Geplaatst door In deze serie blogjes geef ik mijn eerste indruk van de spellen die ik op of rond Spiel voor het eerst heb gespeeld. Ik behandel ze in alfabetische volgorde.
Het eerste spel (alfabetisch gezien) dat ik gespeeld heb, is Assalto al Castello. Anton en ik moesten even tien minuten wachten voor we iets op konden halen en zijn in de eerste stand waar plek was gaan zitten. Het was op zaterdag en dus weet je dat als er in een stand meerdere tafels leeg zijn, dat hier niet de beste spellen liggen. Assalto al Castello is een spel waar je van kaarten een soort huisje bouwt en je vervolgens om de beurt opdrachtkaarten trekt waarmee je óf je eigen huis kan versterken of mogelijkheden krijgt om het huisje van de ander te slopen (bijvoorbeeld door een kaart te gooien naar het huisje). Ik kan me vooral voorstellen dat dit spel snel slijt en voor veel ruzie zorgt als kinderen het spelen (het is nooit leuk als er iets van je gesloopt wordt). Ik vond er in ieder geval vrij weinig aan, maar het was fijn om even een momentje te kunnen zitten in de zaterdagse drukte.
Voor beide spellen in de Clever-serie (Clever en Dobbel zo Clever) was een uitbreidingsblok te koop met de ronkende naam Challenge er op. Er verandert (bijna) niets aan de spellen, maar op de blokken zijn de voorwaarden om een getal te mogen opschrijven, de punten die je krijgt en de bonussen die je kan krijgen verandert. Zo staan in de Clever Challenge in de oranje rij nu op drie plekken een min zodat je op die plek negatieve punten krijgt, maar op andere vakken krijg je juist dubbele of driedubbele punten. Maar om bij die vakjes te komen moet je wel eerst even een keer die minpunten incasseren. Deze blokken zijn echt een must have voor elke liefhebber van de Clever-spellen. Je moet echt weer even goed opletten en kijken op welke momenten je voor welke kleuren gaat. Aanrader!
Op zaterdag liepen we voorbij de stand van Taiwan Boardgame Design en daar zat een man een beetje verloren achter een tafeltje met daarop Colorful Treasure. Het spel zag er niet echt aantrekkelijk uit, maar ik vond het sneu dat iedereen hem voorbij liep en dus schoven Anton en ik aan. De uitleg ging wat stroef doordat de beste man ook niet heel vloeiend Engels sprak, maar het spel was gelukkig niet ingewikkeld dus na wat communicatieproblemen begrepen we het toch. Colorful Treasure bleek een set-collection spel met memory-element te zijn. Op tafel lagen kaarten waarvan iedere kolom drie kleuren op de achterkant had staan. Deze kleuren gaven aan welke kleuren edelstenen in die kolom lagen. Verder lag nog overal een diamant en een schatkist of sleutel. In je beurt moest je tegelijkertijd twee kaarten opendraaien en daarna mocht je (als je wilde) nog een kaart opendraaien. Als je een sleutel, schatkist of diamond vond dan moest je die pakken. Als je edelstenen vond mocht je alle edelstenen van een kleur pakken. De kaarten die je niet pakte draaide je weer dicht. Als je dus goed oplette op welke kaarten waren omgedraaid en welke kleuren er op de achterkant van de kaarten stond, dan wist je waar welke edelstenen lagen en kon je twee of zelfs drie kaarten in één beurt pakken. Ik houd niet zo van spellen met een memory-element, dus Colorful Treasure was niet helemaal mijn ding, maar ik heb me er voor een potje prima mee vermaakt. Het was een stuk leuker dan het er uit zag.
Die Macher is een spel uit 1986 dat recent heruitgebracht is op Kickstarter in een gepimpte editie. Het is een pittig spel met stevige speelduur. Anton en ik speelden dit spel met een Duits koppel uit Bonn en omdat we de speelduur een beetje wilden inperken hebben we 2 van de 4 rondes gespeeld. In Die Macher ben je een politieke partij die probeert in de regering te komen van verschillende Duitse regio’s. Aan het begin van het spel draft je je partijprogramma bij elkaar (bijvoorbeeld: voor onderwijs, tegen auto’s, voor bescherming privacy, maar geen sociaal vangnet). Vervolgens krijg je een bak geld om de stemming te gaan beïnvloeden. Je kan dan bijvoorbeeld geld gebruiken om de pers op jouw hand te krijgen zodat jouw reputatie beter wordt waardoor je de mensen in een regio overtuigd om een standpunt van jouw partij over te nemen. Of je kan besluiten dat je toch maar zelf opportunistisch een standpunt van je eigen partijprogramma aan te passen om beter aan te sluiten bij de voorkeuren in de regio. Iedere ronde wordt in een van de regio’s een verkiezing gehouden en wie het beste aansluit bij de voorkeuren van de regio wint daarbij de meeste punten. Ik vond het oprecht leuk om dit spel geprobeerd te hebben. Het was een complex spel dat je waarschijnlijk meerdere keren moet doen voordat je helemaal door hebt hoe alles precies in elkaar grijpt. Mijn eerste indruk is zeker positief, maar ook dat dit spel een te stevige speelduur heeft om veel op mijn spellentafel te komen. Ik heb het dan ook niet gekocht, maar zou het graag nog eens willen spelen in een rustiger omgeving (complexe spellen komen op Spiel niet
echt tot hun recht).
echt tot hun recht).
Fast Sloths is het nieuwe spel van Friedemann Friese. In dit spel ben je een hongerige luiaard die op de rug van andere dieren probeert mee te liften naar de bomen met de sappigste blaadjes. Op het bord liggen fiches waar deze dieren op staan afgebeeld. In je beurt verzamel je kaarten waarmee je deze dieren kan bewegen. Ieder dier heeft zijn eigen manier van bewegen en zijn eigen beperkingen wat betreft de terreinsoorten waar hij over kan lopen (een krokodil kan bijvoorbeeld alleen maar in de rivier en op de vakken direct aan de rivier lopen en een giraf kan niet door het bos lopen). Ik vond het een leuk familiespel om te doen, voor verwende veelspelers is het denk ik net wat aan de lichte kant.