Een week vol spellen, een hoofd vol gedachten

Geplaatst door

In de afgelopen week heb ik enorm veel spellen gedaan. Het begon al vorig weekend doordat Niek me ter wille was door op zondag 3 spellen met me te doen: Scrabble, Famiglia en Ticket to Ride Scandinavië met de Alvin & Dexter uitbreiding. Vervolgens kwam de dinsdagavond waarop ik bij Wendy ben geweest en we Famiglia en Ticket to Ride Scandinavië met de Alvin & Dexter uitbreiding hebben gespeeld. En toen was het woensdag en ging ik op bezoek bij Babette met een tas vol spellen waar er een groot aantal van gespeeld zijn: Flowerpower, Famiglia, Take it easy, Richelieu en Regenwormen (reiseditie). Op donderdag had ik vrij genomen om bij Peter Hein met nog een stel oud-collega’s (Eugène, Anton en Jasper) helemaal los te gaan op Amon Ra, Appeltjes plukken (met dank aan Eugène en zijn ouders die al die jaren goed op dit spel hebben gepast), For Sale, Dragon’s gold, Red November, 7 Wonders, Het Vlooiencircus, Memo Street en Poison. En vandaag ben ik tenslotte naar de Ducosim Beurs geweest en daar heb ik Rattus, Khan en Era of Inventions gedaan. Het is lang geleden (if ever) dat ik zo veel verschillende spellen in een week gespeeld heb.

Naar aanleiding van al dit speelgeweld een paar losse gedachten.

Wat is het toch leuk om spellen te doen! Spellen doen is al leuk, maar spellen doen met bekenden is nog leuker omdat het ook nog een gezellige manier is om samen te zijn. Het spelen stond vaak voorop, maar toch is er altijd tijd genoeg om bij te praten.

Ondanks de toename van de reistijd, bevalt de inmiddels al niet meer zo nieuwe locatie van de Ducosim-beurs mij prima. Ik vond het een gezellige beurs. Er zou wel wat meer ruimte mogen zijn voor de bordspellen (ten koste van die miniaturen-troep), want het is wel lastig om te kunnen spelen wat je wilt. Ik heb gespeeld waar ruimte was en dat pakte prima uit, maar het is natuurlijk nog leuker als er wat te kiezen valt.

Waarom speel ik niet vaker Gouden Ouden. Ik heb deze week met veel plezier opnieuw kennisgemaakt met een aantal oude bekenden die ik zo lang niet had gespeeld dat ik een beetje vergeten was hoe leuk ze waren. Ik denk dan vooral aan Ticket to Ride, Richelieu en Amon Ra. Vooral het spelen van Amon Ra was 100% genieten, wat een heerlijk spel. Leuk om dat weer eens gedaan te hebben.

Appeltjes plukken heeft natuurlijk ook diepe indruk op mij gemaakt. Het was een magisch moment om oog in oog met mijn jeugdherinnering te staan. Het spel zag er werkelijk geweldig uit. Wie wil er nou niet meteen mooie, rode appeltjes in schattige boompjes gaan hangen om ze er vervolgens af te halen en in leuke, gele emmertjes te stoppen. Ik won ook nog eens glansrijk. Dit lag helaas niet aan mijn superieure tactische of strategische vermogens, maar gewoon aan een flinke portie geluk. Tsja, soms zit even alles mee!

De Alvin & Dexter uitbreiding voor Ticket to Ride vind ik een beetje bedenkelijk. Hij is allereerst heel duur. Tien euro voor twee plastic poppetjes en een stapel kaartjes is best prijzig. En vervolgens speelt de uitbreiding een tamelijk marginale rol in het spel. In mijn tweede potje met Wendy hebben we hem zelfs helemaal weten te omzeilen. En dan niet eens opzettelijk, het lukte niet om locomotiefkaarten over te houden die we konden inzetten om de uitbreiding te activeren. Dit kan toch niet de bedoeling zijn. Aan de andere kant: Jurre en Rens (de zoontjes van Wendy) wilden niets liever dan onmiddellijk aanschuiven omdat ze met name Dino Dexter er wel heel cool vonden uitzien. Wendy was echter onverbiddelijk: de heren moesten naar bed.

Een nieuw spel waar ik wel heel blij van ben geworden is Famiglia. Dit is een aangenaam, kort tweepersoonsspel van Friedemann Friese waarin de spelers beginnen met vier onervaren gangsters en ze proberen hun gang in de loop van het spel uit te breiden tot een imposant stelletje schorriemorrie. De regels zijn niet moeilijk, al kost het een paar rondjes voor je het spel door hebt. Maar zodra je door deze kleine regelbarrière bent, ontdek je een simpel spel met stevige diepgang. Aanrader.

Rattus beviel me ook goed. Dit is een familie-spel dat je in een half uurtje speelt. De regels zijn snel te leren, maar het spel biedt vervolgens iedere beurt interessante keuzes. Je moet proberen al je blokjes op het bord te krijgen, maar de ratten en zwarte dood (de pest-meeple) gooien roet in het eten. Het spel is mooi uitgevoerd en er is ook al een uitbreiding op de markt die me ook leuk leek. Het is dat ik van mezelf écht geen nieuwe spellen mag kopen (en trouwens ook geen nieuwe tassen), maar anders had ik dit spel misschien wel gekocht.

Era of Inventions speelde ik voor de tweede keer. De eerste keer vond ik er niet zo veel aan en dit beeld is na nog een potje niet bijgesteld. Een spel moet leuk zijn om te spelen, maar Era of Inventions is vooral frustrerend. De spelmechanismen zijn op zich best ok, maar het spel gaat niet leven. Het spel suddert een beetje op een laag vuurtje, regelmatig had ik het idee dat ik weinig te kiezen had doordat of plaatsen al bezet waren of ik niet de juiste inputs had om een bepaalde actie te mogen kiezen. Mijn medespelers werden ook mopperig van het spel, dus het lag niet helemaal aan mij. Aan de andere kant waren er ook uitleggers op de beurs die vertelden dit spel al een flink aantal keer gespeeld te hebben en het echt heel leuk te vinden. Typisch gevalletje van try before you buy dus. Mijn ding is het alleen niet.

Red November had ik al een keer eerder gedaan, maar kwam bij Peter Hein zelfs drie keer op tafel (al duurde één potje slechts enkele minuten). Het is een coöperatief spelletje over dwergen die een onderzeeër aan de praat moeten houden totdat ze gered worden. Het spel is nogal chaotisch en er zitten veel “kleine” regeltjes in waardoor het een flinke klus is om alles te onthouden. Ik werd daardoor nogal afgeleid door het doorgronden van wat er allemaal gebeurde en dit gaat ten koste van de spanning. Het indrukwekkendste van Red November is trouwens de hoeveelheid spelmateriaal die uit het doosje (maatje Machiavelli) komt. Het opruimen is daardoor bijna een spel op zichzelf.

Van de rest van de spellen die ik deze week heb gespeeld vond ik er een aantal leuk (For Sale, 7 wonders), een aantal matig (Khan, Dragons’s gold, Poison) en een aantal hoef ik niet zo nodig ooit nog eens te spelen (Vlooiencircus, Memo Street).

Ik vrees dat ik weer een tijdje moet teren op deze week, maar dat moet ook wel kunnen na zes-en-twintig potjes in een week!

Eén reactie

  1. "Waarom speel ik niet vaker Gouden Ouden. Ik heb deze week met veel plezier opnieuw kennisgemaakt met een aantal oude bekenden die ik zo lang niet had gespeeld dat ik een beetje vergeten was hoe leuk ze waren."

    Da’s een bekend probleem. Ik heb het opgelost door gewoon die gouwe ouwen vaker op tafel te zetten en het nieuwe spul navenant meer te negeren. Het gros van wat er uitkomt is iedereen over een jaar of twee toch weer vergeten, en wat goed is komt vroeg of laat een keer op tafel. Blijkt daar een titel tussen te zitten die je veel eerder had moeten hebben… Nou, mooi toch dat je op haast ouderwetse wijze eens wat leuks ontdekt? Bijkomend voordeel: minder tijd kwijt aan regeltjes napluizen, meer tijd te besteden aan het spelen van spellen.

    Echt, ik kan het aanraden.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *