Oase

Het spel …

De jarenlange samenwerking tussen de spellenmakers Moon en Weissblum heeft veel leuke en originele spellen opgeleverd. Een kleine greep uit de selectie brengt toppers als San Marco, Capitol, het recentere Eiszeit, Das Amulett en New England naar boven. De heren hingen niet aan een bepaalde uitgever of formule. Ook de thematiek van de spellen is breed te noemen. Maar nu, na al die jaren, zijn ze wellicht bang geworden om in herhaling te vallen en is hun laatste gezamenlijke spel op de markt gebracht: Oase. Is het ze nog gelukt om weer een goed spel te maken of zijn ze te laat om op het hoogtepunt te stoppen?

Het vinden van balans, dat is eigenlijk het belangrijkste onderdeel van het spel Oase. Iedere ronde moeten alle spelers met kaarten een aanbieding maken die de andere spelers de mogelijkheid geeft om acties te doen. De speler met de hoogste rang mag als eerste uit alle aanbiedingen kiezen. De speler van die aanbieding krijgt vervolgens het hoogste rangfiche (de één), waardoor hij de volgende beurt als eerste keus heeft. Bovendien mag deze speler aan het eind van de ronde een gratis extra actie uitvoeren. Een goede aanbieding maken heeft dus effect op het vervolg van het spel. Maak je de aanbieding echter te mooi, dan geef je je tegenstander wel heel veel goede acties om uit te voeren. Bij het maken van een aanbieding weet een speler niet van tevoren welke kaarten hij voor zich heeft liggen. Je draait een kaart om en beslist vervolgens of je er nog een kaart bij wilt leggen of niet. Een aanbieding mag maximaal uit drie kaarten bestaan. Iedere kaart die je minder aanlegt mag je van een stapel pakken om onder je eigen stapel te leggen. Maak je te vaak grote aanbiedingen dan zal je stapel snel op raken en kun je alleen nog maar een kleine aanbieding doen. Het is dus belangrijk een goede balans te vinden. Dit systeem van het aanbieden van kaarten, waarbij een ander de acties uit mag voeren, lijkt een beetje op het verdeelsysteem in San Marco.

Met de actiekaarten kan je op het speelbord verschillende landschappen aanleggen en uitbreiden. Ook hier is balans weer erg belangrijk. Aan het eind van het spel krijg je punten voor alle landschapsvelden die in jouw bezit zijn, maal het aantal waarderingsfiches van dezelfde soort, die je ook via actiekaarten kunt bemachtigen. Heb je een groot veld op het bord in je bezit, maar geen waarderingsfiche, dan levert het geen punten op. Naast landschappen is er op het bord een groot woestijngebied waar alleen kamelen kunnen leven. De grootste groep kamelen maal het aantal vliegende-tapijtenfiches (een soort Mongools alternatief op de Australische helikopter om grote groepen vee in bedwang te houden?) leveren aan het eind van het spel ook punten op. Het spel eindigt als van een landschapssoort de tegels op zijn, of als er geen leeg woestijnveld meer over is.

… en de waardering

Wat mij betreft mag dit spellenduo nog wel even door gaan. Hun inspiratiebron is nog lang niet opgedroogd. Oase zit evenwichtig in elkaar. Door het maken van aanbiedingen ben je erg bewust van de stand van zaken bij andere spelers. Je weet welke kaarten wel en welke minder gewild zijn. Ook op het bord is er veel interactie tussen spelers, omdat dezelfde soort landschappen nooit samen mogen groeien tot één gebied en je door het sluw neerleggen van fiches een ander speler in kunt bouwen. Daarnaast zorgen de waarderingsfiches voor een goede portie verrassing op het eind. Je mag deze fiches namelijk dicht voor je neer leggen zodat de andere spelers niet precies in kunnen schatten hoe je er voor staat. Verraderlijk is het als je op het bord grote invloed hebt en iedereen jou als grootste gevaar ziet, terwijl een speler met een betere verhouding bord/waarderingsfiches uiteindelijk met meer punten aan de haal gaat. Ervaring leert dat specialiseren help. Het is erg moeilijk om in alle gebieden een goede verdeling te krijgen. Het laatste spel van Moon en Weissblum is wat mij betreft één van hun beste.