Spiel 2017: vier dagen spellenfeest (Dagmar)

Ik ben dit jaar voor het eerst vier dagen naar Spiel geweest. Ik heb het echt ontzettend naar mijn zin gehad. Ik heb zo ontzettend veel gezien, gespeeld, gekocht en gedaan dat het niet in één blog past. In dit blog ga ik daarom vooral in op hoe ik deze vier dagen heb beleefd en de komende dagen zal ik nog aparte blogjes schrijven met korte impressies van de spellen die ik heb gespeeld.

Op donderdagochtend stond mijn wekker op 5 uur, maar ik was ruim voor de wekker wakker (dit is geen pluspunt wat mij betreft). Om kwart voor 5 stond ik dus op en om half 6 stapte ik in de auto om naar Anton toe te rijden. Daar was ik iets na zessen en snel laadde ik mijn bagage (ik ben niet van de travel light department) in zijn auto en vertrokken we naar Essen. De rit ging heerlijk vlot. Alleen in Essen hebben we iets van file gehad, maar verder reed alles eigenlijk netjes door. We kwamen iets na 9 uur dan ook al aan bij het beursgebouw en tot onze grote opluchting konden we daardoor gewoon in P9 parkeren. Door de overige dagen ook zeer ruim op tijd te vertrekken hebben we alle vier de dagen in P9 gestaan en hebben we geen een keer hoeven uitwijken naar de gevreesde P10. Al hoorde ik dit keer wel (tip voor de volgende keer) dat je op P10 (mocht je daar onverhoopt toch terecht komen) ook al vast de kaartjes voor de beurs kan kopen zodat je bij de beurs tenminste meteen kan doorlopen.

Wij waren duidelijk niet de enigen die extra vroeg waren opgestaan om op tijd bij de beurs aan te komen. Alle dagen stonden er ruim voor openingstijd al enorme massa’s mensen voor de deuren te dringen. De deuren gingen iedere dag dan ook ruim voor 10 uur open omdat het vermoedelijk anders niet meer verantwoord was om zo veel mensen te laten dringen voor de ingang. Het was op alle dagen druk, maar de zaterdag was wel het ergst en de zondag relatief het rustigst. Dat je de beurs op mocht, wilde echter niet zeggen dat de beurs ook geopend was. Volgens de officiële regels mogen de activiteiten namelijk pas om 10 uur beginnen. Niet iedereen hield zich er aan, maar sommige standhouders begonnen echt pas met de uitleg van de spellen om stipt 10 uur en tot die tijd lieten ze de mensen die een plekje hadden bemachtigd rustig zitten wachten. Anton en ik maakten dit op zaterdagmorgen mee in de stand van Eggert spiele waar we een plekje bij Reworld hadden bemachtigd. De uitlegger wilde nog net helpen met het spel van te voren klaar leggen, maar de uitleg startte pas om 10 uur.

Ik heb dit jaar niets dan lof voor de uitleggers die ik getroffen heb. Het is echt heel vervelend als je op een spellenbeurs eindelijk een plekje hebt gevonden bij een spel dat je graag wil doen en je vervolgens een uitlegger treft die niet kan uitleggen of die de regels zelf niet goed genoeg kent. Dit heb ik in het verleden meerdere malen meegemaakt, maar dit jaar troffen we alleen top-uitleggers. Dat is een prestatie, want ga er maar aan staan om op zo’n drukke beurs met veel geluid een spel soepel uit te leggen. Het leek ook of er meer uitleggers waren waardoor de uitleggers ook nadat ze een spel uit hadden gelegd nog bij de tafels konden blijven om eventuele vragen snel te beantwoorden of om even wat extra hulp te geven om het spel op gang te brengen. Veel van deze uitleggers waren ook heel prettig gezelschap die tijdens het spelen tijd hadden voor een grapje of een leuk gesprek. Als ik een prijs zou mogen geven voor leukste uitlegger dan zou die gaan naar de dame van Taiwan Boardgame design dat ons Medical Frontier heeft uitgelegd. Zij had duidelijk de grootste lol om dit spel uit te leggen en maakte heel veel grapjes en moest daar vervolgens zelf weer heel smakelijk om lachen. Een van de dingen die ik leuk vind aan spellen doen is het contact dat je maakt met andere mensen en zij excelleerde op dit gebied. Het is jammer dat we haar niet in een doosje konden doen en mee naar huis nemen.

Maar niet alleen de uitlegers waren prettig gezelschap, ook de andere onbekenden waar ik mee gespeeld heb waren zonder uitzondering leuke, vriendelijke mensen waar het prettig spelen mee was. Vorige jaren waren we met een groepje van 3 of 4 op de beurs en dan is een spellentafel vaak al gevuld. Nu was ik meestal met alleen Anton op stap en een dagdeel zelfs in mijn eentje en dan deel je veel vaker een spellentafel. Ik heb met mensen uit heel veel verschillende landen gespeeld (ik herinner me in ieder geval Nederlanders, Belgen, Duitsers, Amerikanen, Zweden, Noren en Zwitsers) en dit leverde leuke regelmatig leuke gesprekken op. Alle bezoekers van Spiel zijn immers net zo gek op spellen als ik ben en dus heb je aan tafel meteen een onderwerp over te praten. Spielgangers hebben genoeg te vertellen als je vraagt wat ze op de beurs al gespeeld hebben en wat ze de leukste ontdekkingen op de beurs vonden. Mijn leukste ontmoeting was met drie Belgische mannen die met hun my little pony knuffels onder de arm over de beurs liepen. Naast spellenliefhebbers waren dit namelijk hardcore bronies (of te wel fans van my little pony). Ik vind het echt super cool dat op Spiel ook mensen met dit soort bijzondere hobby’s gewoon lekker hun ding kunnen doen en dat niemand ze daar negatief om bejegend. Zolang je zin hebt om met dobbelstenen te gooien, hout voor schapen te ruilen of blokjes over een bord te duwen, kan je altijd aanschuiven als er een plekje is.

Als je het over mensen met bijzondere hobby’s hebt op Spiel dan kom je automatisch terecht bij de mensen die geheel verkleed naar de beurs komen. De meeste bezoekers lopen in hun dagelijkse kloffie, maar sommige spellenliefhebbers komen vooral voor de stands waar je kleding en atributen kan kopen voor de life role playing games die ze spelen. Ik heb weer de meest prachtige kostuums voorbij zien komen. Deze mensen vinden het meestal ook niet erg om op de foto te gaan (zeker als je het even vraagt). En velen van hen nemen dan zelfs een speciale houding aan om extra goed voor de dag te komen. Dat is in dit selfie-tijdperk misschien niet heel verbazingwekkend, maar ik moest er toch een beetje om lachen. Richt je camera of smartphone op een prachtig verkleed iemand en hop, ze springen zo in hun foto-pose alsof ze in de clip van Madonna’s Strike a Pose figureren. De meeste mensen die zich verkleden gaan als figuur uit een fantasy-wereld, maar tot mijn verbazing liep er ook iemand rond in een (modern) soldatenpak. Dat vond ik persoonlijk wel een verwarrende outfit in deze tijden waarin nare types graag aanslagen plegen op plekken waar grote groepen mensen samen komen (en laten we wel wezen, Spiel is wel een plek waar veel mensen dicht bij elkaar zijn).

Behalve bijzondere bezoekers lopen er natuurlijk ook flink wat auteurs op Spiel Rond. Veel uitgevers organiseren wel een signeer-uurtje (of twee) waar je een handtekening kan scoren op de nieuwste spellen. Ik ben hier nooit zo mee bezig op Spiel omdat ik het veel leuker vind om gewoon een beetje rond te lopen en te kijken wat de dag me brengt. Maar ik heb mijn ogen natuurlijk wel open. Toen ik de stand van Terraforming Mars zag ben ik gaan vragen of de auteur er ook was (Jacob Fryxelius). Ik had geluk, hij was op dat moment in de stand en ik heb even met een praatje met hem gemaakt en ben met hem op de foto geweest.

Dit jaar is weer (net als volgens mij ongeveer ieder jaar) het bezoekersrecord gebroken. Het was dan ook goed druk op de beurs. Voor mijn gevoel was het op zaterdag het drukst en op zondag het rustigst. In de hallen 1, 2 en 3 was het eigenlijk altijd het drukst, maar in de hallen 6, 7 en 8 was het een stuk rustiger. Zelfs op zaterdag was het daar nog behoorlijk leefbaar. Het viel me alles mee hoe goed het lukte om plekjes te vinden bij de spellen waar ik in geïnteresseerd was. Natuurlijk heb ik niet alles kunnen spelen (al was het maar omdat mijn lijst veel te lang was), maar ik heb wel heel veel spellen die me interessant leken kunnen proberen. Dat was een kwestie van geluk in combinatie met soms gewoon even wachten op een plekje.

Ik heb uiteindelijk 20 spellen gedaan in de vier dagen dat ik in Essen was. De meeste speelde ik op de beurs, maar ook ’s avonds in het Natuurvriendenhuis kwam er soms nog een spelletje op tafel. Van de spellen die ik gedaan heb springen er twee boven uit. Allereerst bleek het mogelijk om de nieuwe Pandemie variant die zich afspeelt in Nederland (Rising Tide) al te spelen. Het spel werd nog niet verkocht, maar er waren een paar tafels waar je dit spel al kon proberen. Ik zal er later meer over vertellen, maar kan alvast verklappen dat het een degelijk Pandemie-spel is dat ik weer met veel plezier heb gespeeld.

Het tweede spel dat me verraste was Wild West Shepherds in de Taiwan Boardgame Design stand. Anton en ik hadden al twee spellen in deze stand gedaan en wilden net weglopen toen er een tafel vrij kwam en de uitlegger ons uitnodigde om dit spel ook nog te proberen. Ik had niets over dit spel gehoord, de looks spraken me op het eerste gezicht niet echt aan en het thema (Wild West) ook niet. Maar de uitlegger vroeg het zo vriendelijk dat we het toch deden. Vervolgens liepen ook nog spellenvrienden langs (Sandra, Enrico en Rob) die aanschoven waardoor het een kleine reünie werd. Als je niet veel verwacht is er veel ruimte om positief verrast te worden en dat deed dit kaartspelletje (een soort combinatie tussen Hick Hack im Gackelwack met de geheime rollen van Weerwolven of Machiavelli). Om een lang verhaal kort te maken: van de 5 spelers hebben aan het eind van het potje 3 dit spel gekocht.

Zoals gezegd was ik dit jaar vooral met Anton op stap. Hij wilde graag vier dagen gaan en dat wilde ik ook wel eens proberen. Peter Hein wilde geen vier dagen en kon vanwege werkverplichtingen geen vrij nemen op donderdag en vrijdag. Hij kwam daarom samen met Wendy en hun kinderen op vrijdagavond naar Essen. Roger en Frank waren er dan juist weer op donderdag en vrijdag. We sliepen allemaal in het Natuurvriendenhuis, maar op de beurs trokken we dus in wisselende coalities met elkaar op omdat je niet met een te grote groep op stap moet gaan. Op vrijdag had Anton bovendien afgesproken om met twee collega’s een dag over de beurs te lopen en was ik dus all by myself. Dat vond ik best spannend, maar ook wel leuk. Ik was heel benieuwd hoe het zou zijn om in mijn eentje op Spiel te zijn. En dat ging tot mijn verbazing verrassend goed. In je eentje maak je nog makkelijker contact met andere bezoekers. Ik heb bijvoorbeeld tijdens mijn lunchpauze een heel leuk gesprek gehad met een Noorse bezoeker waar ik naast zat. Ik heb bovendien ook nog gewoon een paar spellen kunnen doen. En in je eentje kan je echt helemaal zelf bepalen waar je gaat kijken en hoe lang je dat doet. Dat is ook best lekker. Ook is het makkelijker om in je eentje door de mensenmassa’s te lopen dan als je met een groepje bent omdat je dan continue bezig bent om elkaar in de gaten te houden zodat je elkaar niet kwijt raakt. Maar hoe geslaagd dit experiment ook was, het is wel gezelliger om met vrienden te gaan. In de loop van de vrijdag heb ik me daarom dan ook weer gezellig aangesloten bij Frank en Roger.

Natuurlijk kon je behalve spellen spelen ook heel veel spellen kopen op Spiel. Wat opviel was dat veel van de nieuwe spellen stevig aan de prijs zijn. Voor een groot bordspel betaalde je minimaal 40 euro, maar regelmatig werd er ook veel meer gevraagd. Voor sommige kleine kaartspelletjes werd al 15 a 20 euro gevraagd. Je hoeft er niet meer op te rekenen dat nieuwe spellen tegen een zacht beursprijsje worden aangeboden. Veel spellen kan je waarschijnlijk binnenkort goedkoper online of in je plaatselijke spellenwinkel kopen. Voor een deel komt dit doordat er nu ook veel kleine uitgevers op Spiel staan die nou eenmaal kleinere oplagen laten produceren en dus een hogere kostprijs hebben doordat ze geen schaalvoordelen hebben maar wel extra kosten moeten maken om met hun spellen naar Spiel te komen (niet alleen transportkosten, maar ook de kosten van de huur van de stand en de kosten voor het verblijf in Duitsland moeten terugverdiend worden). Ik las op het forum van bordspelmania ook dat de prijzen om spellen te maken in China flink aan het stijgen zijn, onder andere door stijgende kartonprijzen. En een andere reden dat spellen steeds duurder worden is simpelweg dat mensen bereid zijn om de hogere prijzen te betalen en uitgevers het dus gewoon vragen. Zeker als een spel van te voren al veel positieve buzz heeft en er maar weinig van zijn geproduceerd, dan kan een uitgever veilig de hoofdprijs vragen.

Er waren nog wel her en der wat oudere spellen tegen gereduceerde tarieven te vinden, maar omdat ik daar zelf niet heel erg in geïnteresseerd was, heb ik daar niet heel goed op gelet. Ik had het idee dat het aanbod aan oude spellen tegen dumpprijzen wel echt minder was dan het wel eens is geweest. Ik herinner me van mijn eerste keer Spiel (in 2001) nog dat er stapels mooie, goede, grote spellen te koop waren voor 10 euro. Die tijd is echt voorbij.

Ondanks de hoge prijzen heb ik desondanks natuurlijk toch een flinke stapel nieuwe spellen op Spiel gekocht. Ik ben met 12 nieuwe spellen/uitbreidingen (en een paar promo’s) thuisgekomen en persoonlijk vind ik dat nog best meevallen (dat zijn maar 3 aankopen per dag).

Ik was vooral heel erg blij dat het gelukt is om Pandemic Legacy Season 2 in het Engels te kopen. Tot mijn verbazing waren er namelijk nauwelijks Engelse exemplaren van dit spel op de beurs te vinden. In voorgaande jaren had Z-man een eigen stand op de beurs en hadden ze een ruime voorraad van hun spellen. Z-man is alleen eind vorig jaar overgenomen door Asmodee en nu één van de vele merken die onder dit conglomeraat valt. De spellen van Z-man hadden dit jaar dan ook geen eigen stand meer op Spiel en dit is de verkrijgbaarheid van deze spellen niet ten goede gekomen tot mijn grote spijt. Tegen de tijd dat ik op donderdag bij de Asmodee-winkel was aangekomen waren ze daar al door de Engelse dozen van Pandemic Legacy Season 2 heen. Twee jaar geleden toen Season 1 uitkwam, waren er hele stapels met dit spel geweest en daarom had ik dit jaar niet heel veel haast gemaakt om een exemplaar te bemachtigen (ergens op de eerste dag moest goed genoeg zijn). In de stand gaven ze aan nog een beperkt aantal nieuwe exemplaren op vrijdag te verwachten. Op vrijdagmorgen ben ik dus echt first thing naar de Asmodee-stand gegaan. Ik was daar voor 10 uur en heb het laatste exemplaar dat ze op dat moment hadden gekocht. Ik ben op zondag nog een Engels exemplaar tegengekomen bij een verkoopstand, maar daar vroegen ze toen ook meteen een extra hoge prijs voor. Er waren overigens wel grote stapels Duitse versies van Pandemic Legacy Season 2 te krijgen en ik had ook moeiteloos een Frans exemplaar kunnen kopen. Ik heb gehoord dat Adriaensen Nederlandse versies verkocht (tegen een hele mooie prijs).

Op zondag zijn Anton en ik uiteindelijk nog een half dagje naar de beurs geweest. Spiel is fantastisch, maar ook wel erg vermoeiend. We wilden daarom graag een beetje op tijd richting huis vertrekken zodat we met licht konden rijden en voor het eten thuis zouden zijn. Onze conclusie was dat zelfs vier dagen niet genoeg is om alles te zien en beleven wat er op Spiel te doen is. Er zijn echt stukken van de zaal waar ik niet geweest ben en er waren nog tientallen spellen die ik met plezier had willen proberen, als ik daar de tijd voor had gehad. Maar misschien moet ik dankbaar zijn dat de beurs niet nog een dag langer duurde, want het was nu al vermoeiend genoeg. Maar hoe moe ik ook ben, het was het dubbel en dwars waard. Volgend jaar wil ik wel weer vier dagen gaan. Maar voor het zo ver is ga ik me eerst maar een storten op al mijn nieuwe aankopen en de aankopen van mijn spellenvrienden.