Gespeeld in oktober

Dankzij Spiel speel ik in de oktobermaand altijd veel nieuwe spellen. Dit jaar was het wel een hele goed, want ik speelde maar liefst 18 spellen voor het eerst. Daar waren behoorlijk wat leuke spellen bij, maar de leukste is tevens de oudste titel:

1830
De klassieker onder de 18xx-titels. Een pittig economisch spel, maar niet onoverkomelijk complex. Tenminste, als je het met mensen speelt met een vergelijkbaar niveau. Anders begrijp je niets van wat er gebeurt. Enig minpunt is de speelduur. Het zijn 5 of 6 heerlijke uurtjes, maar met zo’n speelduur moet je hier echt een dag voor inplannen. Daardoor is het praktisch niet haalbaar dit veel vaker dan een of twee keer per jaar te doen. Lees hier meer.

Andere nieuwe spellen, van leuk naar minder leuk:

Pantheon: weer zo’n euro met een lekker vaag thema: de spelers bouwen namens verschillende beschavingen uit de Oudheid monumenten voor fictieve goden (een pleonasme als je het mij vraagt). Het spel kent wat priegelige administratieve regels, maar werkt als geheel verrassend goed. Geluk speelt een rol met het trekken van sommige goden en bonusfiches, maar het spel is niet gespeend van mogelijkheden tot het volgen van lange-termijnstrategieën. Van de auteur van Sint Petersburg en Stenen Tijdperk en weer typisch zo’n familiespel met pit van Hans im Glück. Een aanrader voor de liefhebber van eurospellen. Goede zaak dat 999 ‘m heeft vertaald.

The City: de ultralight versie van Race for the Galaxy en het Puerto Rico kaartspel. Bouw een stad op met het spelen van kaarten, die je betaalt door het afleggen van kaarten uit je hand. Dat is zo’n beetje het enige wat je iedere beurt doet. Kaarten leveren inkomsten op (meer kaarten)en/of punten. Een stevige geluksfactor, minder diepgang dan de illustere voorgangers en ook nog eens nauwelijks interactie. Maar wel hetzelfde speelgevoel in een fractie van de tijd en minimale voorbereiding. Het feit dat ik er al bijna 20 potjes op heb zitten zegt genoeg.

Kingdom Builder: sinds Spiel niet meer gespeeld (zie hier), maar wil ik graag snel weer doen. Benieuwd naar de herspeelbaarheid en de geschiktheid voor twee spelers. Wordt vrij negatief ontvangen, maar ik heb nog hoop.

Coerceo: een abstract tweepersoonsspel van vaderlandse bodem. Als ik niet door de uitgever benaderd was had ik er niet van gehoord. Een potje doet vermoeden dat dat volledig onterecht is, want dit is een interessant spel dat niet lijkt te misstaan in de Gipf-reeks. Dit verdient meer verkenning.

Innovation: van de auteur van Glory to Rome, maar dan nog vele malen chaotischer. Door de krankzinnige krachten van alle kaarten vliegt het spel voortdurend alle kanten op, maar het heeft wel een wegloopwinnaarprobleem in zich. Je moet als eerste een aantal tijdperk zien te domineren, waar je invloed voor nodig hebt. Maar wie een tijperk gedomineerd heeft, heeft minstens zoveel kans als de rest om het volgende ook te domineren. De extra dominantiekaarten zijn erg moeilijk te halen en bieden dus geen goede inhaalmogelijkheden. Maar ik houd wel van dit genre kaartspellen, dus ik heb me er ondanks die problemen wel mee vermaakt.

Rallyman: na Spiel nog een keertje gespeeld. Mijn tweede potje beviel wat minder goed. Ik kreeg nu de indruk dat spelers snel geneigd zullen zijn dezelfde aanpak te kiezen voor een parcours en dat vervolgens de dobbelstenen bepalen wie er met extra tijd wordt opgezadeld. Maar tegen vervolgpotjes zeg ik nog geen nee, het is snel genoeg.

Ascension: niet meer gespeeld sinds Spiel

Rozenoorlog: een pittig maar chaotisch spel dat geïnspireerd lijkt door spellen als El Grande en Wallenstein. Heeft veel potentie, maar chaos regeert. Doel is om de meeste invloed in verschillende regio’s van Engeland te halen om zo de meeste punten te scoren. Maar het spel is zero-sum: als de een iets wil winnen, moet een ander iets verliezen. En omdat anderen kunnen proberen dezelfde stad te veroveren of bisschop om te kopen, kan het voorkomen dat al je ingezette en zuurverdiende centen verspilde moeite zijn. Ik zou het nog eens met twee spelers willen proberen, dat moet al een hoop chaos elimineren lijkt me.

Paperclip Railways: een lollig spelletje met amateuristische vormgeving dat ondanks het thema weinig met treintjes te maken heeft. Je moet vooral nieuwe locaties spelen en die aansluiten op je netwerk van paperclips (!) om daarmee de meeste punten te scoren. Heeft daardoor iets van een combokaartspel in zich. Niet al te serieus, maar wel leuk.

Blockers!: een degelijk familiespel waarbij je letters, cijfers en symbolen op een bord legt en daarmee probeert zo weinig mogelijk verschillende groepen van je eigen fiches te creëren. Heeft oppervlakkige gelijkenissen met spellen als Genius en Scrabble. Veel minder leuk dan de eerste, maar leuker dan de tweede.

Atlantis: Colovini geeft zijn eigen Cartagena nog eens een draai en haalt er ook elementen van That’s Life bij. Niet onaardig, maar met een stevige dosis geluk en -paradoxaal genoeg- uitnodigend tot teveel nadenken. Tip: speel dit niet teveel als Cartagena door je mannetjes gelijkmatig naar voren te halen. Zorg ervoor dat je zo snel mogelijk een mannetje laat finishen, anders kun je het wel schudden.

Strasbourg: niet meer gespeeld sinds Spiel

Babel: een al wat ouder abstract spel van de makers van Cuboro, de Zwitserse maker van die krankzinnig dure knikkerbanen. De spelers maken samen een toren van blokken met uitsparingen en uitstulpingen. Beide spelers hebben dezelfde set blokken en plaatsen om beurten een in de toren. Je verliest als je geen blok kunt plaatsen zonder een uitstulping aan de buitenkant te zien. Een leuk idee, maar volgens mij heeft de startspeler een gigantisch voordeel, doordat alleen hij de ander telkens voor het blok kan plaatsen. Ik hoop maar dat we gemist hebben dat er een regel is die voorschrijft dat de spelers afwisselend startspeler zijn bij de volgende verdieping. Maar ook in dat geval heb ik te weinig ruimtelijk inzicht om dit echt leuk te vinden.

Castelli: niet meer gespeeld sinds Spiel

Daarnaast nog drie nieuwe kinderspellen:

Labyrinth: een leuke klassieker, zelfs met een SpongeBob-thema. Komt binnenkort op de iPad uit, dus mijn aanschaf zou wel eens voor niks kunnen blijken.

Ramses Return: Ramses Pyramid was al niet zo’n geweldig spel van Lego, dit is helaas niet veel beter. Reiner Knizia heeft in zijn jeugd vast te weinig met Lego gespeeld.

Sunblock: een zo mogelijk nog suffer Legospelletje. Wanner levert deze combinatie nu eens een echt goed spel op?

En twee nieuwe uitbreidingen:

Dominion: Hinterlands: een uitbreiding voor Dominionveteranen. Hier zitten veel kaarten bij die je op het tweede (of derde) gezicht allemaal mogelijkheden bieden die je pas bij herhaaldelijk spelen ontdekt. Ik heb nog niet alle kaarten een keer langs zien komen, dus ik kan me nog op een lange ontdekkingsreis door het achterland verheugen.

Ticket to Ride: Asia: alleen nog de Legendary Asia kaart gespeeld. Best OK, maar niet heel bijzonder. Het idee van de bergen die treintjes kosten vond ik we een leuke vondst, net als de bonus voor het hebben van de meeste steden in een netwerk. Worden die korte routes eindelijk eens echt beloond.