Crazy Chicken

Het spel …

Nu de Spiele für zwei serie van Kosmos een blijvend groot succes is gebleken komt ook Ravensburger met een eigen serie tweepersoons spellen: Fun for two. De eerste twee die in de winkel liggen zijn Crazy Chicken en Bakerstreet.

Crazy Chicken zou heel goed een spel van Reiner Knizia geweest kunnen zijn. Je hebt kaarten met daarop getallen. Deze getallen geven aan hoe vaak deze kaartsoort voor komt. Om het spel op te leuken zijn er bekende mensen omgevormd tot kippen. Billy the Chick, Napoulet Bonaparte en Marilyn Henroe zijn enkele voorbeelden van helden die in dit kaartspel verzameld kunnen worden. Want daar gaat het in dit spel om: het verzamelen van zo groot mogelijke reeksen van dezelfde kaarten. Het doet erg denken aan Knizia’s kaartspel Vampir. Toch is de auteur niet Knizia maar Michael Schacht die bekend is geworden met o.a. Packhuys. De kippigste speler (hoe bepaal je zoiets, dat is al een spel op zich) begint. Dit is nog zoiets dat aan het kaartspel Vampir doet denken, daar begint de speler met de grootste hoektanden.

Iedere speler begint met 3 kaarten en iedere beurt mogen er twee nieuwe kaarten gepakt worden. Er zijn twee dichte stapels en tijdens het spel ontstaan er twee open (afleg)stapels. De twee nieuwe kaarten moeten van verschillende stapels komen. Daarna moet een speler òf een kaart op één van de open stapels weg leggen òf een rijtje met minstens twee dezelfde kaarten open bij zichzelf neerleggen. Voorwaarde is dat de tegenstander deze soort niet heeft liggen en als dat wel het geval is, een kleinere reeks. De reeks van de tegenstander is dan dus overtroffen en moet op één van de open aflegstapels gelegd worden. Als je een verzameling eenmaal hebt neergelegd mag je er geen nieuwe kaarten meer bij leggen. Dit vormt de crux van het spel. Want als je die kaart dan weg legt loop je het risico dat de tegenstander het pakt om een verzameling te sparen die groter is dan de jouwe. Wel mag je zelf doorsparen en jezelf overtreffen. In dat geval moet je nog steeds je oude reeks weg leggen. Het spel is afgelopen als één speler 6 verschillende kippenrassen voor zich heeft liggen of als bij beide spelers samen alle negen kippenrassen hebben. Het getal op de kaarten geeft meteen het aantal punten aan dat het de eigenaar op levert. Het maakt niet uit hoe veel je van de soort hebt verzameld, je had er in ieder geval meer dan je tegenspeler. Je speelt Crazy Chicken in vier ronden. Wie bij de eindoptelling het meeste punten heeft is de winnaar.

… en de waardering

Op zich is Crazy Chicken best een leuk spelletje om te spelen. De grappige kaarten dragen hier ook aan bij. Vooral het aspect dat het wegleggen van een kaart een potentieel hapje voor je tegenstander kan zijn maakt het een leuk twee persoonsspel. Maar ook dat spelaspect hebben we al bij een ander Knizia spel gezien: Lost Cities. Al met al is het concept niet erg origineel en verdient het spel als geheel daarom in mijn ogen niet meer dan twee pionnen.

Crazy Chicken is op zich geen onaardig spel, het heeft alleen te weinig spanning in zich om me echt te boeien. Het spel kabbelt door, zonder echte spannende momenten. Heel geschikt om iets om handen te hebben tijdens een goed gesprek, minder als je zin hebt in een spel waar het er toe doet wie er wint.