Afgelopen week heb ik Pandemic Legacy uitgespeeld en het was geweldig. Ik heb het spel gespeeld met drie collega’s. Zo vaak als we konden spraken we na kantoor af om een avondje de wereld te redden. We hebben 8 avonden plezier van het spel gehad. Afgezien van de laatste avond hebben we iedere keer twee potjes gedaan. De laatste keer speelden we namelijk drie potjes. Een potje duurt gemiddeld een klein uurtje, maar er zijn keren geweest dat het sneller ging. In dit blog zal ik jullie vertellen hoe ik het spel ervaren heb. Ik zal dat doen zonder spoilers. Lees hier de recensie die ik eerder schreef, als je het spel niet kent.
In Pandemic Legacy komt bovenop een geweldig spel (Pandemie) nog een flinke laag verhaal. Pandemie heeft zijn sporen natuurlijk allang verdiend en de basis is dus goed. Gedurende het spel vinden continue kleine veranderingen plaats waardoor het spel stukje bij beetje verandert. Alles bij elkaar wordt het daardoor uiteindelijk best een ingewikkeld spel. Doordat de regels één voor één worden geïntroduceerd is het voor ervaren spelers op zich goed te volgen. Maar ik denk wel dat het verstandig is om de tijd tussen twee sessies niet te lang te laten worden want dan moet je echt weer even goed nadenken wat er allemaal veranderd is. Of je moet even stevig de regels induiken. Gelukkig verandert het regelboek mee doordat de nieuwe regels altijd op een sticker staan die een plekje in het regelboek krijgen.
Ik denk dat mijn groep grotendeels de regels goed opgevolgd heeft, maar helemaal foutloos is onze campagne niet verlopen. In het begin trokken we bij iedere pandemie net zo veel kaarten van onderop de stapel als het besmettingsniveau was (dus twee en later zelfs drie of vier) in plaats van 1, waardoor we het spel te moeilijk maakten. Dat we bijna wonnen is eigenlijk best een prestatie geweest. Ik denk ook dat we best wel eens de fout in zijn gegaan met de reisbeperkingen van de steden afhankelijk van hun panic levels (alleen mogen lopen of het moeten afleggen van extra kaarten). Soms zit je gewoon zo in het spel dat je zo’n klein stickertje over het hoofd ziet. En we hebben nog een foutje gemaakt (dit keer in ons voordeel), maar daar kan ik niets over zeggen omdat ik dan iets van het spel onthul en dat wil ik niet doen. Geen van deze fouten heeft echter een grote impact gehad op hoe het spel verder verliep. Soms hebben we het onszelf te makkelijk en soms te moeilijk gemaakt, maar het spel zit zo goed in elkaar dat dat het spel desondanks niet vast loopt.
Het verhaal dat je beleefd heeft een paar flinke wendingen voor je in petto. Ik werd af en toe echt verrast door wat er gebeurde, al waren andere ontwikkelingen wat voorspelbaarder. Het verhaal zorgt ook dat je echt graag verder wilt spelen want je wilt weten hoe het verder gaat en vooral hoe het verhaal gaat aflopen. Dit element zorgde echt voor veel plezier. Het verhaal dwingt je ook je tactiek aan te passen doordat andere elementen belangrijk worden om te winnen. Je moet dus telkens echt even nadenken nadat een verandering in het spel is geïntroduceerd. Er was maar één wending die ik niet zo leuk vond (als je het spel uitgespeeld hebt, ik heb het over bravo).
In het spel kan je spelen met verschillende karakters die verschillende eigenschappen hebben. Voor ieder karakter krijg je een paspoortje. Je moet het karakter ook een naam geven, dat je dus in het paspoort schrijft. Deze karakters kunnen vervolgens scars (negatieve eigenschappen) oplopen of character upgrades (positieve eigenschappen) krijgen gedurende het spel. Wij gingen ons daardoor erg aan onze karakters hechten. We hebben wel een paar keer geprobeerd om met een ander karakter te spelen omdat die goed was in iets wat in een bepaalde maand heel handig was, maar uiteindelijk speelden we toch het liefst met onze eigen vaste crew.
Aan het eind van ieder spel mag je twee end game upgrades doen. Dit zijn allemaal leuke dingetjes die je helpen. Dit is wel nodig ook want het spel zelf wordt steeds moeilijker en dus ben je blij met de hulp die je krijgt. Het is ook een slimme manier om teams die wat meer moeite met het spel hebben een handje te helpen (in combinatie met het toenemen van het aantal actiekaarten dat je mag gebruiken als je verliest). Ik vind dit echt heel slim bedacht omdat daardoor het spel zich automatisch aanpast aan het niveau van de spelers. Ben je heel goed dan win je vaak, maar dan heb je minder end game upgrades en krijg je ook nog eens geen actiekaarten. Gaat het wat minder dan krijg je extra end game upgrades en ook lekker veel super handige actiekaarten. De actiekaarten geven je niet alleen recht op extra handige acties, maar zorgen er ook voor dat de trekstapel dikker is waardoor er meer tijd tussen pandemies zit en de stapel minder snel op is (waardoor je het spel kan verliezen). En als het echt niet wil lukken en je vier keer achter elkaar verliest, dan is daar altijd nog de nood-doos voor extra hulp. Mijn team heeft hem niet nodig gehad, maar na afloop van het spel hebben we natuurlijk wel even gekeken wat er in zat.
Aan het eind van het spel waren alle bakjes en vakjes onthult. Dit is echt een geweldig leuk element van het spel. Iedere keer als je iets mag open maken dan is het echt spannend wat er tevoorschijn komt. Behalve heel veel extra stickers en extra kaarten komt er ook extra speelmateriaal tevoorschijn en dat is allemaal van een hele hoge kwaliteit. Ik bewaarde het spelmateriaal in een handig opbergdoosje met vakjes (te koop bij kluswinkels, de Action en vast nog meer plaatsen) en dat beviel mij goed. Ik had een doosje met 7 vakjes en een nog een los doosje en dat ging prima. Ik had dan wel de standaard ziekte-kubusjes samen in een vakje zitten, dus als je het helemaal goed wilt doen dan raad ik aan om van te voren een bak met 12 vakjes te kopen.
Een van de bijzondere dingen van het spel is dat je dus aan de weer gaat met pen (karakters namen geven, ziektes namen geven) en stickers (waar plak je ze niet op zou ik haast zeggen). En alsof dat al niet uitdagend genoeg is als je normaal zuinig op je spellen bent, moet je af en toe ook nog kaarten verscheuren. De eerste keer is dit echt heel raar en eigenlijk blijft dat zo. Maar als je voor de full experience gaat, dan hoort het er gewoon bij. Op BGG heb ik een voorbeeld gezien van iemand die het spel wel meerdere keren heeft gespeeld (stickers van het bord peuteren, kaarten sleeven en daar de stickers op plakken, geen kaarten verscheuren en zelf nieuwe stickers printen). Het kan dus wel, maar het is wel veel extra gedoe. En ik vraag me serieus af hoe leuk het is om het spel een tweede keer te spelen. Nu moest je je tactieken aanpassen aan de onverwachte wendingen van het spel. Als je weet wat er komen gaat, dan ga je in je tactiek echt al anticiperen op wat komen gaat waardoor het spel makkelijker en dus (iets) minder leuk wordt. Je kan het vergelijken met het nog een keer bekijken van een goede film, je kan er vast nog steeds van genieten maar zo spannend en leuk als de eerste keer, wordt het nooit meer.
Als je het spel speelt zoals het bedoelt is, dan is het spel na het winnen (of het tweede verlies in december) wel echt afgelopen. Het is echt over en uit. Je kan op zich nog wel gewone pandemie op het bord spelen (maar dan moet je even nadenken voor je kaarten verscheurd, want sommigen wil je dan liever heel laten, maar dat wijst zichzelf). En ik denk dat je, als je wilt, je ook wel elementen van andere maanden toe kan voegen, maar ik weet niet of dat op zich zelf leuk is omdat ze eigenlijk onderdeel zijn van een verhaal en los een beetje hun betekenis verliezen.
En nu is voor mij het spel dus afgelopen. Ik heb Pandemic Legacy met heel veel plezier gespeeld. Ook mijn collega’s vonden het spel echt leuk. We zitten nu dus even in het bekende zwarte gat. Ik vind het spel zelfs zo leuk dat ik voor het eerst niet scrabble op nummer 1 heb gezet in mijn inzending voor de spellengek top 100, maar Pandemic Legacy. Op de doos staat dat dit seizoen 1 is. Ik hoop dan ook echt dat dat een voorbode is voor sequels, prequels, spin-offs en hoe het ook maar mag gaan heten. Op deze manier van spelen ben ik nog lang niet uitgekeken!