Weerwolven van Wakkerdam

Het spel …

Weerwolven van Wakkerdam is een gezelschapsspel dat al jaren in het public domain circuleert. Uiteindelijk is er dan een ‘officiële’ uitgave van gekomen. Niet echt een originele uitgave dus, maar het brengt wel een hoop meer mensen in aanraking met het spel, waaronder mijzelf (en iedereen met wie ik het tot nu toe gespeeld heb).

Zoals het aantal spelers aangeeft is Weerwolven een echt groepsspel. Op een doorsnee spellenavond zal het niet zo snel uit de kast komen. Dit is meer een spel voor feestjes, waar veel mensen bij elkaar zijn die wel zin hebben in een luchtig maar spannend spelletje. Weerwolven is in feite een minirollenspel: er is een alwetende spelleider en de andere spelers kruipen in de huid van een karakter, met een bepaald einddoel.

Aan het begin van het spel krijgen alle spelers een kaart, waarop staat wat voor karakter ze dit spel zijn: een weerwolf, een gewone burger of een burger met speciale eigenschappen. Iedereen moet zijn identiteit geheim houden voor de anderen. De weerwolven moeten alle burgers uitmoorden, de burgers moeten de weerwolven opsporen voor het zover is.

Het spel wordt in rondes gespeeld. Iedere ronde begint met de nacht. Alle spelers doen dan hun ogen dicht, waarna de spelleider de weerwolven oproept hun ogen te openen en in stilte te overleggen wie hun volgende slachtoffer is. Daarna sluiten ze hun ogen weer. Vervolgens is het dag. Iedereen wordt wakker, behalve het slachtoffer. De spelers moeten nu iemand aanwijzen die volgens hen een weerwolf is. Iedereen (inclusief de incognito weerwolven) kan nu iemand verdacht maken, en proberen de anderen te overtuigen. De speler die de meeste stemmen tegen zich krijgt eindigt op de brandstapel. Dit wordt net zolang herhaald tot er geen weerwolven of onschuldige burgers meer zijn. De overblijvende partij heeft gewonnen.

… en de waardering

Weerwolven is een spel waar het vooral om de sfeer gaat. Er rust dus een belangrijke taak op de spelleider om het een beetje spannend te houden. De spelers ophitsen en hun paranoia aanwakkeren is uiteraard toegestaan (heheh), zolang hij maar geen geheime informatie prijsgeeft. Van de spelers wordt natuurlijk ook wat verwacht, voornamelijk inlevingsvermogen. Daarom is Weerwolven bij uitstek geschikt voor kinderfeestjes of –kampen (al zal de spelleider wel alert moeten zijn dat ze niet per ongeluk hun identiteit prijsgeven).

Weerwolven is het leukst als er pittige, door paranoia gekenmerkte discussies ontstaan over wie er verbrand gaat worden. Meestal heb je geen enkel idee wie er een weerwolf is, dus gaat het voornamelijk om het ophangen van een geloofwaardig verhaal. In dat geval verveelt het niet snel. Bovendien zorgen de vele verschillende bijzondere burgerkarakters voor de nodige afwisseling. Weerwolven zul je door zijn aard nooit vaker dan een paar keer per jaar spelen, maar in de juiste gezelschappen is het een garantie voor een geslaagde avond.

De Weerwolven van Wakkerdam doet mij denken aan het spel “moordenaartje” dat wij vroeger op school deden (kinderen in kring zetten, kind uitkiezen dat de detective wordt en even de klas uitsturen, ander kind aanwijzen als moordenaar, detective terug roepen, moordenaar moordt door te knipogen en de detective moet raden wie de moordenaar is voor iedereen dood is). Tsja, kinderen zijn niet vies van lugubere thema’s. Als kind kon ik niet genoeg krijgen van dit spel. Weerwolven is iets ingewikkelder, maar zeker net zo leuk. Voorwaarde is wel dat iedereen enthousiast meedoet, maar met een goede spelleider en gedimd licht moet dat absoluut lukken.