Railroad Ink

Eén van de roll and write spellen die dit jaar hoge ogen gooit in spellenland is Railroad Ink. In dit spel leggen de spelers hele transportnetwerken aan, inclusief stations waar je van de trein over kan stappen op de auto. Maar soms werkt het lot niet mee en eindigen wegen of spoorwegen zo maar midden in het weiland. Dat kan toch niet de bedoeling zijn!

 

Railroad Ink is een spel dat zeven beurten lang duurt. Iedere beurt gooit iemand met de vier dobbelstenen waarop wegen, spoorwegen en stations staan afgebeeld. De spelers tekenen vervolgens op een eigen (uitwisbaar) bordje de vier dobbelstenen na en creëren daarmee hun eigen transportnetwerk. Drie keer in het spel mogen de spelers ook nog één van de vier speciale kruispunten gebruiken die boven aan hun bordje staan afgebeeld.

 

Aan het eind van het spel krijgen de spelers punten voor het aantal verbindingen dat ze met de rand van het bord tot stand hebben gebracht, voor hun langste spoorweg, hun langste autoweg en voor het aantal middelste vakken van het bord dat ze hebben gebruikt. Van deze punten worden vervolgens nog punten afgetrokken voor de wegen en spoorwegen die zo maar ergens ophouden. Wie daarna de meeste punten heeft wint het spel.

 

Van Railroad Ink bestaan twee edities, een blauwe en een rode. In iedere editie zitten nog 4 speciale dobbelstenen waarmee wat extra uitdaging en variatie aan het spel kan worden toegevoegd. In de rode editie kun je vulkanen of meteoren toevoegen die voor extra chaos zorgen. In de blauwe editie worden rivieren en meren toegevoegd.

…en de waardering

Ik vind Railroad Ink een erg leuk puzzelspelletje. Je bent lekker bezig om een mooi netwerk te maken. Maar omdat je het moet doen met de uitkomst van de dobbelstenen, moet je regelmatig je plannen aanpassen. Gelukkig kan je drie keer in het spel terugvallen op de bijzondere kruispunten waarmee je onmogelijke situaties soms toch nog tot een goed einde kan brengen.

Er is geen enkele interactie met de andere spelers, maar daardoor speelt het spel wel lekker snel door. Iedereen is solitair aan het puzzelen en de vraag is wie dat het beste doet. Ondanks het feit dat iedereen met dezelfde dobbelstenen werkt, zijn de netwerken die ontstaan vaak compleet verschillend.

De zeven rondes zijn altijd in een vloek en een zucht voorbij. Aan het eind van het spel zal je vaak verzuchten dat het spel nog één ronde langer had moeten duren omdat je dan nog een kans had gehad om die twee lijnen op elkaar te kunnen laten aansluiten. Je ziet het perfecte netwerk al voor je, maar het blijft altijd net buiten je bereik. En daardoor blijf je dit spel keer op keer op tafel zetten in de (vergeefse) hoop dat het nu wel gaat lukken.

Ik vind het reguliere spel al zo leuk dat ik nog maar één keer met de uitbreidingsdobbelstenen heb gespeeld. Ik heb de lava-variant gespeeld en ook dat leverde een aangenaam spelletje op, maar zonder deze extra dobbelstenen vind ik het spel zeker net zo leuk.