Gespeeld in september

Geplaatst door

Met 74 potjes was september weer een mooie maand. Van de 47 verschillende spellen die ik speelde was er slechts eentje nieuw, maar sommige spellen waren al zo lang niet op tafel gekomen dat ze toch een beetje als nieuw aanvoelden. Sowieso krijgen oudere spellen vaak niet de aandacht die ze verdienen. De hoogtepunten van deze maand:

Blue Moon. Jaren geleden, toen ik spellen uit de reeks voor twee van Kosmos bijna automatisch aanschafte, kwam Blue Moon al een paar keer langs. Ik werd er toen niet bijster door gegrepen, ondanks het originele spelconcept, de vage verwantschap met Magic en de auteur. Na een paar potjes met alleen de volkeren in het basisspel vond ik het wel welletjes en mocht het weg. Maar toen ik het eerder dit jaar tweedehands zag liggen voor een tientje, inclusief alle acht uitbreidingen, dacht ik: waarom ook niet? Bijna iedereen lijkt het alweer vergeten, maar in kleine kring heeft het nog steeds een goede naam.
Ik heb inmiddels een paar potjes achter de rug met vier van de acht volkeren en zie met ieder potje weer meer mogelijkheden die dit spel biedt. Het is snel, tactisch en door de verscheidenheid aan volkeren telkens verrassend. Zolang ik dus medespelers geïnteresseerd weet te houden zie ik mezelf dit nog wel enkele tientallen spelen. Niet gek voor tien euro.

Mission: Red Planet. Mijn enige nieuwe spel deze maand. MRP is in feite een ouderwets meerderhedenspel met de kenmerkende Brunochaos. Dat maakt het best vermakelijk, maar ook weer niet al te serieus. Het heeft leuke elementen met de rollenkeuze en ziet er erg fraai uit. Maar de concurrentie in het genre is moordend.

Het Achtste Wereldwonder is zo’n pittige concurrent in het meerderhedengenre. Ik kreeg het na jaren weer eens gespeeld en opnieuw was ik zwaar onder de indruk van het vernuft van dit spel. Meerderheden zijn belangrijk, maar op de juiste plek en op het juiste moment. En vergeet de fiches niet! Het is vaak kiezen of delen met dit spel. Het laat zich moeilijk naar je hand zetten, maar een vooropgezet plan heb je zeker nodig. Met gemak in 30 tot 45 minuten te spelen. Ook weer een spel dat naar mijn mening te weinig liefde krijgt.

Hacienda, nog een oudje. Een degelijk bordspel zoals alleen Wolfgang Kramer ze kan ontwerpen. Drie acties per beurt, naar believen in te zetten, en gaan! Dat biedt je veel vrijheid om het spel te spelen zoals je wilt. Door acties van de tegenstanders verandert het bord voortdurend, zodat je flexibel moet zijn. Opportunistisch-strategisch spelen dus. En dat alles in een uurtje!

Java. Over oudjes van Wolfgang Kramer gesproken. Speelt iemand dit nog wel eens? Voor mij was het ook alweer bijna vier jaar geleden. Net als bij Hacienda heb je hier volledige vrijheid om er wat moois van te maken, natuurlijk altijd met een scherp oog voor de tegenstanders. Het aantal mogelijke zetten in een beurt is vrijwel oneindig. Dat biedt veel keuze, maar daar moet je wel mee om kunnen gaan. Met twijfelaars en monomane puntenpakkers kun je dit spel beter niet spelen, tenzij je graag drie uur naar piekerende medespelers kijkt.

Istanbul is natuurlijk nog geen oud spel (hooguit van middelbare leeftijd), maar de uitbreidingen zijn nog vrij jong. Ik heb het inmiddels twee keer met beide uitbreidingen gespeeld en mensen, wat een impact heeft dat op het spel. Het basisspel is alleraardigst, maar heeft de neiging wat voorspelbaar te worden, waarbij je de winnaar vaak al een paar beurten voor het einde aan ziet komen. Met de twee uitbreidingen erbij komen er zoveel mogelijkheden bij dat het met die voorspelbaarheid wel gedaan is. Een absolute aanrader dus voor iedereen die het basisspel wat te tam vindt of het wel zo’n beetje begint te kennen. Ik heb wel de indruk dat met twee uitbreidingen het speelveld zo groot wordt dat met minder dan vier speler de interactie wat kleiner wordt. Veel velden worden dan überhaupt niet gebruikt. Maar zelfs met minder dan vier wordt het er echt leuker op.

Eén reactie

  1. Leuk hé, om die oudjes weer te herontdekken.
    Ik probeer dat ook weer wat meer de laatste tijd.
    Er staan er genoeg in de kast me wat treurig aan te kijken.
    Maar als ik ze dan weer speel, weet ik weer waarom ze daar staan en niet weg hoeven.

Laat een antwoord achter aan Rober Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *