Tokyo Highway

In Nederland telt je als stad pas echt mee als je een heuse ringweg hebt. Ook buiten Amsterdam kennen de meeste Nederlanders het begrip ‘binnen de ring’ wel, maar zelfs een kuststad als Den Haag of provinciedorp als Raalte beroemen zich op een heuse ring. Ongetwijfeld erg amusant voor inwoners van Tokyo. De lokale Expressway doet met al zijn viaducten, rotondes en afslagen zelfs de perfide Parijse Périphérique verbleken.

Niet zo gek dus dat je als inwoner van Japan een spel bedenkt bij dit alomtegenwoordige betonnen monster. In Tokyo Highway bouwen de spelers met houten schijfjes en balkjes hun eigen Expressway, totdat het net zo’n onontwarbare grijze ramen is als de echte.

Iedereen begint met een eigen snelweg bestaande uit een balkje (formaat lang ijsstokje) met daarop een auto in de eigen kleur. De weg gaat al omhoog op een pilaar van één schijfje. In je beurt bouw je een nieuwe pilaar, die precies een schijfje hoger of lager is dan de vorige, en legt dan een weg aan tussen je vorige eindpunt en het nieuwe. Als de weg die je bouwt als eerste onder of boven een weg van een medespeler voert, mag je er een nieuwe auto op plaatsen. In het begin heb je ook een paar gele schijfjes, waarmee je een splitsing kunt maken. Vanaf die splitsing mag je twee kanten op bouwen.

Bij het bouwen moet je wel opletten dat je geen eerder geplaatste bouwwerken omstoot. Als je onderdelen van anderen laat vallen, moet je hun voor straf betalen met schijfjes uit je voorraad. Heb je die niet meer, dan lig je uit het spel. Het spel eindigt zodra een speler al haar auto’s geplaatst heeft.

…en de waardering

Tokyo Highway is een intrigerend puzzelspel met een sterke behendigheidsfactor. Die handigheid is niet de kern zoals in Crokinole of Pitch Car, maar een vaste hand is onontbeerlijk. Jammer genoeg krijgt bij het spelen zelfs de meest geconcentreerde en fysiek gezonde speler spontaan last van bibberaties als hij een nieuwe weg plaatst, of daar nog een autootje op legt.

Dat kan tot hilarische gebeurtenissen leiden, maar helaas haalt het ook de vaart uit het spel. Als je dingen in laat storten, moet je het bouwwerk namelijk ook in de oorspronkelijke staat terugbrengen. Dat kan soms net zo uitdagend zijn als het uitbreiden van een netwerk, omdat alles enorm dicht op elkaar staat. Het instortrisico is zo behalve een bron van spanning ook een van frustratie. Daar staat tegenover dat een stabiel bouwwerk altijd oogt als een minimalistisch kunstwerk en voelt winnen als een triomf. Je bent niet alleen je tegenstanders de baas gebleven, maar ook je zenuwen en de zwaartekracht.