Geplaatst door Vorige week speelde ik weer eens Race for the Galaxy met mensen die het voor het eerst speelden. Inmiddels begint dat een voor mij herkenbaar patroon te worden: een moeizame uitleg, onderbroken door veel vragen en glazige blikken en een even zo moeizaam spelverloop, omdat beide spelers de individuele kaarten nog niet goed doorzagen. Het spel werd dus regelmatig onderbroken om bepaalde kaarten toe te lichten en aan het einde van de rit had geen van beide spelers een goed idee waar het in het spel om ging.
Ik zou graag zeggen dat het aan de spelers of aan mijn uitleg lag, maar dat is het niet. Race for the Galaxy is een spel met relatief eenvoudige regels, maar zoveel verschillende kaarten dat het onmogelijk is om tijdens je eerste paar potjes het overzicht te bewaren. In goed Nederlands heet dat een steile leercurve. Dat hoeft op zich geen probleem te zijn: een steile leercurve kan veelbelovend zijn, want het betekent dat je een spel niet eventjes in een paar potjes onder de knie krijgt.
Het probleem is alleen dat de meeste spellen (althans, die uit de Duitse keuken) tegenwoordig zo toegankelijk zijn dat het je hoogstens een paar beurten kost voor het kwartje valt. Ergens wel logisch, want Duitse spellen zijn in de meerderheid op families en gelegenheidsspelers gericht en dan is een ontoegankelijk spelverloop een doodzonde.
Tegen die lage instap steekt een ontoegankelijk spel als Race for the Galaxy schril af. De eerste indrukken van het spel laten dan ook een voor mij vertrouwd patroon zien: veel te complex, onoverzichtelijke kaarten, “ik snap er niks van”, “wat een suf spel”, enzovoort. Let wel, ik heb het hier niet over gelegenheidsspelers (ik zou dit spel mijn ouders niet aan durven doen), maar ervaren veelspelers, van wie ik sommigen zelfs wel eens heb betrapt op het schrijven van een spelrecensie. Erg jammer, want bij veel spellen met zo’n steile leercurve gaat er een wereld voor je open als je het spel eenmaal een beetje doorhebt. Met de nadruk op een beetje, want met twaalf potjes ben ik er ook nog lang niet.
Een ander ontoegankelijk spel waar ik erg dol op ben is Tai Pan. Ik zal eerlijk bekennen dat ik ook in het kamp ‘wat een suf spel’ viel toen ik dat voor het eerst speelde. Het spelverloop vond ik al complex genoeg, dat ik er niet eens aan dacht Tai Pan te roepen, laat staan grote. Tenzij er minstens één andere ervaren speler bij is, vind ik het dan ook nog steeds een ellende om Tai Pan uit te leggen. Net als Race for the Galaxy is het een spel waarbij je pas na een paar potjes de mogelijkheden gaat zien. En ik durf wel te zeggen dat het enkele tientallen potjes kost voor je een beetje een capabele speler bent.
Bij Tai Pan ben ik gelukkig geslaagd: inmiddels heb ik vele collega’s verslaafd gemaakt. Bij Race for the Galaxy moet dat ook lukken. Het is gewoon een kwestie om de mensen, met wie ik het al eens gespeeld heb, over te halen tot nog een tweede potje. En een derde. En…
Altijd lastig die spellen met veel verschillende kaarten enzo.
Ik zoek dan ook mer naar spellen met een goed niet te ingewikkeld concept dan naar spellen met (te) veel regels en regeltjes.
Groet Leonard
Je hebt natuurlijk helemaal gelijk dat spellen als Race for the Galaxy en Tai Pan niet voor iedereen zijn, juist vanwege de ontoegankelijkheid. Mede daardoor is er bij jou geen ‘klik’ met deze spellen.
Dat is vooral een kwestie van voorkeur: de eerste keer dat ik R4tG speelde, vond ik het ook vrij onoverzichtelijk, maar de ‘klik’ was er wel: ik zag de potentie om met al die verschillende kaarten leuke combinaties te maken. Een aspect dat R4tG deelt met bv het Kolonisten kaartspel, Jambo en Magic: ook allemaal spellen die ik erg leuk vind. Maar voor sommige mensen is dat vooral ‘gedoe’ en daar is niks mis mee.
Ik moet wel zeggen dat Tai Pan niet ingewikkelder is dan klaverjassen. Misschien moet je eerst eens Gang of Four proberen? Dat leg ik je dan graag eens uit!
Hee Peter Hein,
Erg leuk idee jullie weblog. Ik lees het met plezier. Dagmar dat geldt ook voor jou!
Het probleem dat jij beschrijft van Race for the Galaxy en Tai Pan, is herkenbaar. Het is voor mij een reden om ze niet te spelen. Tai Pan heb ik 1x gespeeld en ik vond het veel te veel gedoe voor een kaartspelletje. Geef mij maar klaverjassen, daar vermaak ik me prima mee. Ik hoef geen extra gedoe erom heen. En voor Race for the Galaxy speel ik liever het eenvoudiger alternatief San Juan (Puerto Rico Kaartspel).
Ik kan me heel goed voorstellen dat Tai Pan en Race for the Galaxy meer diepgang bieden en daardoor uiteindelijk voor een aantal spelers dus ook meer speelplezier. Maar zelf ben ik niet iemand die een spel eerst tientallen keren wil gaan spelen en dan pas het gevoel ga krijgen dat ik dan inderdaad het licht zie. Meestal zie ik dat uiteindelijk toch niet.
In ieder geval is dat voor mij niet een maatstaf dat ik het spel ook leuk ga vinden.
Door de enorme hoeveelheden verschillende spellen die uit komen die je wilt spelen, merk ik bij mezelf dat een spel wel direct moet pakken. Als dat niet het geval is, dan zijn er voor mij genoeg andere spellen die ik liever speel. Tuurlijk is het zo dat vele spellen beter worden na een aantal keren spelen, maar er moet wel een eerste klik zijn.
Bovendien vind ik het dan ook een nadeel dat je steeds weer opnieuw door vele detailregels moet gaan (de vele verschillende kaartmogelijkheden bijvoorbeeld) als je het spel een tijd niet gespeeld hebt. Bij San Juan bijvoorbeeld, weet je na een lange tijd niet spelen de opzet nog wel en is het alleen een kwestie van even snel wat dingetjes nakijken. Je kunt het vrij snel al weer spelen.
Maar… ik begrijp dat jij het erg leuke spellen vindt. Ik denk dat jij wat dat betreft ook een andere speler bent dan ik en dat deze spellen daarom ook goed bij jou passen.
Ik wens je er veel plezier mee, maar ik speel liever een ander spelletje met je!
Det
PS Wanneer spreken we eens een keer af?