Spiel 2017: De flops (Dagmar)

Geplaatst door

Het fijne van een spellenbeurs als Spiel is dat je spellen kan proberen voor je ze koopt. Van te voren probeer je een inschatting te maken van welke spellen de moeite waard zijn en welke niet, maar vaak moet je een spel gewoon spelen voor je weet of het wat voor je is. En dan vallen sommige spellen hard door de mand. In dit rijtje staan de spellen die ik op Spiel gedaan heb en die wat mij betreft nooit meer op tafel hoeven te komen.

Kill the Unicorns

Eenhoorns, je kan er tegenwoordig niet meer om heen. Ik denk dat de trend begon met de schattige eenhoorn-knuffel van uit de eerste Minions film, maar waar hij ook begon, de trend zet nog even door. Op Spiel waren op meerdere plaatsen eenhoorns te vinden, waaronder in de stand van het spel Kill the Unicorns. Kill the Unicorns is heen spel dat binnenkort uitkomt op Kickstarter. De uitgever van dit spel had flink uitgepakt op Spiel en een grote stand gehuurd, deze sfeervol ingericht met veel roze en veel schattige afbeeldingen van eenhoorns.

Anton en ik wilden ons best even onderdompelen in deze roze-eenhoorn-wereld. Er schoven nog een paar andere spelers aan. Al snel kwam een uitlegger bij ons tafeltje staan om het spel uit te leggen. In dit spel liggen er elke ronde een aantal eenhoorns op tafels die de spelers tijdens het spel kunnen winnen. Alle spelers hebben een setje met dezelfde biedkaarten (in de waarde 0 tot en met 4) en een aantal modificeer-kaarten. Elke ronde kies je in het geheim een modificeer-kaart bij een van de openliggende kaarten neer. Door deze kaart kan een eenhoorn bijvoorbeeld meer punten waard worden (bijvoorbeeld als je er een extra hoorn op plakt) of minder (het beest blijkt zichzelf de hele tijd onder te piesen). Vervolgens leggen alle spelers een blind bod neer bij een eenhoorn van hun keuze. De speler met het hoogste bod wint de eenhoorn. Op dat moment wordt ook pas het modificeer-kaartje opengedraaid en ontdek je of je een goede deal hebt gedaan of niet. Niet gebruikte biedkaarten mag je aan het eind van een ronde nog inzetten voor speciale acties waarmee je bijvoorbeeld een eenhoorn door de slager door de pâté-molen kan halen of een eenhoorn van kleur kan laten veranderen. Het doel van het spel is om setjes eenhoorns in dezelfde kleur te verzamelen. Hoe groter de set hoe meer punten.

Dit doel was voor mijn gevoel alleen ondergeschikt aan de poging van de spelmakers om een grappig spel te maken waarin “grappige dingen” gebeuren als een mooie eenhoorn die zich onderpiest of die in de pâté eindigt. In mijn groepje vond alleen niemand dit echt grappig en viel het spel al snel dood. Na drie rondjes hebben we het spel dan ook voortijdig afgebroken. Het spel ziet er prachtig uit en de kaarten zijn ook best grappig, maar ik vind dat een spel meer nodig moet hebben dan alleen maar de hoop dat het lukt om grappige combinaties te spelen.

Alien Artifacts

Voor de beurs had Alien Artifacts al flink wat positieve buzz gehad en toen Anton en ik een vrij plekje spotten in de enorme stand van dit spel, schoven we dan ook snel aan. De stand stond in de drukke zaal 3 waar continue veel geroezemoes te horen is waardoor het soms lastig is om de uitlegger goed te verstaan. Het was ook nog het eind van de middag van onze eerste dag en dus was ik ook nog een beetje moe. Het kostte me daardoor wat moeite om het spel te begrijpen, maar uiteindelijk is het wel gelukt.

In dit spel probeer je je op drie vlakken te ontwikkelen (schepen, technologie en nieuwe planeten). Dit doe je door eerst met geld kaarten te kopen en deze vervolgens te activeren. Iedere ronde heeft elke speler vier kaarten tot zijn beschikking waar op beide zijden verschillende aantallen gekleurde blokjes staan (variërend van 1 tot 3). Je mag in een beurt in principe twee van deze kaarten uitspelen die je kan gebruiken om de blokjes om te zetten in geld (elk blokje levert een geld op) of om projecten te activeren. Ieder project van elke kleur kost de eerste keer 5 blokjes om te activeren en elke volgende kaart is één blokje duurder. Elke kaart die je activeert levert je kleine voordeeltjes op (bijvoorbeeld korting op toekomstige kaarten of de mogelijkheid om 3 in plaats van 2 kaarten in een ronde te mogen gebruiken). Je kan er ook nog voor kiezen om een aanval te doen. Je kan dan of de andere spelers aanvallen of (wat doorgaans aantrekkelijker is) een algemene vijand. Je draait dan een kaart open en kijkt dan hoeveel schade jouw schip doet en wat het oplevert (vaak punten, maar soms gaat ook je schip kapot of wordt het zelfs vernietigd).

Dit spel viel bij mij niet in de smaak omdat er te weinig interactie is. Iedereen is een beetje voor zichzelf bezig met het uitkiezen van projecten en deze vervolgens te activeren. De tekst op de kaarten is te klein om snel te kunnen zien welke voordelen de andere spelers hebben. Je moet er dus maar zo’n beetje op vertrouwen dat ze zich aan de regels houden (zeker op een drukke beurs als Spiel waar het nog lastiger is om te volgen wat anderen doen). Het thema van het spel kwam ook niet echt naar voren en ik vond het spel er ook niet echt mooi uit zien. Ik was dan ook blij toen dit spelletje was afgelopen en dat is geen goed teken voor een spel.

Four Elements

Van sommige spellen snap je werkelijk niet waarom iemand denkt dat de wereld er op zit te wachten. Four Elements is zo’n spel. De uitbaters van de stand van dit spel probeerden hun spel aan de man te brengen door mensen uit te nodigen voor een leuk spel dat in 5 minuten te spelen zou zijn. Ik voelde al nattigheid, maar had met ze te doen en besloot het spel te proberen. Ik speelde een tweepersoons potje tegen een andere bezoeker, maar je kan het spel ook nog met drie of vier spelers spelen.

In Four Elements heeft iedere speler een aantal perspex speelstukken in een eigen kleur en vorm. Deze liggen op een glad oppervlak. Het is de bedoeling dat je met jouw speelstukken probeert het grootste speelstuk van de andere speler(s) van tafel te schieten (á la sjoelen). Het goede nieuws was dat dit spel inderdaad in 5 minuten te spelen was. Het slechte nieuws was dat het geen leuk spel was. Er zijn echt genoeg spellen waarin het sjoel-principe al op een leuke manier wordt gebruikt (denk Crokinole en Elchfest) dat ik de meerwaarde van dit spel echt niet zag.

Mountains of Madness

De grootste teleurstelling van de beurs was voor mij Mountains of Madness. Ik wist er van te voren niet veel meer vanaf dan dat het een coöperatief spel van Iello was dat er prachtig uitzag. Iello brengt veel goede spellen uit en ik houd van coöperatieve spellen en dus wilde ik dit spel heel graag proberen. In de stand van Iello zijn alleen eigenlijk altijd alle tafels bezet dus ik had er een hard hoofd in dat het zou gebeuren. Toen Roger, Frank en ik op vrijdagmiddag langs de stand liepen waren ook alle tafels bezet en stonden er veel mensen al te azen op een plekje. Ik zag een tafel die al redelijk ver gevorderd leek te zijn. Aan deze tafel bleken Nederlanders aan het spelen te zijn en toen ik het ze vroeg gaven ze aan nog een minuut of 10 nodig te hebben. Terwijl Roger en Frank nog even wat verkoopstands in de buurt bekeken bleef ik bij het tafeltje staan om het in te pikken toen het beschikbaar kwam. Zo gezegd, zo gedaan en er schoof nog een Nederlandse jongen aan zodat we uiteindelijk met vier spelers waren.

In Mountains of Madness is het de bedoeling dat de spelers langzaam hun weg op een berg naar boven moeten vinden. Alle spelers hebben een aantal handkaarten in verschillende kleuren en waardes. Elke ronde moeten de spelers gezamenlijk een bepaalde combinatie van kaarten inleveren om weer een stapje verder te komen. Het spel heet echter niet voor niets Mountains of Madness. Iedere speler heeft tijdens het spel namelijk ook een Madness-opdracht die de communicatie met de andere spelers moeilijker maakt. Er zijn Madness-opdrachten in drie niveaus en je begint op het makkelijkste niveau. Ik moest bijvoorbeeld de hele tijd uh zeggen als ik niet aan het praten was (en dus ook lekker irritant door het gesprek van de andere spelers heen) en Roger moest iedereen continue high fives geven. Door deze Madness-opdrachten van iedereen was het knap lastig om de simpele opdracht om een bepaalde combinatie van kaarten in te leveren te coördineren.

Aan mijn tafel vond werkelijk niemand dit zelfs maar een beetje leuk om te doen en dus zijn we er na twee rondes al mee opgehouden. Aan de reactie van de uitlegger te zien waren we niet de eerste groep die het al heel snel voor gezien hield (al heb ik ook gehoord dat er mensen waren die dit wel leuk vonden). Ik vond dit spel een rare combinatie van een serieuze coöp met een partygame. Als je het spel ziet staan dan ziet het er heel serieus uit en dus zag ik het partygame-element echt niet aankomen. Ik vind dit geen gelukkig huwelijk van genres. Ik vond het echt jammer dat dit spel zo’n flop was, want ik had me juist verheugd op een lekkere coöp.

Eén reactie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *