Spellenspektakel 2021 (Peter Hein)

De laatste keer dat ik het Spellenspektakel bezocht was alweer vijf jaar geleden, toen nog in Eindhoven. Toen, en ook alle keren daarvoor dat ik ging, was het gemoedelijke beurs waar je de tijd kon nemen om een spel te proberen. Ook toen het wat groter werd, was er bij iedere uitgever wel een tafeltje vrij. Toestanden zoals in Spiel, waar bij sommige populaire uitgevers rijen staan van mensen die op een tafeltje wachten, heb ik nooit meegemaakt.

De editie van dit jaar was dus even schrikken. Het was DRUK. Ik twijfel nog of ik ‘verontrustend’, ‘onaangenaam’ of ‘krankzinnig’ het meest toepasselijke epitheton vind, maar een tegenvaller was het wel. Het begon al bij de Bring & Buystand. Ik wilde daar wat spellen van de hand doen, maar moest eerst een kwartier in de rij staan voor ik mijn spellen af kon leveren. Dat had niets te maken met de organisatie van deze stand, die indrukwekkend professioneel was. Het was meer de schuld van luie types zoals ik, die hadden verzuimd om thuis al prijsstickertjes te plakken en de dozen met schildersplakband dicht te maken. Ook het afrekenen en afhalen van de spellen aan het eind van de dag ging razend gesmeerd. Mijn complimenten voor de organisatie van dit leuke initiatief.

De Bring & Buy trok niet alleen veel mensen aan die hun spellenkast op wilden ruimen, de aantrekkingskracht op Hollandse koopjesjagers was nog vele malen groter. De hele zaterdag, en naar ik verneem zondag ook, bedroeg de wachttijd minimaal een halfuur om naar binnen te kunnen en gebruikte spellen voor een zacht prijsje te scoren. Ik heb zelf een grote afkeer van rijen, dus iedere lust die ik had om de stand te bezoeken verdween als sneeuw in de Sahara.

Helaas zag je dezelfde drukte overal. Toen de beurs net open was, zeg tussen 10 en 11, ging het nog wel. Daarna moest je zeker bij de grote en populaire uitgevers 999 Games en White Goblin Games lang in de rij staan om er een tafeltje te bemachtigen. Daar heb ik dus geen enkel spel gespeeld. Het feit dat ik de meeste van hun spellen al ken was een schrale troost.

Bij de minder grote namen was gelukkig nog wel een tafeltje te vinden, als je een beetje geluk had of bereid was een klein beetje te wachten. Zo belandden Anton en ik bij een vrij tafeltje Meadow, dat ik toevallig net de dag ervoor bij Roger gespeeld had. Meadow is een tableaubuilder die vooral opvalt door de kleurrijke en schitterende kaarten met planten, dieren, landschappen en zo meer. Door het aanleggen van actiefiches neem je kaarten uit een raster van vier bij vier, die je vervolgens voor je probeert te leggen. Iedere kaart levert een symbool, maar vereist ook andere symbolen. Een vlinder heeft bijvoorbeeld het symbool ‘rups’ nodig en levert het symbool ‘vlinder’. Met dat symbool kun je later weer een spin spelen. Meadow is een plezierig puzzelspelletje waarbij je je beurten goed moet plannen. Het op elkaar afstemmen van de kaarten deed me, geholpen door het thema, wel wat aan Wingspan denken. Ik heb het spel uiteindelijk niet gekocht, maar ik sluit niet uit dat dit nog een keer gebeurt.

Na Meadow maakten we een rondje langs de hele beurs en zagen dat de drukte toen echt losgebarsten was. Gelukkig stond in Hal 9, waar de wat kleinere stands stonden, een tafeltje op punt van vrijkomen bij King of the Valley. Ik had verzuimd dit leuke tegelpakspel uit Spiel mee te nemen en wilde dat vandaag goedmaken. Dat was een goede reden om Anton er ook kennis mee te laten maken. Mijn inmiddels derde potje beviel net als de eerste twee uitstekend en voor de uiterst vriendelijke prijs van 22 euro kon ik dit niet laten liggen.

Inmiddels was het na lunchtijd en kregen we weer gezelschap van mijn dochter en haar vriendin, die ook meegekomen waren. Ze hadden de eerste uren zelf wat rondgekeken en met veel plezier Oriflamme gespeeld, dat ze ook graag met ons wilden spelen. Daar was geen plaats, dus gingen we nog even verder. We vonden praktisch naast de tafel waar Anton en ik Meadow hadden gespeeld enkele andere spelers hun afgeronde potje Equinox opruimen.

Equinox is een bewerking van Colossal Arena, dat weer een bewerking is van Titan: The Arena, waaraan Grand National Derby weer voorafging (en ik mis vast nog een paar reïncarnaties). Kortom, een spel dat in verschillende vormen al een kwarteeuw meegaat. Nu speelt de wedstrijd zich af tussen mythische boswezens, zoals kabouter Wirwar, de Mosman en diverse andere fantastische creaturen. Acht wezens beginnen aan de strijd, er kunnen uiteindelijk maar drie overblijven. Elke beurt speel je een kaart bij een van de wezens die nog in de strijd zijn. Zodra bij elk wezen een kaart ligt en een enkel wezen de laagste kaart heeft, valt deze af en begint een nieuwe ronde. Tussendoor kunnen de spelers een weddenschap uitbrengen op de wezens. Hoe vroeger je dat doet, des te waardevoller de weddenschap. Maar ook riskanter. Wie het meest heeft ingezet op een wezen krijgt een voordeel bij het spelen van de bijbehorende kaart: extra kaarten trekken, kaarten stelen van anderen, een eerder geplaatste weddenschap aanpassen, enzovoort. Een heel getouwtrek waar je je afhankelijk moet maken van wat andere spelers mogelijk willen doen. Ik vond Colossal Arena altijd al een leuk spel, bij Equinox is dat niet anders. Er zijn weer wat wezens toegevoegd voor meer variatie en de vormgeving is aanzienlijk verbeterd. Vooralsnog wissel ik mijn Colossal Arena nog niet om, maar zeg nooit nooit.

De tafeltjes van Oriflamme waren nog steeds bezet, en opnieuw kwamen we uit bij de vertrouwde stand, waar nu net Mysterium Park te spelen was. Opnieuw een bekend spel, maar voor twee van ons gezelschap gold dat niet. Uiteraard was mijn dochter weer bereid de zware taak van de geest op zicht te nemen. Helaas liep het niet goed af. Het raden van de juiste verdachten en locaties gaf niet al te veel problemen, bij de combinatie gingen we de mist in. Desondanks had iedereen het met plezier gespeeld.

Drie keer is scheepsrecht, opnieuw gingen we bij Geronimo langs voor een potje Oriflamme. De spelers die bezig waren, zaten in de voorlaatste ronde, dus besloten we gewoon even te wachten. De uitgever had een mooie banier staan waarop ze trots konden melden dat It’s a Wonderful World de Nederlandse Spellenprijs had gewonnen. Eenmaal aan tafel lieten Anton en ik ons het spel uitleggen door mijn dochter. Ze gaat binnenkort beginnen in een bijbaantje bij een spellenwinkel en kon zo haar uitlegvaardigheden wat oefenen (en inderdaad, ze heeft nu met afstand de leukste baan in ons gezin).

Oriflamme is een vlot kaartspel dat wel wat doet denken aan spelletjes als Coup en Machiavelli. Elke speler heeft dezelfde tien karakterkaarten, waarvan je er willekeurig zeven trekt. Daarvan speel je er in zes rondes even zo veel; de zevende kaart (en de drie die afgelegd zijn) speel je dus niet. De kaarten worden gesloten in een rij aangelegd en je moet telkens kiezen of je een kaart voor- of achteraan legt. Daarna worden de kaarten een voor een geactiveerd. Als een kaart van jou geactiveerd wordt, mag je kiezen of je hem dicht laat liggen of dat je hem open draait en de functie uitvoert. Laat je een kaart gesloten liggen, dan komt er een muntje op. Voer je de kaart uit, dan krijg je ook alle muntjes die erop liggen. Uiteindelijk wint de speler met de meeste muntjes. He liefst laat je je kaarten zo lang mogelijk gesloten liggen, maar je loopt wel het risico dat een andere speler die met een Boogschutter of Soldaat elimineert. In dat geval kun je naar je punten fluiten. Oriflamme speelt lekker weg en beviel iedereen erg goed. Zo goed, dat iedereen met een exemplaar naar huis ging.

Een van de andere spellen die bij Geronimo lagen was Meeple Land, dat er aantrekkelijk uit zag. Toen we na ons potje Oriflamme een leeg tafeltje spotten (het was al wat later) grepen we direct die kans. Meeple Land is een bouwspel zonder al teveel poespas. Iedereen bouwt aan een mooi pretpark door attracties te kopen en die in je park te plaatsen. Bezoekers (meeples) in verschillende kleuren gaan graag naar die attracties, maar sommigen eisen wel dat er een hamburgertent, winkel of wc in de buurt is. Aan het einde van een ronde neem je een bus die meeples in verschillende kleuren naar je park voert. Je probeert het natuurlijk zo te plannen dat de meeples in de bus ook degenen zijn die naar jouw spectaculaire achtbanen en spookhuizen willen gaan. Naarmate het spel vordert verdien je steeds meer, maar wordt het plaatsen van de attracties ook steeds ingewikkelder. De ruimte wordt beperkt en het is een hele toer om ze te verbinden met de hoofdingang of de nodige voorzieningen. Hoewel weinig spectaculair of innovatief, vonden we het allemaal een plezierig spel om te doen.

Meeple Land was het laatste spel dat we deden. Inmiddels was de rij voor de Bring & Buy iets minder lang (maximaal 25 minuten gok ik), maar een bijna twee keer zo lange rij had zich gevormd bij het rad van fortuin bij White Goblin Games, waar je GRATIS dingen kon winnen. Zo’n toverwoord was voor velen te sterk om te weerstaan.

Een toverwoord waar slechts weinig bezoekers oog voor hadden was corona. Ik was eerlijk gezegd behoorlijk geschokt dat behalve ons groepje bijna niemand een mondkapje droeg. Goed, ik weet dat het niet verplicht is op plekken waar je QR-code wordt gescand, maar dat ontslaat toch niemand van de plicht om een beetje zelf na te blijven denken? In zulke drukke, waarschijnlijk matig geventileerde beursruimtes waar zich in de gangpaden binnen een straal van een meter minimaal drie onbekenden bevinden vind ik het werkelijk onbegrijpelijk dat niemand dit doet. Wat dat betreft was het bezoek aan Spiel toch een stuk comfortabeler.

Het ongemak over de drukte en het gebrek aan mondkapjes waren toch een beetje een domper, maar uiteindelijk heb ik dankzij het gezelschap en de leuke spellen een zeer vermakelijke dag gehad. Ik had er zo nog eentje willen doen. Maar volgend jaar hoop ik op wat meer ruimte voor de bezoekers.