Gespeeld in november

In tegenstelling tot oktober was november niet zo’n spectaculaire maand wat betreft nieuwe spellen. Het menu bestond vooral uit vlotte kaartspellen (Dominion, The City, Glory to Rome). Van de vier nieuwe spellen was German Railways de leukste.

Net als Chicago Express is German Railways oorspronkelijk uitgegeven door de treinenspeluitgever bij uitstek, Winsome Games. Ook hier investeren de spelers weer in treinmaatschappijen om met slim sporen leggen de meeste dividenden te genereren. Beide zijn spellen met eenvoudige regels, maar met een bijzonder subtiel en ondoorzichtig speelverloop, althans voor de doorsnee speler van eurospellen. Je eerste paar potjes tast je in het duister wat nu een goede strategie is; welke maatschappij moet je op welk moment uitbouwen, en waar koop je wanneer aandelen van. Mijn eerste potje kende door de gebrekkige Nederlandse vertaling twee keer een valse start, maar uiteindelijk lukte het. Ik bakte er niks van, maar ik denk een beetje begrepen te hebben waar het misging. Een volgend potje zal dat idee ongetwijfeld logenstraffen.

Andere spellen die nieuw waren deze maand, de leukste voorop:

Paris Connection: weer een ex-Winsome van Queen. Luchtiger dan German Railways, maar zeker zo subtiel. Het lijkt een simpel spelletje, maar onder de oppervlakte gebeurt hier meer dan in menige euro met meer dan 10 bladzijden regels. De spelers moeten dan wel een beetje meewerken: als iedereen domweg de maatschappijen promoot waarvan hij in het begin een paar aandelen kreeg is het een slap en suf spelletje. Mijn pogingen om juist andere maatschappijen te saboteren stuitten bij mijn medespelers op onbegrip: “Doe niet zo flauw en ga gewoon voor jezelf.” Dat moet je bij die Winsomespellen dus niet doen. Ik kan me voorstellen dat als je dit spel benadert als een simpele euro, je er weinig plezier aan beleeft. Komen treinenspellen dan uit een andere dimensie?

Powerboats: een aardig racespelletje waarin het thema verrassend goed naar voren komt. Drie races duurden me eigenlijk net wat te lang. Je blijft dobbelen en heel veel variatie of spannende momenten zitten er ook weer niet in.

Pergamon: ik weet niet wat hier gebeurde, maar op dit spel kreeg ik geen enkele grip. Ik was een ster in het kiezen van de verkeerde opgraaflocatie op het verkeerde moment: nam ik een gok, kreeg ik geen geld, speelde ik op safe, ging iemand anders er met tien drachmen vandoor (of hoe die munten heten). Ik zou het misschien nog eens moeten spelen voor een eerlijk oordeel, maar zou het geen enkel bezwaar vinden om het nooit meer te spelen.