Runebound

Het spel …

Oplettende lezertjes zal het zijn opgevallen dat ik een zwak heb voor (fantasy) avonturenspellen. Toen ik begin 2004 over Runebound las, waar Fantasy Flight Games toen de eerste editie van uitbracht wist ik dus direct: die moet ik hebben! Inmiddels is ook de Nederlandse vertaling van de tweede, bijgewerkte, editie een paar maanden uit.

Runebound is een echt fantasy avonturenspel in de traditie van Talisman. Met je karakter zwerf je over een bord dat een magisch land voorstelt, verdeeld in zeskantige vakken. Deze vakken bevatten verschillende terreinen, zoals wegen, vlakten, bossen en bergen.

Verplaatsen gebeurt door middel van dobbelsteenworp met speciale dobbelstenen. Op ieder kant staat een aantal terreinsoorten die je met die dobbelsteen zou kunnen betreden. Makkelijke terreinsoorten als wegen komen vaker voor dan moeilijke zoals bergen. Als je dus door een gebergte heen wilt mag je daar een paar beurten voor uit trekken.

Op sommige van de vakken liggen avonturenfiches in vier kleuren. Als je die oppakt, neem je bovenste kaart van de stapel. In de meeste gevallen betekent dit dat je een monster tegenkomt dat je moet bevechten.

Vechten doe je met dobbelstenen. Een gevecht bestaat uit meerdere rondes, die bestaan uit drie fases: afstand, man-tegen-man en magie. Je mag echter in slechts een van de drie fases aanvallen, in de andere twee moet je verdedigen. Het is dus belangrijk om na te gaan in welke fase je denkt de meeste schade te kunnen doen, of de meeste kans hebt om schade te doen (dat is niet altijd hetzelfde). Een gevecht eindigt als het karakter of het monster dood is, of als je vlucht. Gevechten met andere spelers gaan op vergelijkbare wijze.

De monsters van de groene stapel zijn het makkelijkst, die van de rode stapel het moeilijkst. Voor de moeilijke monsters is de beloning in de vorm van goud en ervaringspunten uiteraard hoger. Een beginnend avonturier doet er echter verstandig aan zich exclusief op de groene fiches te richten.

Goud gebruik je om in de verschillende steden je wonden te genezen, voorwerpen te kopen en bondgenoten te werven. Met ervaringspunten kun je je karakter verbeteren in verschillende richtingen.

De stapel met rode kaarten bevat niet alleen de sterkste monsters, maar ook de ‘bad guy’ die je uiteindelijk moet verslaan: de drakenheer Margaat. Wie hem verslaat, of drie van zijn maatjes, wint het spel. Maar Margaat is een taaie jongen, dus je zult eerst veel van zijn ondergeschikten in de andere stapels moeten verslaan om zelfs maar een kans bij hem te hebben…

… en de waardering

Laat ik er geen doekjes om heen winden: Runebound is leuk, om niet te zeggen geweldig! Werkelijk bijna alles in dit spel staat me aan. Het verplaatsen wordt beïnvloed door het terrein waar je door heen moet, maar wordt niet direct voorspelbaar. Het systeem om monsters te bevechten lijkt eerst ingewikkeld, maar na een ronde heb je het wel onder de knie en is ook goed bedacht. Het belangrijkste is misschien wel de enorme variatie in het spel. Er zijn veel verschillende monsters en voorwerpen, plus daarnaast een hoop gebeurtenissen die de loop van het spel beïnvloeden en de nodige sfeer toevoegen. Iedere keer ontwikkelt je karakter zich dus anders. Als klap op de vuurpijl bieden de regels al diverse varianten die je kunt spelen en zijn er inmiddels talloze kleine en grote (Engelstalige) uitbreidingen beschikbaar voor leuke prijsjes. Zo raak je dus niet snel op het spel uitgekeken. Dit is een grote pré op bijvoorbeeld Return of the Heroes, waar de variatie beperkt is.

Door het vele gedobbel heeft Runebound natuurlijk een pittige geluksfactor. Daar staat tegenover dat je als speler op veel momenten eigen keuzes kunt maken, wat de geluksfactor redelijk uitbalanceert.

Ik kan eigenlijk maar een paar minpuntjes bedenken: Runebound kent weinig interactie, je bent voornamelijk met jezelf bezig. Je kunt elkaar wel aanvalen, maar dat verzwakt doorgaans beide spelers en komt daardoor weinig voor. In dit soort spellen vind ik dat eigenlijk niet zo’n bezwaar; het hoort er gewoon bij. Meer problemen heb ik met de speelduur, die met (minimaal) een uur per speler excessief te noemen is. Ik zou daarom aanraden om het met maximaal drie spelers te spelen, met meer wordt het zeker nachtwerk.

Al met al kan ik Runebound van harte aanbevelen aan iedereen die toe is een spel vol sfeer en actie, maar zonder scorespoor, actiepunten of biedrondes.