Geplaatst door Op zondag 9 november heb ik dit jaar het spellenspektakel bezocht. Dit jaar is al weer de derde editie van het Spellenspektakel 3.0 (1.0 waren de eerste jaren in Eindhoven, 2.0 was het mislukte experiment om het spellenspektakel naar Zwolle te verhuizen en 3.0 is de herstart in Eindhoven nadat een paar jaar geen Spellenspektakel was georganiseerd. In vergelijking met de eerste editie (de tweede heb ik helaas gemist) was het een stuk drukker op de beursvloer, de beurs lijkt dus weer in de lift te zitten. Goed nieuws wat mij betreft!
Rond half 11 kwamen Niek en ik aan op het spellenspektakel. We hebben eerst even een rondje gelopen om te kijken wat er allemaal te doen was en waar welke stands waren geplaatst. Rond 11 uur sloten Marijn en Simone zich aan bij ons aan. We gingen op zoek naar een spelletje en de keus viel op Escape van Queen Games. Niek en ik kennen dit spel al, maar voor Marijn en Simone was het nieuw. In Escape ben je een archeoloog die gevangen zit in een mysterieuze tempel. Je moet de uitgang zien te vinden terwijl de tempel op instorten staat. Je hebt exact tien minuten. Na het eerste potje nam Niek afscheid omdat hij zich had ingeschreven voor het Nederlands Kampioenschap Stenen Tijdperk. Marijn, Simone en ik speelden nog een potje. Het spel was hun zo goed bevallen dat ze het aan het eind van de dag gekocht hebben.
Na twee potjes Escape was het tijd om op zoek te gaan naar een ander spel. Ik hoopte Machi Koro te kunnen spelen dus we gingen eens bij de stand kijken. Er was geen plek en dus liepen we verder om nog wat rond te kijken. Marijn spotte vervolgens dat er mensen opstonden en er dus een plekje vrij kwam bij Machi Koro. Snel pikten we het plekje in en lieten we ons het spel uitleggen. Het deed mij een beetje aan De Kolonisten van Catan denken, maar dan anders. Je begint met twee gebouwen die bij bepaalde dobbelworpen worden geactiveerd. Als een gebouw geactiveerd wordt levert het geld op en met dit geld kan je weer nieuwe gebouwen kopen. Je doel is om als eerste vier bepaalde gebouwen te bouwen. Sommige gebouwen worden altijd geactiveerd als het nummer gegooid wordt, voor andere moet je het nummer zelf gooien of moet het nummer juist door een ander gegooid worden. Het spel speelt lekker vlot weg en ik vermaakte me er prima mee.
Wendy (inderdaad dé Wendy die aan de wieg heeft gestaan van Spellengek) was inmiddels samen met haar zoon Jurre ook op de beurs aangekomen. Niek had inmiddels per sms laten weten dat hij zijn eerste potje Stenen Tijdperk had gewonnen en vroeg om hem wat drinken te brengen. Nadat we dat gedaan hadden, gingen we op zoek naar een nieuw spel om te spelen.
Ik zag dat er bij Caverna een plekje vrij kwam en aangezien je dat met veel spelers kan spelen schoven we (samen met nog twee vrienden aan). We moesten wel samen spelen omdat het spel voor vier spelers klaar lag. In theorie kan het tot 7 spelers, maar dan moesten allemaal andere kaarten en dingen worden neergelegd. We kregen het spel uitgelegd en al tijdens de uitleg bekroop mij het gevoel dat dit spel een beetje te complex is voor een beurs. Ik kon het nog wel een beetje volgen (Caverna lijkt in veel opzichten op Agricola), maar voor de andere spelers (die Agricola niet kenden) was het wel heel vele informatie om op te nemen. We hebben uiteindelijk een paar rondes gespeeld, maar omdat iedereen maar wat aan rotzooide, was het niet echt leuk. Ik zou Caverna graag nog eens spelen, maar dan in een rustiger omgeving.
Niek begon inmiddels honger te krijgen en had bedacht dat ik dat probleem voor hem op ging lossen (ik kreeg steeds dwingender sms-jes). Ik ging dus op zoek naar een broodje. De rest van het gezelschap deed ondertussen een potje Rampage. Nadat ik Niek had voorzien van worstenbroodjes en cola, schoof ik bij hen aan. Rampage is een mooi spel om te zien waarin de spelers monsters zijn die een stad slopen. Het monster dat het meeste sloopt (inclusief meeples die de gebouwen bewonen) wint. Het spel viel niet geheel in de smaak. Het idee achter het spel is leuk, maar de actiekaarten (waarvan je de betekenis in het regelboek moet opzoeken), het risico op geruzie door valsspelen (het is wel heel verleidelijk om tegen de tafel te stoten om dingen om te laten vallen) en de kans dat je al snel spelmateriaal kwijtraakt (de meeples vliegen soms flink in het rond), maakte dat dit spel geen aanrader werd gevonden.
Na Rampage splitsen we omdat Marijn, Simone, Wendy en Jurre even buiten een broodje gingen scoren (bij een restaurant met een grote gele M op de gevel). Ik vermoedde dat Niek wel eens bijna klaar kon zijn en ging dus maar eens een kijkje nemen bij het tournooi. Nieks tafel begon net aan de eindtelling. Niek werd dit keer tweede, met maar drie punten verschil ten opzichte van de nummer 1. Hij vermaakte zich prima.
Ik heb een rondje over de beurs gelopen en Gamemaster Hans van een exemplaar van Het Koopmanshuis afgeholpen. Dit jaar hebben we een weekje in deze havenstad doorgebracht (aanrader!) en ik vond het leuk om een spel te kopen met daarop afbeeldingen van een wijkje waar we met veel plezier door heen zijn gelopen (Speicherstadt).
Toen Marijn, Simone, Wendy en Jurre weer terug waren, gingen we kijken of er een plaatsje was om Escape: Zombie City te spelen. Dit is een variant op Escape met Zombie thema. Er was een tafeltje vrij en ik schoof aan als kijker. Bij deze Zombie variant van Escape moesten de spelers op zoek naar de uitgang van de stad terwijl ze ondertussen moesten proberen om zich de zombies van het (smakelijke) lijf te houden en op zoek waren naar de onderdelen van de bus om mee te ontsnappen. Ik vond het spel er minder aantrekkelijk uitzien dan de basis Escape, er is meer gedoe en dat maakt dat het spel wat minder vlot doorspeelt. Wendy en vooral haar zoon hadden het spel wel heel leuk gevonden en besloten het zelfs mee naar huis te nemen.
Toen het potje was afgelopen, ging ik weer eens bij Niek kijken. Ze waren bezig met de laatste zetten. Dit keer was hij derde geworden. Dat was net niet goed genoeg om door te gaan naar de finale. Uiteindelijk was hij vijfde geworden (van de 24). Best een goede prestatie dus.
Marijn en Simone hielden het voor gezien en gingen naar huis. Omdat ik verwachtte dat Machi Koro wel eens bij Wendy en Jurre in de smaak kon vallen, besloten we te kijken of er een plekje was. We hadden geluk, we konden meteen aanschuiven. De regels waren zo simpel dat ik ze zelf uit kon leggen en in no time waren we bezig om onze steden vol te plempen met gebouwen. Wendy’s zoon deed dit het succesvolst en wist de winst binnen te halen.
Het was inmiddels een uur of vijf en dus een mooi tijdstip om richting huis te gaan vertrekken. Maar niet voor we nog wat last minute aankopen hadden gedaan. Ik nam Machi Koro en Among the Stars nog mee.
Ik heb me prima op het spellenspektakel vermaakt. De beurs is natuurlijk veel kleiner dan Spiel, waardoor ook het aanbod minder groot is. Het is een beurs waar spellen (en dan voornamelijk de spellen van Nederlandse uitgevers) spelen centraal staat. Er zijn wel een paar plaatsen waar je spellen kan kopen, maar dit is redelijk beperkt. De beurs is ruim opgezet zodat je goed rond kan lopen. Er hadden wat mij betreft nog wat meer speeltafels mogen zijn, want in sommige stands waren eigenlijk continue alle tafels bezet. Maar met een beetje geduld en geluk, kon iedereen wel wat leuke spellen doen. De beurs haalt nog niet het niveau van Spellenspektakel 1.0, maar misschien is dat maar goed ook. De beurs is per slot van rekening indertijd aan haar eigen succes (veel, veel te druk) ten onder gegaan.
Het was ook echt gezellig dat Marijn, Simone, Wendy en Jurre er waren zodat ik ook gezellig met hen heb kunnen bijkletsen. Niek had zich ondertussen prima vermaakt bij het Stenen Tijdperk toernooi. Hij had het wel zwaar gevonden om drie potjes achter elkaar te spelen (vooral omdat ze ook nog best snel moesten spelen). De sfeer was heel goed geweest, er werd sportief gespeeld en er was ook tijd geweest om af en toe een grapje te maken. Natuurlijk baalde hij er wel een beetje van dat hij net niet bij de beste vier zat (en ik overigens ook, ik had gehoopt dat hij een mooi spel zou winnen, maar helaas..).