Spiel 2017: Spellen uit Azië (Dagmar)

Op Spiel zijn de spellenmakers uit Azië bezig met een opmars. Ieder jaar is er meer spellenpret uit dit deel van de wereld te bewonderen in Essen. Vaak werken verschillende uitgevers uit één land samen door een stand te delen. Dit doen bijvoorbeeld de uitgevers uit Japan, Korea en Taiwan. De Oosterse spellen vallen vaak op door hun vormgeving. Verder blinkt dit deel van de wereld uit in de zogenaamde micro-games: eenvoudige spellen die met weinig spelmateriaal en simpele regels toch voor veel speelplezier zorgen. De beste spellen uit het Oosten vinden tegenwoordig ook hun weg naar Westerse uitgevers (denk aan bijvoorbeeld Love Letters en Machi Koro). Veel van deze spellen zijn eigenlijk alleen tijdens Spiel te spelen en kopen. Ik heb er dit jaar een aantal kunnen uit proberen en daar zaten hele leuke verrassingen bij.

Cat Box

Veel Aziatische spellen hebben een schattige vormgeving waarin mensen en dieren prachtige grote ogen hebben. Katten zijn van zichzelf al schattig, maar als je ze op deze manier tekent dan schiet de schattigheids-meter helemaal door het plafond. Wat er in de doos zit, doet er dan al bijna niet meer toe.

De verpakking van Cat Box was dan ook genoeg om mijn aandacht te trekken. Uit deze schattige doos kwamen vervolgens vierkante kaartjes waarop vier vakjes staan waar drie of vier katten in verschillende kleuren op staan. Alle spelers krijgen 3 van deze kaartjes. Het grappige is dat de kaartjes tweezijdig zijn. De spelers mogen zelf de kant gebruiken waar ze tegen aan kijken, maar de andere spelers mogen de kaarten ook afpakken, maar moeten dan juist de achterkant van de kaarten gebruiken. De spelers leggen om de beurt een kaart aan. De regel is dat je bij een kaart waar vier katten op staan over precies 1 vakje van een reeds gelegde kaart moet heenbouwen en dat je over 1 of 2 vakjes heen moet bouwen bij de kaarten waar 3 katten op staan. Aan het begin van het spel krijgt iedereen in het geheim een kleur kat toegewezen en je moet proberen zo veel mogelijk katten in deze kleur op het bord te krijgen en daarbij ook nog proberen om zo veel mogelijk van deze katten aan elkaar te laten grenzen omdat de grootste groep katten dubbel telt. Op tafel ontstaat tijdens het spel dus een prachtig plaatje van schattige oosterse katten met betoverend grote ogen.

Ik heb dit spel met veel plezier gespeeld en heb zelfs nog even getwijfeld of ik het zou kopen. Ik heb dit uiteindelijk niet gedaan. Ik vroeg me namelijk af of ik dit spel zou kopen als er geen katten maar een ander plaatje op zou hebben gestaan en het antwoord op die vraag was nee. Ik heb nu gewoon een mooie foto van het speelbord gemaakt en mocht ik de onbedwingbare behoefte krijgen aan een overdaad aan schattige katten dan kan ik even naar de foto kijken.

Fireworks

Ook op de doos van Fireworks staat een kat met hele grote ogen op de doos. Dit keer in combinatie met vuurwerk. De meeste katten zijn doodbang voor vuurwerk en blijven er ver bij uit de buurt, maar in dit spel zijn de katten zelfs degenen die het vuurwerk organiseren. In dit spel is het de bedoeling om een zo mooi mogelijke vuurwerkshow te maken.

Alle spelers hebben een eigen bordje van een lege nachtelijke hemel voor zich liggen met daarop de eerste twee vuurwerk-knallen. In het midden van de tafel staat de doos van het spel waarin de zeshoekige vuurwerkfiches omgekeerd liggen. Tijdens je beurt gooi je een grote houten dobbelsteen van grote hoogte in deze bak met fiches. Als je dat goed doet dan vliegen daardoor de fiches door de lucht en landen er altijd wel een paar met de voorkant naar boven. Op de dobbelsteen staat vervolgens hoeveel van deze openliggende stukjes je mag pakken om aan je eigen bordje toe te voegen. Je probeer daarbij de stukjes zo neer te leggen dat er mooie symmetrische vuurwerken ontstaan in bij voorkeur één kleur. Hoe beter je hier in slaagt, hoe meer punten je scoort.

Ook dit was een spel waar ik wel even over getwijfeld heb of ik het wilde kopen. Ik vond het mechanisme waarbij je de dobbelsteen in de bak laat vallen om fiches om te draaien erg origineel en het puzzeltje dat je op je bordje maakt is werkelijk prachtig. Maar uiteindelijk vond ik het spel net wat te weinig om het lijf hebben om mee naar huis te willen nemen. Ik hoop dat een andere spelauteur nog eens een poging gaat doen met het idee om een puzzelspelletje te maken met een vuurwerk-thema want ik denk dat daar nog wel kansen liggen.

Shadows in Kyoto

Een aantal Taiwanese uitgevers deelden samen een grote stand waar heel veel verschillende spellen uit Taiwan gekocht en geprobeerd konden worden. Anton en ik gingen op zaterdag naar deze stand toe in de hoop Harvest Island te kunnen proberen. Dit spel bleek echter al uitverkocht te zijn en werd dus niet meer gedemonstreerd. Ik had ook nog Mystery of the Temples op mijn lijstje staan, maar de tafel waar dat spel lag was al bezet. Het tafeltje daarnaast was echter nog vrij. We schoven daar dus maar even aan in de hoop later door te kunnen schuiven. Op het vrije tafeltje lag Shadows in Kyoto.

Shadows in Kyoto is een stratego-achtig spelletje. Beide spelers hebben een aantal spionnen waarvan twee echte informatie hebben. Je moet proberen of de twee spionnen met echte informatie van de andere speler te vangen óf drie van jouw nep-spionnen door de andere speler te laten vangen (dan krijgt de tegenstander zo veel valse informatie dat je ook de oorlog wint). Op alle spionnen staat een nummer (variërend van 0 tot 3). De spelers hebben een aantal handkaarten in verschillende kleuren of met speciale acties. In elke beurt kies je een van deze kaarten en verplaats je één van je spionnen naar een aangrenzend vakje in die kleur of volgens de speciale actie. Als je op een vakje met een andere speler komt dan val je die spion aan. Je mag dan kijken welke waarde die spion heeft. Als jouw aanvallende spion minimaal dezelfde waarde heeft dan neem je deze spion gevangen (en de 0w wint natuurlijk weer van de 3). Opvallend genoeg hoef je niet te vertellen wat de waarde van jouw spion is (ongeacht of je wint of niet).

Ik houd niet zo van Stratego en Shadows in Kyoto kon me dan ook maar matig boeien. Het zit op zich prima in elkaar, maar het is gewoon niet mijn genre. Ik vind het wel raar dat je niet mag kijken wat de waarde van de aanvallende spion is. Dit geeft wel heel veel ruimte voor vals spelen. Het spel zag er verder wel echt een stuk mooier uit dan good old Stratego.

Het groepje naast ons was ondertussen nog steeds bezig met Mysterie of the Temple. Ik heb ze gevraagd wat ze van het spel vonden. Ze waren allemaal erg positief en het spel zag er prachtig uit. Dit was genoeg om mij over de streep te halen om dit spelletje gewoon maar blind te kopen.

Medical Frontier

In de stand van Taiwan Boardgame Design was daarentegen wel een plekje vrij bij een tafel met Medical Frontier. Dit spel vond ik er niet meteen heel mooi uitzien, maar het thema sprak me dan wel weer aan. Het spel werd uitgelegd door een heel leuk meisje dat ontzettend veel lol had in haar taak en continue grapjes maakte tegen ons. En daar moest ze vervolgens zelf heel aanstekelijk hard om lachen. Kortom, dit was echt een hele prettige manier om kennis te maken met een nieuw spel.

In Medical Frontier ga je aan de slag als Farmaceut en probeer je zo veel mogelijk geld te verdienen met het ontwikkelen van nieuwe medicijnen. Elke ronde heb je 5 acties tot je beschikking waar je nieuwe grondstoffen mee verzameld (kaarten met verschillende nummers). Op deze kaarten staan verder een aantal spuiten afgebeeld die aangeven hoe vaak het middel op dieren is getest en een aantal gekleurde rondjes die aangeven welke allergische reacties het middel bij mensen gaf. Het kost ook weer een acties om de kaarten uit je hand uit te spelen. Je moet daarbij Poker-achtige combinaties maken (four-of-a-kind, twee setjes van twee, etc.) aangevuld met kaarten totdat er precies 5 kaarten liggen.

Vervolgens moet je kijken of je genoeg dierentests hebt uitgevoerd. Als dat niet het geval is dan krijg je een boete. Daarna moet je kijken of je middel niet te veel allergische reacties oplevert. Als dat wel het geval is dan krijg je een tijdstraf (moet je nog wat langer wachten voor je het middel op de markt kan brengen). Pas als alle hobbels zijn genomen mag je het medicijn op de markt brengen en verdien je geld. Je speelt net zo lang door tot een speler een bepaald bedrag heeft verdiend. Daarna speel je de ronde nog uit en wie dan het meeste geld heeft verdiend, wint het spel.

Ik heb even getwijfeld of ik dit spel wilde kopen. Het spel ziet er niet heel mooi uit, maar het thema spreekt me dus wel aan. Ik vond ons potje erg leuk, maar vroeg me wel af in hoeverre dat kwam door de sympathieke uitlegster. Na een tijdje gewikt en gewogen te hebben, heb ik besloten de gok te wagen en heb het spel mee naar huis genomen.

Wild West Shepherds

Anton en ik wilden eigenlijk verder lopen, maar werden door een andere uitlegger van Taiwan Boardgame Design aangesproken met de vraag of we ook nog Wild West Sheperd wilden proberen. Eigenlijk had ik daar niet zo’n zin in omdat de lage krukjes van Taiwan Boardgame Design niet echt lekker zitten en het spel me niet meteen heel erg aansprak. Maar ik vond het niet fijn om nee te zeggen nadat we al zo veel plezier hadden gehad in deze stand en dus schoven we toch maar aan. De uitlegger was net met de uitleg begonnen toen spellenvrienden Sandra en Enrico met hun collega Rob langs liepen.Ik had Sandra en Enrico al een tijd niet meer gezien en vond het leuk om ze tegen te komen. Snel vroeg ik of ze mee wilden spelen en gelukkig stemden ze in zodat we het nuttige (een nieuw spel leren) met het aangename (bijkletsen en lol maken) konden verenigen.

Wild West Shepherd is een spel dat me heel erg deed denken aan Hick Hack im Gackelwack (Graantje de Voorste in het Nederlands) in combinatie met het kiezen van een geheime rol uit Machiavelli of Weerwolven. In dit spel liggen er vier kaarten gesloten op tafel. Je weet dat op één kaart schapenstaan, op één kaart een wolf staat en op één kaart gras staat. Op de vierde kaart kunnen al deze drie afbeeldingen staan, maar je weet niet welke. Je schud de kaarten bovendien voor je ze neerlegt en je weet dus ook niet welke kaart waar ligt. De eerste speler krijgt de kaart met de rol Headman, de andere spelers krijgen telkens twee andere rollen om uit te kiezen. Na het verdelen van de kaarten mag de Headman twee kaarten van de eerste drie bekijken (de vierde mag hij niet kiezen). Hij moet vervolgens vertellen hoeveel wolven hij heeft gezien waarbij hij in sommige gevallen mag liegen. Vervolgens zet deze speler zijn pion op een van de kaarten. Vervolgens mogen de volgende spelers één van de eerste drie kaarten bekijken (je mag daarbij geen kaart kiezen waar al een pion op staat, dus met meer dan 3 spelers kan het zijn dat de laatste spelers geen kaarten mogen bekijken) en moeten ze vervolgens ook hun pion op een kaart zetten. Daarna worden de kaarten opengedraaid en wordt de buit verdeeld. De verschillende kaarten scoren daarbij op verschillende manieren punten. De meeste karakters scoren punten als ze op een kaart met schapen zijn gaan staan, maar bijvoorbeeld de jager wil juist graag bij de wolf staan. Ook is er een verzekeringsagent die punten scoort door iemand een verzekeringspolis aan te smeren die verzekerd tegen de aanval van een wolf (als je normaal bij de wolf staat dan pakt hij een paar van je punten af).

We hebben echt heel veel lol gehad tijdens dit spel waarin geluk, bluffen en een beetje goed inschatten wat de anderen willen en dus kiezen een belangrijke rol spelen. Het is erg bevredigend als je plannen lukken, maar tegelijkertijd levert het ook veel leedvermaak op als plannen (bij voorkeur die van anderen) in de soep lopen. Na ons potje hebben drie van de vijf spelers een exemplaar van dit leuke spelletje gekocht. Ik tipte via Whats app ook Peter Hein en Wendy over dit pareltje en zij hebben het spel later op de dag ook gespeeld. En ook zij namen het spel mee naar huis. Dit spel was voor mij de verrassing van de beurs.

Hanamikoji

Hanamikoji is een voorbeeld van een Aziatisch spelletje dat is opgepikt door een Westerse uitgever. Hanamikoji is een spel van dezelfde Taiwanese uitgever als Mysterie of the Temples, maar is dit jaar door Kosmos uitgegeven en daardoor beschikbaar gekomen voor het grotere publiek. Dit was het eerste spel dat Anton en ik op Spiel gespeeld hebben. We speelden samen tegen een Nederlandse dame.

In Hanamikoji probeer je geisha’s voor je te winnen. In het midden van de tafel liggen 7 geisha’s met waardes van 2 tot 5. Van elke geisha zitten er vervolgens net zo veel kaarten in het spelersdek als de waarde van de geisha (dus 2 kaarten van de geisha met waarde 2 en 5 kaarten van de geisha met waarde 5). De beide spelers beginnen met een hand met 6 kaarten en 4 acties die ze in een volgorde naar eigen keuze moeten uitvoeren. Zo moet je bijvoorbeeld twee kaarten ongezien voor de andere speler uit het spel verwijderen, één kaart ongezien voor de andere speler reserveren voor jezelf en twee keer bepaalde combinaties van kaarten aanbieden waaruit de andere speler dan eerst iets mag kiezen waarna je zelf de andere kaarten mag houden. De kaarten die je krijgt leg je aan jouw kant van de geisha’s. Aan het eind van de ronde wordt gekeken wie de meeste invloed heeft op elke geisha. Het doel is om of vier geisha’s aan jouw kant te krijgen of geisha’s met een waarde van 11 of meer. Als niemand de eerste ronde wint (of er sprake is van een gelijkspel) dan wordt er nog een tweede en eventueel derde ronde gespeeld. Als er na de derde ronde nog niemand gewonnen heeft op basis van de hierboven genoemde regels, dan wint de speler die de geisha’s van de hoogste waarde voor zich gewonnen heeft.

Hanamikoji is een mooi voorbeeld van een micro-game. Het spel bestaat uit twee kleine stapeltjes kaarten en een paar fiches. De regels zijn simpel. Maar de keuzes die je in dit spel moet maken zijn dat zeker niet. Iedere keus is belangrijk en dus lastig. Het is iedere keer weer lastig om te bepalen in welke volgorde je de acties uitvoert en hoe je ze vervolgens uitvoert. En laten wij spellengekken nou dol zijn op dit soort lastige keuzes. Dit is echt een heerlijk spelletje en door de minimale uitvoering lijkt het me ook heel geschikt om mee te gaan op vakantie (stop de kaarten en actiefiches dan gewoon even in een ziplockje en vervang de fiches die aangeven bij wie een geisha hoort door een paar muntjes of iets anders kleins). Ik kan me niet voorstellen dat dit spel niet door een Nederlandse uitgever opgepikt zal gaan worden. Ik ga daar echter niet op wachten, dit spel heb ik natuurlijk op Spiel meteen gekocht.