Maandoverzicht: maart 2020 (Dagmar)

Wat is er ontzettend veel veranderd de afgelopen maand! Toen ik mijn vorige maandoverzicht schreef, zag ik nog niet aankomen dat we binnen twee weken verplicht in een intelligente lock down zouden zitten. In de eerste twee weken van de maand hebben Niek en ik nog een middag heel gezellig spellen gedaan bij spellenvriendin Saskia en had ik ook nog een spellendag met Anton en Peter Hein (zonder begroetingszoenen en handen te geven, maar verder was alles nog redelijk normaal). En nu zijn we zo veel mogelijk thuis, met uitzondering van iedere dag een wandeling en om de paar dagen een bezoek aan de supermarkt. De ene dag vind ik het makkelijker dan de andere dat je zo aan huis gebonden bent, maar meestal gaat het goed. Het helpt dat we een fijn huis met tuin hebben zodat we met de mooie dagen regelmatig even buiten konden gaan zitten.

Met zo veel thuis en de spellenmiddag en spellendag aan het begin van de maand, zal het geen verrassing zijn dat er super veel spellen op tafel kwamen, namelijk 66. Wingspan was wederom ons meest gespeelde spel en kwam maar liefst 14 keer op tafel. Ik speelde zes spellen voor het eerst. Ik zal ze hier in oplopende leukheid behandelen.

Ik had al veel gehoord over Cards against Humanity, maar het nog nooit gespeeld. Het spelletje stond bij Saskia in de kast en toen we nog een kort spelletje als uitsmijter zochten, viel (op mijn verzoek) de keus hier op. Cards against Humanity is een echt puberspel. Elke ronde wordt een kaart met een gedeelte van een zin opengedraaid. Alle spelers hebben een aantal kaarten in hun hand waarmee ze de zin kunnen afmaken. Iedere speler kiest een kaart die de meest grappige combinatie oplevert. De kaart die de startspeler het grappigst vindt, wint de ronde. Grappig is in de wereld van Cards against Humanity vooral grof en seksistisch. Om sommige zinnen moest ik nu ook nog wel lachen, maar eigenlijk ben ik te oud voor dit spel. Ik kan me goed voorstellen dat pubers de grootste lol hebben met dit spel en de onethische zinnen die ze er mee maken.

Yellow & Yantze is de opvolger van Eufraat en Tigris, het briljante oorlogsspel van Reiner Knizia. In beide spellen probeer je in verschillende steden invloed te krijgen op bepaalde gebieden. Je kan daarbij proberen de invloed van een ander over te nemen door aan te vallen of door steden aan elkaar te laten groeien. Die aanvallen veroorzaken echter ook schade waardoor na de strijd er vaak weinig van een stad over is of er juist meerdere nieuwe steden zijn ontstaan. Het is echt heel knap bedacht, maar het is mij allemaal een beetje complex. Als je aanvalt dan werkt dat vaak op meerdere manieren door en het is echt uitdagend om goed door te denken wat een aanval je kost en oplevert en of dat het waard is. Ik speel liever een wat minder zwaar spel.

Rapid City is een reactiespelletje waar alle spelers inwoners van het wilde westen zijn. Elke ronde wordt een kaart opengedraaid en afhankelijk van die kaart moet je jouw pion zo snel mogelijk op een bepaald gebouw zetten of juist een pion van een andere speler proberen te pakken. Het was best ok, maar ik vind andere reactiespelletjes leuker (zoals Vlotte Geesten).

Smile is een kaartspelletje dat een beetje aan Gesjaakt doet denken. In dit spel moet je namelijk kaarten verzamelen waarvan sommige kaarten punten opleveren en andere punten kosten. Om te voorkomen dat je kaarten moet pakken die je niet wilt, moet je fiches inleveren. Daar heb je er natuurlijk maar een beperkt aantal van, dus je moet soms tijdig je voorraad aanvullen door een kaart te pakken waarop al veel fiches van een ander liggen. Ik vond het best een aardig spelletje, maar niets bijzonders.

In Menara bouwen de spelers samen aan een hoge toren door om de beurt pilaren te plaatsen en daar nieuwe plateaus op te leggen. De plateaus hebben alleen nogal bijzondere vormen waardoor het hele bouwwerk heel snel instabiel wordt en met veel geraas in elkaar valt. En als dat een beetje spectaculair gebeurt, kan je zelfs daar nog plezier in hebben.

Het laatste nieuwe spel dat ik deze maand speelde (en dus het leukste) was Catan: Kosmonauten. Ik vind Catan nog steeds een super spel, maar de meeste verwende veelspelers zijn al zeker tien jaar over dit spel heen. Ik speel het daardoor bijna nooit. Gelukkig zijn Anton en Peter Hein ook Catan-fans en dus speel ik het nog wel af en toe met hen. Dit keer speelden we de nieuwe ruimte-versie van Catan. Dit is een geupdate versie van The Starfares of Catan uit 1999. In dit spel begin je met twee ruimteschepen die je tijdens je beurt laat vliegen. Hoe ver je mag vliegen bepaal je door met je Ruimte-Rammelaar te schudden. Dat lees je goed: Ruimte-Rammelaar! Dit is een fancy miniatuur ruimteschip waar plastic bolletjes in zitten. Nadat je geschud hebt, vallen er twee bolletjes in een transparant buisje aan de onderkant van het schip. De kleuren bepalen vervolgens hoe ver je mag vliegen. Ik vind het hilarisch dat een stel volwassenen met een serieus gezicht zo’n ruimteschip aan het shaken zijn tijdens het spel. Als je schip  vervolgens naar een planeet vliegt dan kan je daar nieuwe ruimtebasissen bouwen en die leveren weer meer grondstoffen op waarmee je nieuwe schepen kan bouwen, net zo lang tot je voldoende punten hebt om te winnen. In de Ruimte-Rammelaar zitten ook zwarte bolletjes, als je die tevoorschijn rammelt dan heb je een ruimte-ontmoeting. Als dit gebeurt, dan leest één van de andere spelers een kaart voor wie je ontmoet (een ruimtepiraat, een handelaar of een schip in nood) en legt je een keus voor (vechten, handelen, vluchten, helpen). Zo zou een louche type je de deal van je leven aan kunnen bieden. Wat doe je dan, accepteren of toch maar niet. Als je accepteert krijg je misschien wel de grondstoffen die je wilt, maar misschien gaat het louche type er met jouw grondstoffen vandoor zonder zijn deel van de deal na te komen. Deze ontmoetingen hebben natuurlijk een bepaalde geluksfactor in zich (je weet niet wie je ontmoet en weet ook niet wat  de uitkomst is van een keus), maar ze geven het spel heel veel sfeer.  Ik heb dit spel echt met super veel plezier gespeeld en kan eigenlijk niet wachten op het volgende potje. Helaas heb je minimaal 3  spelers nodig en dat zit er voorlopig dankzij de intelligente lock down niet in.