Moon Colony Bloodbath

Donald X Vaccarino is geen hele productieve spelauteur, maar wat hij doet, doet hij goed en met een bijzonder gevoel voor humor. Zijn nieuwste spel is Moon Colony Bloodbath. Dit is volgens zijn eigen zeggen een “engine-building, engine-losing tableau game, with a shared deck the players build that makes things happen, many of them bad things that kill people in your moon colony, but some positive, and some that let you build up.” Deze beschrijving vat het spel goed samen en intrigeerde me meteen.

De kern van dit spel is simpel. Centraal op tafel ligt een stapel kaarten. Aan het begin van het spel is de stapel nog dun, maar gedurende het spel worden er steeds meer kaarten aan toegevoegd. En dat is meestal slecht nieuws, maar dat leg ik zo uit. Iedere beurt wordt de bovenste kaart van deze stapel opengedraaid en voeren alle spelers de actie uit die hier op staat.

Laten we positief beginnen. Aan het begin van het spel zitten er in de dunne centrale stapel meerdere “Work” kaarten. Als zo’n kaart wordt opengedraaid mag je aan de slag om je kolonie te verbeteren. Je kan dat op vijf manieren doen en je mag zelf kiezen welke je kiest. Zo kan je extra geld, extra goederen, extra voedsel of extra gebouwenkaarten kiezen. Maar je kan er ook voor kiezen om een gebouw uit je hand te bouwen. Dit kost je geld. In het spel zit een grote stapel gebouwkaarten die allemaal iets anders doen. Vaak krijg je meteen iets (extra geld, een extra actie, meer mensen, etc.) en versterkt het een van de werk-acties die je kan doen. Als je dan later in het spel die actie kiest, dan is die extra goed.

Maar gebouwen zijn niet alleen lekker vanwege de directe voordeeltjes die ze opleveren, maar ook omdat ieder gebouw al bewoond is. En dat is fijn. Want het draait in Moon Colony Bloodbath allemaal om de mensen. Je probeert je kolonie zo lang mogelijk bewoond te houden.

Op de maan zijn er namelijk heel veel manieren om dood te gaan. En dat gebeurt ook nog heel regelmatig. In de stapel kaarten zitten namelijk kaarten waardoor je gebeurteniskaarten aan de stapel moet toevoegen. En deze zijn zonder uitzondering altijd naar. Het minst vervelend is nog de kaart waarbij je voedsel moet betalen voor al je gebouwen. Als dit lukt, is er niets aan het handje en komen er zelfs twee extra mensen bij je wonen. Maar als het niet lukt dan sterft er een kolonist voor iedere voedsel die je te kort komt. Maar er zijn ook gebeurteniskaarten waardoor je robots aan de stapel toe moet voegen. En die slaan eigenlijk altijd op hol waardoor er zo maar tot wel acht kolonisten het loodje kunnen leggen. En dan gaat het hard.

Naast de gebeurteniskaarten zijn er ook nog andere manieren om kaarten aan de centrale stapel toe te voegen. Maar ook dat is zelden goed nieuws. Hoe verder je in het spel komt, hoe dikker de stapel dus is en hoe meer ellende er in zit. Het wordt daardoor steeds lastiger om met de spaarzame “Work” acties je kolonie overeind te houden. En dat wordt versterkt doordat je je handige gebouwen moet opofferen als je geen mens-fiches meer hebt om  weg te leggen als het noodlot weer eens toeslaat. Het spel is officieel afgelopen als je het hele stapel met gebeurteniskaarten door bent, maar zo ver is het in mijn potjes nog niet gekomen. Het spel is namelijk ook afgelopen als een kolonie helemaal onbewoond is geraakt. Op dat moment wint de speler die nog de meeste mensen over heeft. Veel zullen dat er doorgaans niet zijn…

…en de waardering

Ik heb me echt kostelijk vermaakt met alle kommer en kwel die over de maan-kolonisten wordt uitgestrooid. In de eerste keer dat de centrale stapel wordt doorlopen zit nog meer zoet dan zuur, maar daarna gaat het heel snel bergafwaarts. Als ik een nadeel moet noemen van dit spel, dan is dat dan ook dat de afbraak al begint al voordat je goed en wel iets hebt opgebouwd. Ik zie daar de humor wel van in, maar het is ook een tikje frustrerend.

De uitdaging van dit spel is om met je spaarzame “Work” acties toch zo snel mogelijk een mensen-motortje op te bouwen. Dit kan op verschillende manieren. Als je bijvoorbeeld veel geld weet te genereren kan je veel gebouwen bouwen vol met mensen die je vervolgens kan opofferen. Maar je kan ook gewoon proberen combinaties te maken die je mens-fiches opleveren. Er zijn veel verschillende manieren om je kolonie zo lang mogelijk staande te houden. En dat maakt dat dit spel een hoge herspeelbaarheid heeft, je kan iedere keer iets anders proberen.

Kortom, Moon Colony Bloodbath is een echt Donald X Vaccarino spel. Het spelverloop is heerlijk soepel (kaartje draaien, uitvoeren wat er op staat). Zijn bijzondere gevoel voor humor komt goed door (de behulpzame robot geeft je een extra gebouwenkaart, maar legt daarbij wel zeven mensen om). En het spel speelt iedere keer anders doordat er andere kaarten voorbij komen. Het was nog nooit zo leuk om je maankolonie helemaal naar de verdommenis te zien gaan.