Spellenspektakel 2016

Vorig jaar deed ik voor het eerst waar ik lang naar had uitgekeken: met mijn kinderen een hele dag naar het Spellenspektakel. Dat was wat mij betreft een succes en gelukkig bleken zij er ook zo over te denken. Dit jaar weer dus.

Zo’n dag is natuurlijk heel anders dan Spiel: daar ga ik vooral heen om veel nieuwe spellen te proberen. Hier ligt het accent meer op leuke spellen doen met de dames en spelen mijn eigen voorkeuren een ondergeschikte rol. Al heb ik natuurlijk mijn grenzen.

Vooraf had ik mijn zinnen gezet op Cottage Garden. De combinatie van het spelidee en fiches met slapende katten leek me een garantie voor succes bij deze focusgroep. Maar helaas had White Goblin die niet beschikbaar. Maar als we toch bij die stand waren, konden we net zo goed iets anders proberen. De blik viel al snel op een lege tafel met De Hartenkoningin.

Dit is een eenvoudig kaartspelletje, dat duidelijk op kinderen en gezinnen is gericht. Daar zaten we dus goed. Ook de illustraties en de namen van de koningin deden het goed. Om duistere redenen was vooral de Kattenkoningin populair. Het idee is simpel: door een koning te spelen mag je een (gesloten) koningin uit het midden pakken. De vorstinnen hebben een verschillende puntenwaarde. Wie als eerste 50 punten of vijf koninklijke dames heeft verzameld wint. Met pestkaarten kun je koninginnen afpakken of terugleggen, en getallenkaarten zitten in de weg. De kinderen vonden het nog best leuk. Het was ook een gezellig spelletje, maar eigenlijk zijn ze hier al te oud voor. Die liet ik dus gaan.

Nu we toch in de buurt waren, konden we net zo goed Codenames: Pictures proberen. Het origineel is thuis een enorm succes, dus hier konden we sowieso niet aan voorbijlopen. Uitleg bleek nauwelijks nodig. Dit spel is namelijk identiek aan Codenames, maar de kaartjes met woorden zijn vervangen door plaatjes, waarop verschillende voorwerpen gecombineerd zijn. Een aardappel met zonnebril, dat werk. Twee potjes waren zo gespeeld, met veel enthousiasme. Dit was een kandidaat om mee naar huis te nemen.

Ik had al geziendat de stand van Haba om de hoek zat. De familiespellen van deze uitgever leken me ideaal. De meeste tafels waren bezet, maar bij Meduris was een plekje vrij. Die had ik op Spiel al eens gedaan. Op basis daarvan leek me het niet direct iets om regelmatig tijdens een spellenavond met liefhebbers te spelen, maar als familiespel had het wel wat. Hier kwam duidelijk de verschillende voorkeur van mijn kinderen naar boven: de oudste is toch meer van de gezelschapsspellen als Codenames, Mysterium en Dixit, de jongste heeft het spellengekgen wat meer meegekregen en begint ook de tactische spellen te waarderen. Meduris valt duidelijk in die categorie. Na afloop was ze heel stellig dat ze het zo’n leuk spel vond omdat je telkens goed na moest denken wat je moest doen om punten te halen. En dat had er heus niks mee te maken dat ze met één punt verschil had gewonnen. Ze kwam oprecht over. De oudste vond het best OK, maar hoefde het niet per se nog eens te spelen.

Naast de tafel van Meduris lag Picassimo al een tijdje te zieltogen. Af en toe kwamen er wat mensen zitten, om al snel weer te vertrekken. Mijn meiden zijn nogal van het tekenen en knutselen en hadden dus al enige tijd verlekkerd opzij gekeken. No way dat we het links zouden laten liggen. Picassimo is een soort Pictionary, waarin je een tekening maakt op een bordje dat uit zes vakken bestaat. Is je tekening af (of de tijd voorbij, als je mijn talent hebt) dan verwissel je vier van deze vakken van plaats. Dat maakt je tekening minder herkenbaar (of totaal onherkenbaar) en moet je hopen dat anderen het raden, want dat levert punten op. Dit is niet helemaal mijn spel, nog los van het feit dat ik echt totaal kansloos was. In dit genre speel ik liever Wat schets je me nou? De kinderen vonden het zelf wel erg leuk. Maar, verstandig als ze altijd zijn, 35 euro leek toch wel wat veel van het goede.

We deden een rondje over de beurs en liepen tegen de stand van Chronicle Games aan, waar Droomhuis werd gedemood. Daar had ik wat positieve dingen over gelezen en in combinatie met een zeer verzorgde uiterlijk leek het me wel wat. Droomhuis is een eenvoudig kaartspelletje waar je om beurten kaarten pakt om je huis zo mooi mogelijk te maken met verschillende soorten kamers, als het enigszins kan voorzien van dakkapellen en fraaie spullen. Perfect voor kinderen, maar de prijs van 35 euro vond ik wat minder kinderachtig voor wat niet meer dan een simpel kaartspel is. Het lijkt me het type spel dat je een paar keer wel gezien hebt en ook mijn kinderen waren niet overdreven enthousiast (“best leuk” was nog het meest positieve wat ik hoorde). Jammer, want de schitterende vormgeving verheugt hier zeker de feestvreugde.

Aan het eind van het rondje beurs kwamen we weer uit bij het begin, namelijk de stand van White Goblin. Ik had Hellas nog wel willen proberen, maar gezien het tijdstip en de concentratieboog leek me dat geen haalbare kaart (spot de eufemismen). De Star Wars editie van Carcassonne leek daarentegen een veilige keuze. Dit verschilt niet zoveel van het basisspel. De enige verschillen zijn de afwezigheid van boeren, wier agressie is vervangen door het feit dat je hierbij nooit de punten kunt delen. Sta je in hetzelfde gebied, dat moet een dobbelsteenworp bepalen wie mag blijven en wie weg moet. De verliezer krijgt als troost nog wel wat punten. Dit introduceert natuurlijk een grote extra toevalsfactor in het spel, die erg frustrerend kan zijn als je een grote asteroïdengordel kwijtraakt aan een inbreker. Maar uiteindelijk is het gewoon vooral Carcassonne en viel het best in de smaak. Ik moet mijn dozen thuis maar eens afstoffen.

Belofte maakt schuld, dus we gingen ook nog even naar de tafels van Codenames: Pictures. Daar vonden we een vriendelijke uitlegger bereid een paar potjes mee te spelen. Ons eindoordeel was eenduidig: leuk om ook eens te spelen, maar niet echt nodig om te kopen als je het origineel al hebt. Kwade tongen die beweren dat het mijn gierigheid was die achter dit besluit lag wil ik hiermee met kracht weerspreken. Dat geldt ook voor medewebmasters, die eerder op de beurs de kinderen nog vol enthousiasme over het spel hadden horen praten.

Op weg naar de uitgang kwamen we nog langs de stand met Camel Cup (of Camel Up, daar wil ik van afwezen). De aandacht werd getrokken door de reuzenversie, maar het spel aan tafel spelen leek toch wat praktischer. Ik had het twee jaar geleden al eens gespeeld, Het spel maakte toen weinig indruk: een gokspel met weinig om het lijf. De meiden waren het daar roerend mee eens, en snapten niet hoe dit de belangrijkste spellenprijs ter wereld heeft kunnen winnen.

Zoals dat wel vaker gaat, was de dag veel sneller voorbij dan de bedoeling was. Nu ja, dan thuis maar eens wat vaker een spelletje doen. Ik hoop en vermoed dat ik ze daar weer wat enthousiaster voor heb gekregen.