdje ook in de vorm van Wordfeud. Laat ik het er maar op houden dat het niet mijn spel is. Nu heb ik niks tegen woordspellen op zich (ik ben een van die mensen met een dwangmatige neiging om van de letters in nummerborden woorden te maken), maar Scrabble is me simpelweg te traag. De hele tijd het bord afspeuren om te kijken of je je letters misschien ergens kunt neerleggen voor nog een puntje meer, ik heb er het geduld niet voor. En dan heb ik het nog niet eens over de noodzaak van een speciaal woordenboek of de kennis van alle twee- en drieletterwoorden. Nee, doe mij maar Genius. Hetzelfde basisidee, maar dan enorm veel vlotter en leuker.
Het andere nieuwe spel was Die Burgen von Burgund. Gaap. Weer zo’n slaapverwekkende overwinningspuntenbrij van Stefan Feld. Eén aardig spelidee bedolven onder miljoenen onsamenhangende manieren om punten te scoren. Afgevinkt op het lijstje ooit te spelen spellen, hoeft van mij nooit meer op tafel te komen. Hoe meer ik dit soort eurospellen speel, des te meer sympathie ik krijg voor die Ameritrashers.
Natuurlijk kregen de kastdochters ook in juli weer de nodige aandacht, met als resultaat dat ik geen enkel spel in mijn verzameling langer geleden dan 2008 voor het laatst gespeeld heb (met uitzondering van de spellen die ik weg wil doen).
Big City (2007): Erg leuk om weer eens te doen. Helaas concentreerde ik me teveel op het plaatsen van een warenhuis en vergat ik onderweg nog punten te scoren. Missie geslaagd, spel kansloos verloren. Maar deze wil ik zeker vaker op tafel krijgen, bij voorkeur met drie.
In de Ban van de Ring: De Strijd (2007): Toch nog steeds de leukste Strategovariant. Asymmetrische partijen, maar geen van beide lijkt een duidelijk voordeel te hebben. Erg tactisch, en de spanning neemt toe met iedere zet.
Adel Verplicht (2007): Misschien een veredelde versie van steen-papier-schaar, maar wel een heel plezierig familiespel. Spellen hoeven niet ingewikkeld te zijn om te boeien.
Mü (2008): Inmiddels ben ik aardig wat ervaringen met slagenspellen rijker, maar Mü is nog wel steeds een van de leukste complexe varianten. Na een paar ronden wordt het metaspel belangrijk en gaat de tussenstand meetellen in het kiezen van partners.
Amyitis (2008): Een vroege puntensprokkelaar, maar nog niet over de top. Leuk om weer eens te spelen, maar ik vraag me af voor hoeveel potjes nog. Mag voorlopig nog even in de verzameling blijven.
Handelsfürsten (2008): Het type subtiel kaartspel zoals alleen Knizia ze kan maken. Met een minimum aan regels en fratsen heb je hier zomaar een spannend spel liggen, waarbij je het eindspel natuurlijk weer goed moet timen. Aanrader.
Ik denk dat je de plank ernstig misslaat wat betreft Die Burgen von Burgund, Peter Hein. Ook al vind je het een ***spel—vanzelfsprekend je goed recht—de manieren om punten te verdienen zijn vérre van onsamenhangend; en bovendien lijk je over het hoofd te hebben gezien dat die 'puntensalade' nu juist precies het punt (haha) is van het spel. Punten krijgen kan iedereen in dit geheel. Categorisch méér punten krijgen… daarvoor moet je navenant meer moeite doen. Als Burgen te simpel of te eenvoudig toeschijnt, speel je het nog niet scherp genoeg. Wordt het daarmee een duidelijk interactief geheel? Nee, dat blijft beperkt. Maar een uitdaginkje is het wel degelijk, en het is grappig hoe iemand het idee van puntensalade heeft genomen en dat in een spel heeft verwerkt. Dat idee is overigens niet geheel onorigineel: je betitelt Amyitis later in je bijdrage als een 'vroege puntensprokkelaar', maar gaf je Amyitis toen het spel in 2008 op de markt kwam al die laatdunkende kwalificatie mee? In je recensie van weleer kom ik die woorden op geen enkele manier tegen: integendeel, je sprak nogal lovend over balans en timing en hoe het spel iedere keer op een andere manier werd gewonnen.
Hoe dan ook, je vond Burgen na een keer al niet meer het proberen waard, dus in hoeverre dit commentaar zinnig is, is zeker een punt van discussie.
@Bart: het spijt me, ik zie wel degelijk nostalgie in je houding. Als een spel geen werkverschaffer of deck builder is, zou ik zonder naam van de auteur en zonder publicatiedatum echt niet of hooguit zeer slecht kunnen zeggen in welk jaar het is verschenen. Ook dat je terugvalt op een klassiek kaartspel en een compleet ander genre spellen dat net zo goed aan verandering onderhevig is versterkt die indruk. Er zijn wel degelijk opmerkelijke euro's te vinden… maar zult buiten de gebaande paden moeten treden, en de oogst zal een stuk kleiner zijn. Maar in feite ben je net zo selectief met wat in jouw ogen de ‘klassiekers’ van 10 tot 15 jaar geleden zijn, want de rest van de spellen uit die periode laat je net zo goed links liggen ;-).
Peter-Hein, ik geef je gelijk wat de typische eurospellen van de laatste jaren betreft. Ben nog maar een drietal jaar echt in de hobby en heb een duidelijke voorkeur voor de klassiekers die ondertussen 10-15 jaar oud zijn (spellen waar de spelers centraal staan). Heeft dus niets te maken met nostalgie of al teveel spellen hebben. Ik ben als gevolg terug naar Bridge en wargames aan het graviteren.