2-4 spelers (vanaf 8 jaar)
20-40 minuten
Auteur: Prospero Hall
Uitgever: Big G Creative (2017)
Het spel…
Landschapsschilder Bob Ross was in de jaren ’80 en ’90 een bekende TV-persoonlijkheid. In zijn TV-programma’s (The joy of painting) liet hij stap voor stap zien hoe hij in een half uurtje een prachtig schilderij maakte van de ongerepte natuur. Ook niet-creatievelingen keken graag naar zijn programma’s vanwege de fijne, rustige stem waarmee hij sprak over de fluffy clouds, almighty mountains en happy little trees die hij schilderde. En als er dan een keer wat mis ging, dan was dat geen foutje, maar een happy little accident. Bob Ross was zo zen als je maar kon zijn. Bob Ross is in Amerika nog steeds ongekend populair en er is vorig jaar zelfs een bordspel uitgekomen waarin zijn schilderlessen centraal staan.
In een speelbeurt gooi je altijd eerst met een dobbelsteen. Afhankelijk van de worp krijg je dan een extra art supply-kaart, mag je een art supply card uit je hand op je eigen spelersbordje (in de vorm van een schilderspalet) leggen, krijg je een extra actie óf (drie van de zes kanten van de dobbelsteen) moet je een Chill-kaart trekken en vervolgens de Bob-meeple verplaatsen op het schilderij (daarover zo meer). De Chill-kaarten zijn een soort kanskaarten waarbij je soms wat krijgt (extra art supply kaarten, extra acties) of die de mogelijkheid bieden om extra punten te scoren (bijvoorbeeld als je schildert met een bepaalde kleur of bepaalde kwast).
Als je de juiste verf op je palet verzameld hebt dan speel je de benodigde kwast uit je hand en verf je het element. Iedere keer dat je verft scoor je punten. Je scoort net zo veel punten als het aantal kleuren verf dat je gebruikt hebt. Soms krijg je nog extra punten als je de eerste of tweede speler bent die het element geschilderd heeft en/of als je sneller dan Bob bent geweest. Onderaan het schilderij op de ezel staat een tijdsspoor waar de Bob meeple op verplaatst wordt als je Bob gooit met de dobbelsteen. Op dit tijdspoor staan ook de drie landschapselementen afgebeeld. Als je het element schildert voordat de Bob pion op het betreffende vakje is beland, dan krijg je het bijbehorende aantal punten. Je kan ten slotte nog extra punten krijgen als je geoefend hebt met de kleuren of kwasten die je gebruikt. Tijdens het spel kan je namelijk ook twee art supply kaarten met dezelfde kleur verf of kwast afleggen om te oefenen. Als je dit doet dan krijg je de bijbehorende techniek kaart en scoor je twee punten. Vanaf dat moment krijg je een puntje extra als je voor een landschapselement de kleur of kwast gebruikt waarvan je een techniek kaart bezit.
Als Bob op het laatste vakje komt, is het schilderij af en begint hij aan een nieuw schilderij. Maar ook als een speler alle drie de elementen heeft geschilderd dan wordt er onmiddellijk gestart met een nieuw schilderij. Je moet dus een beetje op de snelheid letten want het is echt balen als dit gebeurt op het moment dat jouw schilderspalet helemaal klaar ligt voor een bepaald element, maar je dus niet meer de kans krijgt om dit element te schilderen.
…en de waardering
Ik heb dit spel gekocht tijdens mijn vakantie naar Seattle en Alaska. Op veel van de schilderijen die Bob Ross maakte (en dus ook op veel van de schilderijen in dit spel) staan afbeeldingen van de overweldigende landschappen in Alaska. Voor mij is dit dus het perfecte souvenir van een geweldige vakantie.
Het spel is een licht familiespel dat lekker vlot doorspeelt. Het doet in de verte een heel klein beetje denken aan Ticket toRide doordat je bepaalde combinaties van art supply kaarten moet verzamelen.
Er zit een redelijke geluksfactor in het spel door de dobbelsteen. Het is bijvoorbeeld fijner om een extra art supply kaart of extra actie te krijgen dan om Bob te gooien omdat de Chill-kaarten voor iedereen hetzelfde voordeel opleveren (iedereen een gratis Art Supply kaart). De Chill kaarten die een extra mogelijkheid voor punten scoren geven zorgen ook voor geluk. Ze liggen er te kort om er gericht op te spelen (in bijna de helft van de beurten wordt er per slot van rekening een nieuwe Chill-kaart opengedraaid) en dus moet je een beetje geluk hebben dat er net een kaart ligt die punten oplevert voor iets dat je kan schilderen (meestal omdat je het toch al van plan was). Maar geluk middelt zich meestal wel uit, dus dit is niet heel storend. Wat ik wel echt een ontwerpfout vind, is dat het spel is afgelopen zodra een speler het eind van het Chill-spoor heeft bereikt. De ronde wordt dan niet meer uitgespeeld. De startspeler heeft hierdoor een voordeel en als er in dezelfde ronde dus meerdere mensen uit zouden kunnen gaan, dan geeft dit zure gezichten.
Als ik de souvenir-waarde even weg laat, dan houd ik een degelijk familiespel over. Het is niet echt iets bijzonders, maar het speelt lekker vlot weg en in dit geval is dat genoeg door de Bob Ross nostalgie factor die perfect is doorgevoerd. Het spel ziet er namelijk prachtig uit en gebruikt veel typisch Bob Ross jargon ( van de happy little trees, tot de namen van de kleuren van de verf). Daarboven op komen dan nog de Bob Ross quotes die op de Chill-kaarten staan (“Artists are expected to be a little different”), je hoort het hem gewoon zeggen. Spellengekken kunnen dus betere spellen kopen in de winkel, maar ik denk dat het moeilijk is om de sfeer van Bob Ross beter in een spel te vangen.