Geplaatst door Na twee maanden met bijna honderd gespeelde potjes viel november met 67 wat tegen. Daarvan waren er ook maar twee nieuw, die allebei best leuk waren. De leukste was Targi.
Targi is een werkverschaffer voor twee spelers. De meeste spellen in dat genre doen het al uitstekend met twee spelers, dus een gekke keuze is het niet. Het ‘speelbord’ bestaat uit een verzameling kaarten. Het binnenwerk is een raster van drie bij drie, bestaande uit warenkaarten en stamkaarten. Hieromheen komen zestien kaarten als ‘kader’ te liggen. De kaarten aan de rand zijn vast, de waren- en stammenkaarten zijn willekeurig en worden voortdurend ververst. Iedere speler plaats zijn mannetjes op de randkaarten om de bijbehorende acties te doen. Op het snijpunt van twee mannetjes op een rij en kolom plaats je een extra speelstuk: die kaart mag je ook uitvoeren. Dat is een interessant idee en leidt tot soms verrassende dilemma’s: plaats je de mannetjes voor de acties op de kaarten zelf, of voor de kaart op het snijpunt? Verder is het vooral standaardwerk: slim beheren van grondstoffen en op de juiste momenten de goede stammenkaarten kopen, want die leveren punten op.
Het enige andere nieuwe spel was Qin. Dit legspel van Knizia doet wat denken aan eerdere titels als Genius, Heersers der Woestijn en Samurai. Zoals we de laatste jaren van Knizia gewend zijn is dit een vrij eenvoudig spel dat vooral op families is gericht. In dit geval is er voor een wat serieuzere speler ook nog wel lol aan te beleven. Het plaatsen van je tegels ligt lang niet altijd voor de hand. Daarbij is de ‘gevorderde’ kant van het bord dankzij alle gaten nog wat interessanter dan de standaardkant. Op de lastige kant heb ik nog niet van de AI op de iPad kunnen winnen.
Ook van de kastdochters kwamen er weer twee oudjes op tafel:
–Foodie (2004): op een spellenavond zal ik dit niet snel op tafel leggen, maar als familiespel is dit best geslaagd. De jongste van zes kon hier prima mee overweg (al moet papa voorlopig nog wel even de eindtelling voor zijn rekening nemen)
–Maharadja (2005): deze Kramer&Kiesling krijgt vaak het verwijt dat het een ‘runaway leader’-probleem heeft. Nu was ik eens degene die al snel een paar paleizen voorlag op de anderen en dat niet meer opgaf. Ik wijt het aan slim spel 🙂 En teveel chaos? Tja, als je er niet van houdt dan anderen iets kunnen doen om jouw plannen te saboteren moet je dit niet spelen. Slim spelen betekent ook anticiperen en soms een beredeneerde gok nemen.
Hmm, runaway leader bij Maharadja heb ik nooit gemerkt. Meestal juist een zeer spannende finish als spelers aan elkaar gewaagd zijn. Geld vaak tiebreaker nodig. Mijn strategie is eerder van achteruit winnen, in de luwte opereren en dan de sprong voorwaarts. Prima spel, komt jaarlijks aan de beurt hier.