Steam over Holland

Ik houd van spellen, maar ik houd bij lange na niet van alle spellen. Bijvoeglijke naamwoorden die voor spellen staan die ik leuk vindt zijn sfeervol, vlot, toegankelijk, thematisch en mooi uitgevoerd. Dit zijn doorgaans de wat lichtere veelspelersspellen of zwaardere familiespellen. Waar ik minder mee heb zijn spellen waar je elke beurt tot in het kleinste detail door moet denken en rekenen en daarbij ook nog rekening moet houden met alle volgende beurten en alle mogelijke acties van andere spelers. Daar kan ik niet goed genoeg voor rekenen en ben ik bovendien te lui voor. Bij complexere spellen (die speel ik ook echt wel met plezier) kies ik doorgaans op gevoel een beetje wat waarschijnlijk de beste acties zijn en daar wil ik dan best even over na denken, maar vooral niet te lang.

Afgelopen week heb ik met Peter Hein en Eugène Steam over Holland gespeeld. Ze hadden me van te voren gewaarschuwd dat dit waarschijnlijk niet helemaal mijn spel zou zijn, maar dat het ook geen dramatische vormen aan zou nemen. En om de pijn wat te verzachten zouden we daarna andere spellen gaan doen. Ik had wel zin in een spelletje en besloot de gok te nemen.

Steam over Holland is een spel uit de 18XX serie. Dit is een serie spellen waarin treinmaatschappijen de hoofdrol spelen (kijk vooral op BGG voor meer informatie) en waar sommige mensen helemaal idolaat van zijn. In het spel kan je aandelen kopen van treinmaatschappijen en de speler met de meeste aandelen (en dit kan wisselen tijdens het spel) mag deze treinmaatschappij vervolgens besturen (spoor aanleggen, treinen kopen, dividend uitkeren). Ik vond het een leuke vondst dat de verschillende treinmaatschappijen hun eigen cash hebben dat gescheiden is van dat van de eigenaar. In het spel moet je dus zowel voor je zelf de juiste beslissingen nemen (met name welke aandelen koop je) als de treinmaatschappijen waar je directeur groot aandeelhouder van bent goed besturen (daar profiteer je privé bovendien doorgaans het meest van mij omdat je de meeste aandelen hebt).

Het begin van het spel vond ik best leuk maar ergens halverwege was het omslagpunt waar het spel ontaarde in een grote maximalisatiepuzzel. De treinmaatschappijen moeten namelijk verplicht op een bepaald aantal momenten hun treinen laten rijden op die route die ze het meeste geld oplevert. Op het moment dat het bord nog redelijk leeg is, is dit nog wel snel te zien, maar zeker als het bord voller begint te raken zijn er erg veel mogelijkheden die dus allemaal moeten worden doorgerekend. En zo als ik aan het begin van mijn stukje al schreef, ik kan niet zo goed rekenen en vind het bovendien niet leuk.

Gelukkig staat in de spelregels dat de andere spelers moeten/mogen helpen met het zoeken van de meest winstgevende route. Dit is bovendien ook in hun belang als ze zelf aandelen in deze treinmaatschappij hebben. Peter Hein en Eugène rekenen heel wat sneller en met minder fouten dan ik, dus in mijn beurten waren ze zo vriendelijk (of verstandig) om voor mij te bepalen hoe mijn trein(en) gingen rijden.

Na 15 rondes was het spel afgelopen en Eugène de winnaar. Tot onze verbazing was het verschil tussen Eugène en de nummer laatst (heel verrassend was dit Peter Hein) maar heel gering. Ik denk niet dat ik dit spel nog eens wil spelen omdat ik de tweede helft van het spel niet leuk genoeg vond (te veel doorrekenen en analyseren).

Bij Queen Games is dit jaar Chicago Express uitgekomen. Het schijnt dat Chicago Express ook trekjes van de 18XX spellen heeft, maar wel een stuk vlotter is. Omdat ik bepaalde elementen uit Steam over Holland wel erg leuk vond, maar het spel vooral in de tweede helft langdradig vond worden, zou het kunnen dat ik Chicago Express leuker vindt. Gelukkig heeft Peter Hein dit spel, dus misschien moet ik binnenkort maar eens met hem afspreken…..