Spellenspektakel 2021 (Dagmar)

Niek en ik zijn op zondag naar het Spellenspektakel geweest. Ik vond het een beetje spannend. Ik had via verschillende kanalen gehoord dat het op zaterdag ontzettend druk was geweest, dat er nauwelijks mondkapjes werden gedragen en dat afstand houden niet mogelijk was. En dat op de dag dat net geen 12.000 besmettingen werden gemeten. Die combinatie voelde niet goed. Maar ik had ook gehoord dat mensen het super naar hun zin hadden gehad, we hadden al kaartjes en we hadden spellen aangemeld voor de Bring & Buy stand. En dus gingen we op pad.

Op zondagochtend is het natuurlijk lekker rustig op de weg, dus we reden zonder problemen naar Utrecht toe en parkeerden op een nog heel leeg P1. Daarvandaan liepen we in een paar minuten naar de ingang van de beurs. We moesten eerst bij de ingang van het beursgebouw met de CoronaCheckApp laten zien dat we netjes gevaccineerd waren (of genezen of getest) . En daarna werd bij de ingang van de zaal onze toegangskaarten gescand. Beide controles verliepen lekker soepel en al snel waren we op de beursvloer.

Onze eerste stop was de Bring & Buy Stand van Budgetspelen. We sloten achteraan in de rij en waren binnen een paar minuten aan de beurt om onze spellen in te leveren. Er werd nog wel even gecheckt of we geen Duitstalige spellen bij ons hadden (nee, we waren gewaarschuwd), of we ze netjes van prijsjes en codes hadden voorzien (ja) en of de dozen goed dichtzaten (ik was voor dubbele zekerheid gegaan met elastiek en schilderstape). En daarna konden we ze inleveren voor de verkoop en zelf de vloer opgaan.

We hadden niet echt een plan en liepen eerst maar eens een stukje. We kwamen al snel Sandra en Enrico tegen. Die heb ik voor het laatst pre-Corona gezien dus het was leuk om ze tegen te komen. Ze stelden voor om samen een spelletje te gaan doen en dat aanbod namen we graag aan. We waren vlak bij de stand van Jolly Dutch en hier waren heel veel tafels vrij. We schoven eerst aan bij het vlotte kaartspelletje If it Fits. In dit spelletje moet je om de beurt kaarten aanleggen. Op deze kaarten staan stukken van dozen en in sommige dozen liggen speelgoedmuizen, pingpongballetjes, kattensnoepjes en plantenspuiten. In je beurt mag je een kaart spelen en als er ruimte is een kat leggen. Je probeert op deze manier dozen te creëren met daarin lekker veel speeltjes van één soort er in (die leveren punten op) en geen plantenspuiten (die leveren aftrek op). Als het je ook nog lukt om je doos af te bouwen, dan verdubbelen je punten. Ik vind dit spel leuker klinken dan het was. Het leukste was nog dat Sandra de eerste rondes continue plantenspuiten trok en zelf dus niets kon opbouwen maar alleen bezig was om ons het leven zuur te maken en dat een soort running gag werd. Maar verder was het ondanks het leuke thema een beetje saai.

Toen we klaar waren schoven we een paar tafels door om ook nog Télos te spelen. In dit spel moest je proberen zo min mogelijk strafpunten te halen door een hand kaarten slim uit te spelen. De speler die de hoogste laatste kaart had in een ronde, kreeg de waarde van deze kaart aan strafpunten. Tijdens een ronde kwam er iemand uit met één of twee kaarten en de rest moest volgen door kaarten van gelijke of  hogere waarde te spelen. Als je dat niet kan, dan moet je verplicht je laagste kaart(en) spelen. Ook dit spel kwam niet echt uit de verf. We hadden alle vier het gevoel maar weinig invloed op het verloop van het spel te hebben. Omdat je iedere keer over de gespeelde kaarten uit moet, doe je dat zo zuinig mogelijk omdat je je hoge kaarten zo lang mogelijk wil houden om te voorkomen dat je zelf gedwongen wordt om je laagste kaarten te spelen.  En als je op die manier speelt, dan valt er weinig te kiezen. We hebben dit spel dan ook halverwege afgebroken omdat we er klaar mee waren. We besloten weer ieder ons eigen weg te gaan op de beurs en namen afscheid.

Ik zag Cubirds op tafel liggen. Dit spel had net de Nederlandse Spellenprijs in de familie categorie gewonnen en dus wilde ik het graag spelen. Gelukkig was er net een tafel bijna vrij, dus we konden snel aanschuiven. In dit spel moet je setjes van vogels verzamelen. Aan het begin van het spel worden er negen willekeurige vogels in een raster van drie bij drie op tafel gelegd. In je beurt leg je alle vogels van een soort uit je hand aan de buitenkant van een rij aan en vang je alle vogels die tussen jouw vogel en een andere vogel van dezelfde soort in de rij liggen. Maar daarna liggen jouw vogels (plus de vogel die ook in het rijtje lag) naast elkaar op tafel en kan iemand anders die weer vangen. De setjes worden daardoor steeds groter net zo lang tot een setje groot genoeg is om in te leveren. Je probeert op deze manier twee keer drie setjes van dezelfde soort te hebben verzameld of alle zeven verschillende setjes één keer. We vonden dit een grappig spelletje dat we met plezier hadden gespeeld. We hebben nog even getwijfeld of we het zouden kopen, maar daarvoor vonden we het net niet bijzonder genoeg afgezet tegen onze al overvolle spellenkast.

Het was inmiddels ontzettend druk geworden op de beursvloer. De tafels waren overal bezet en de gangen waren ook vol. We namen een kijkje bij de 999 stand en daar kwam net een tafeltje bij Wonderboek vrij. Dit is een nieuw avonturenspel dat je niet speelt op een bord maar in een soort pop up boek.  In dit boek loop je met je avonturier en als je op een plek komt waar kaarten liggen dan lees je die. Via deze kaarten ontdek je het verhaal. In dit verhaal zitten ook slechterikken en in plaats van lopen en ontdekken kan je ook met hen vechten (dat moet ook want het is verslaan of verslagen worden). Het spel ziet er echt wonderschoon uit. Wonderboek is een kinderspel en voor ons was het speltechnisch niet heel interessant doordat het te makkelijk was om te bedenken wat je moest doen en ontdekken. Maar door het pop up boek aspect ben ik toch benieuwd hoe het spel verder gaat lopen. Er leek nog genoeg te ontdekken te zijn….

We liepen weer verder en het was echt druk. Uiteindelijk vonden we een leeg plekje bij The Game Brewer bij hun kaartspelletje Bugz. In dit spelletje moet je proberen ongedierte te vangen door het juiste lokvoedsel aan te bieden. Iedere ronde zijn er twee soorten voer waarmee je een bepaald aantal bugz kan aantrekken (bijvoorbeeld 5 mades die wel een hapje vlees willen 3 vlooien die op zoek zijn naar een lekker stukje kat). Je moet vervolgens kiezen welk voer je ze gaat geven. Daarna mag je nog een speciale actie uitvoeren waarmee je de hoeveelheid bugz die je scoort kan beïnvloeden. En dan is het tijd om de bugz te verdelen. Ik zie de potentie van dit soort spelletjes, maar dan moet je wel met meer dan twee spelers zijn. Met twee spelers werkt het niet omdat het te vanzelfsprekend is wat de beste keus is. We hebben het spel dan ook niet uitgespeeld.

Door de drukte was het adagium  “speel wat je kan” en toen we een leeg tafeltje bij Ravensburger zagen, schoven we snel aan. Om vervolgens een QR-code op de tafel te ontdekken die je moest scannen voor de speluitleg. Deze QR-code stuurde ons naar een Youtube filmpje van 16 minuten voor de uitleg. Toen haakten we af. Op een drukke beurs met super veel omgevingsgeluid is het echt ondoenlijk om met zijn tweeën op een telefoon de uitleg via een filmpje te volgen. Ik weet niet wat de overweging van Ravensburger was om het zo aan te pakken. Ik gok dat ze vanwege Corona geen demoërs in te zetten. Daar heb ik heel veel begrip voor (ook gelet op de drukte en het gebrek aan mondkapjes) , maar kom zet dan geen spellen neer om te demoën of beperk je tot super simpele spellen zoal de Betoverde Doolhof of Memory. Er waren genoeg ouders met jonge kinderen die je daar een plezier mee had gedaan.  

Een paar stands verderop lag op drie tafels Renature. Dit spel wilde ik heel graag proberen omdat ik er veel goeds over had gehoord. Met drie tafels hoop je dat er snel één vrij komt en dus besloten we te wachten. Schijnbaar waren ze alle drie net begonnen, want het duurde echt super lang voor er een tafel vrij kwam (en toen kwamen ze inderdaad ook vlak na elkaar). Terwijl wij stonden te wachten liep Roger langs. Ook hem had ik al meer dan een jaar niet gezien (voor het laatst in zomer 2020 op een spellendagje bij Peter Hein), dus het was leuk om elkaar even in het echt te zien en bij te kletsen. Hij kende Renature al, maar wilde het best met ons spelen (ook omdat het gewoon behoorlijk uitdagend was om een lege tafel te vinden). Toen een tafel vrij kwam, schoven we dus snel aan. Er kwam ook nog een uitlegger bij zitten, maar Roger deed de uitleg, waarbij hij op een paar kleine puntjes door de uitlegger werd aangevuld. Renature is een spel waarmee je met een soort van Domino-stenen muurtjes bouwt om vakjes heen. Op de domino’s staan alleen geen getallen maar mooie plaatjes van vogels en dieren. Als je zo’n tegel legt dan mag je aangrenzend aan de tegel ook nog een houten speelfiguur (in de vorm van bomen, struiken en gras) neerzetten in een vak. Als een vak helemaal omsingeld is (of bijna maar er niets meer bij gelegd kan worden), dan wordt het vakje gewaardeerd en krijgen de spelers die de meest waardevolle bomen, struiken, grasjes hebben punten (hoe groter het vak, hoe meer punten er te verdelen zijn). De catch daarbij is wel dat als twee spelers exact evenveel punten hebben dat ze dan tegen elkaar wegvallen en de punten naar de lachende derde gaan. En de catch op catch is dat alle spelers ook een aantal neutrale speelstukken hebben die ze ook mogen plaatsen en waarmee je het de andere spelers dus knap lastig kan maken. De speler die het laatste stukje van de omsingeling neerlegt, krijgt ten slotte ook nog wat punten. En wie aan het eind van het spel de meeste punten heeft, wint het spel. Renature is een goed spel, maar mij net te droog en abstract.  Het ziet er zo mooi uit met die prachtige dierplaatjes, maar die hebben verder geen betekenis  en dat vind ik jammer. Ik zou het spel best nog eens willen spelen, maar voelde geen behoefte om het mee naar huis te nemen.

Eigenlijk hadden zowel wij als Roger het door de drukte inmiddels wel weer zo’n beetje gezien. Maar het was nog net te vroeg om bij de Bring & Buy stand te gaan kijken of onze ingebrachte spellen waren verkocht. We liepen dus over de beurs op zoek naar nog een plekje om iets te spelen. Bij Geronimo was een tafeltje vrij waar Graaf je vrij stond opgesteld. Ik had er nog nooit van gehoord, maar een spel wat je kan spelen was een kans die je niet kon laten lopen, dus snel schoven we aan. In Graaf je vrij ben je een gevangene die het gevangenisleven zat is en naar buiten wil. Op het bord staan de verschillende ruimtes in de gevangenis (cellen, sportruimte, keuken, EHBO-ruimte, etc.). In iedere ruimte kan je bepaalde acties doen. Zo kan je vaak kaarten trekken. Op deze kaarten staan soms acties, maar soms ook nuttige hulpmiddelen die je in een bepaalde ruimte kan gebruiken om er scheppen of pikhouwelen van te maken die je wil gebruiken om naar buiten te gaan. Maar je kan er ook wapens van maken waarmee je de andere spelers kan beroven van de scheppen of pikhouwelen die ze hebben gemaakt. En dat is de kern van het spel: maak je zelf je graafgerei of probeer je het te jatten. Als je het jat loop je wel de kans dat de andere speler zwaarder bewapend is en je afrost. En dat kan betekenen dat je een tripje naar de EHBO-ruimte moet maken waardoor je in een beurt verder niet zo veel nuttigs kan doen. Waar in Renature het spelmechanisme centraal staat en het thema er maar wat bij hangt, was dat hier andersom. Heel veel thema, maar verder is het eigenlijk een vrij suf spelletje. Met de juiste groep, kan je hier vast best nog lol mee beleven (lekker trash talken), maar wij vonden er niet zo veel aan.

Roger hield het voor gezien en ging via de Bring & Buy richting de uitgang. Wij zagen dat er net een plekje bij Dragomino vrij kwam. Dit is de kinderversie van Kingdomino en ik wilde deze graag eens proberen omdat het altijd handig is om een paar goede kinderspellen te kenen als je een cadeautje voor een kind wilt kopen. In Dragomino bouwen de spelers met (daar hebben we ze weer) domino-tegels een landschapje. Iedere beurt mag je één tegel uitzoeken en die aanleggen (en dat mag volledig vrij, je hoeft niet binnen een bepaald raster te blijven). Je hoeft niet passend aan te leggen, maar het loont om dat wel te doen. iedere keer dat je een vakje passend aanlegt, mag je namelijk een fiche van de betreffende terreinsoort pakken. Op deze fiches staat of een leeg ei óf een draakje. Het doel van het spel is om zo veel mogelijk draakjes te vinden. Een leeg ei is gelukkig niet helemaal nutteloos. Als je een leeg ei vindt, dan krijg je de mama-draak en de speler die aan het eind van een ronde de mama-draak heeft, mag de volgende ronde beginnen. Ik vond Dragomino een leuke uitvoering van Kingdomino. Er zijn ontzettend veel regels weggelaten waardoor het voor jonge kinderen heel makkelijk te spelen zal zijn. Daardoor is het voor oudere spelers natuurlijk minder interessant, maar die zijn dan ook niet de doelgroep. Het lukt eigenlijk altijd wel om een tegel passend aan te leggen en dus zo’n spannend fiche te pakken. Je hoopt natuurlijk op een draak, maar ik vind het slim gevonden dat als je niet de begeerde draak krijgt, dat je dan de mama-draak als beloning krijgt. Je blijft dus nooit met lege handen achter. Dit spel gaat op mijn mentale notitielijst voor als ik weer eens een keer een kindercadeautje nodig heb.

Hierna vonden Niek en ik het ook wel mooi geweest en liepen we naar de Bring & Buy stand om te kijken hoeveel spellen er verkocht waren. De organisatie liep daar gesmeerd waardoor we maar een paar minuten hoefden te wachten voor de verlossende uitslag. We bleken 16 van de 20 spellen kwijt te zijn. Natuurlijk vonden we het jammer dat de laatste vier niet ook waren verkocht, maar we waren vooral blij dat de rest wel weg was (kastruimte met een zakcentje toe). Ik hoop dat ze bij mensen terecht zijn gekomen die ze met heel veel plezier gaan spelen.

Alles overziend was dit spellenspektakel niet helemaal wat ik er van gehoopt had doordat het veel te druk was. De drukte zorgde er voor dat ik er moeite mee had om de spellen te spelen die ik graag wilde doen. Dat vind ik jammer want dat is de belangrijkste reden waarvoor ik kom. En dat is een gemis omdat er zo veel leuks te spelen was op de beurs. De uitgevers hadden echt groots uitgepakt met mooie grote stands. Er was echt voor ieder wat wils te zien en spelen. Van miniaturen, rollplaying tot bord- en kaartspellen, het was er allemaal.  Maar de vraag was desondanks groter dan het aanbod. Dat is goed nieuws voor onze hobby, maar ik hoop echt dat het spellenspektakel volgend jaar weer verdubbeld zodat het dan makkelijker wordt om lekker veel leuke spellen uit te proberen in een gezellig drukke hal.

Maar ik vond de drukte vooral onprettig vanwege de kans op Corona-besmettingen. Ik weet dat als ik naar zo’n beurs ga, dat ik een bepaald risico neem. Ik vind het daarom belangrijk dat de organisatie probeert de kans op besmettingen omlaag te brengen. Op Spiel deden ze dat heel goed door (naast het nodig hebben van een QR-code) ruimere gangpaden te maken, door van de standhouders te eisen dat ze tafels op meer afstand van elkaar zetten dan ze normaal deden en vooral door van bezoekers te eisen dat ze continue een mondkapje droegen (waarmee ze overigens strenger waren dan de geldende Duitse regels). Dit soort maatregelen miste ik op het Spellenspektakel. Daar moest je je QR-code laten scannen en dat was het wel zo’n beetje. Hopelijk is volgend jaar het Corona-virus beter onder controle en zijn al dit soort maatregelen niet meer nodig. Maar zo niet, dan hoop ik echt dat de organisatie van het Spellenspektakel een tandje bij zet zodat het een prettiger beleving wordt.