Gespeeld op Spiel: de leukste spellen

Fertility stond op het interesse-lijstje van Anton en dus schoven we aan toen we de kans hadden. Fertility is een lekkere Euro-game waarin je de Egyptische woestijn weer tot bloei moet brengen. Iedere beurt leg je eerst een soort domino-tegel aan waarop twee stukjes landschap (verschillende of dezelfde) zijn afgebeeld. Als een van de landschappen horizontaal of verticaal aangrenzend naast hetzelfde landschap wordt gelegd, dan krijg je de bijbehorende opbrengst (druiven, steen, lotus, graan of buffels). Met deze opbrengsten kan je vervolgens tegels kopen waarop winkels staan afgebeeld waarin je de grondstoffen kan inzetten om op verschillende manieren punten te scoren. Dit levert een leuke puzzel op om te kijken welke grondstoffen je kan scoren en hoe je die vervolgens zo goed mogelijk in punten kan omzetten. Ik hoefde dan ook niet lang na te denken voordat ik bij de kassa stand om dit spel te kopen.

Emperor S4 is een Taiwanese uitgever die een neus heeft voor leuke spellen. Ik had in de aanloop naar Spiel de spellen van deze uitgever dan ook al met wat extra aandacht bestudeerd. Realm of Sand trok daarbij meteen mijn aandacht en daarom heb ik dit spel van te voren gereserveerd. Voor ik mijn reservering ging ophalen, lukte het gelukkig zelfs nog om het spel vast een keer te proberen. Dat was fijn, want als ik het toch niet leuk had gevonden had ik nog van de aankoop kunnen afzien. Realm of Sand doet een beetje denken aan Splendor en aan Patchwork. In dit spel moet je bepaalde figuren zien te bouwen op je spelersbord. Dit doe je door iedere beurt uit je persoonlijke voorraad één van de drie tetris-achtige stukken te kiezen en deze met losse tegels na te bouwen op je veld. Je mag daarbij gewoon over eerdere tegels heen bouwen. Vervolgens vul je je voorraad weer aan door één van de eerste twee stukken uit de rij te pakken (het Patchwork-element). Als het je lukt om een figuur na te bouwen, dan scoor je daarmee punten én een permanente bonus. Je krijgt namelijk één of meerdere ronde schijfjes die je later in het spel kan gebruiken om figuren na te bouwen (net als de juwelen in Splendor). Ik vond het nog best lastig om de figuren na te bouwen doordat deze figuren in vogelvlucht perspectief stonden afgebeeld. Mijn medespelers hadden hier duidelijk minder moeite mee. Maar dat neemt niet weg dat ik dit echt een leuk spel vond. Ik heb er geen moment aan getwijfeld of ik mijn gereserveerde spel moest gaan ophalen.

Emperor S4 had nog meer nieuwe spellen meegenomen en één daarvan was Walking in Burano. Dit is een spelletje waar je kleurrijke Venetiaanse huizen gaat bouwen. Elk huis bestaat uit drie lagen. In het midden van de tafel ligt de bouwplaats met daarop van ieder onderdeel van het huis vier voorbeelden. Iedere ronde mag je kiezen: één deel pakken (maar dan wel vanaf de onder of bovenkant dus je kan niet zo maar het middelste deel pakken) en twee geld krijgen, twee delen pakken en één geld krijgen of drie delen pakken. Vervolgens mag je gaan bouwen, maar hier moet je weer voor betalen: één geld voor één verdieping, drie geld voor twee verdiepingen en zelfs vijf geld voor drie verdiepingen. De huizen die je bouwt moeten aan bepaalde voorwaarden voldoen, zoals dat ze in één kleur zijn. Als je daarbij smokkelt, dan moet je een boete betalen aan het bouwtoezicht. Zodra je een huis afgebouwd hebt, kies je een bewoner of toerist uit die aan het eind van het spel punten oplevert. Zo zijn er toeristen die punten opleveren al ze voor een huis staan waar veel bloempotten te zien zijn of juist veel katten. Walking in Burano is een toegankelijk familiespelletje. Op zich is het niet echt bijzonder, maar ik viel voor de katten die overal op afgebeeld zijn. Ik vind het bovendien leuk om spellen op Spiel te kopen die je daarna zelden of nooit meer tegenkomt.

Emperor S4 was niet de enige Taiwanese uitgever die op Spiel was vertegenwoordigd. Een aantal andere Taiwanese uitgevers deelden een stand onder de naam Taiwan Boardgame Design. In deze stand speelden Anton en ik Fortune City tegen een Fransman. In Fortune City bouw je een stukje bij beetje een stad. Je kan je stad met verschillende soorten gebouwen uitbreiden waardoor je verschillende soorten bonussen krijgt (zoals meer geld in de inkomstenfase of meer punten aan het eind van het spel). Het spel ziet er uit als een kinderspel, maar is dat niet. Het spel speelt lekker vlot weg en ik verwacht dat het ook leuk is met twee spelers. En als kers op de taart, was de auteur in de stand aanwezig zodat ik zelfs met een gesigneerd exemplaar naar huis ben gegaan.

Technisch gezien heb ik Greedy Kingdoms niet op Spiel gespeeld en daarna gekocht, maar andersom. Ik heb het spel op Spiel blind gekocht en vervolgens ’s avonds met Anton in het natuurvriendenhuis gespeeld. In Greedy Kingdoms proberen de spelers als eerste twee kastelen te bouwen. Om een kasteel te bouwen moet je bepaalde grondstoffen verzamelen door middel van het uitspelen van karakters. Beide spelers hebben een identieke set met karakterkaarten. De karakters geven je bijvoorbeeld grondstoffen of het recht om grondstoffen te ruilen in andere grondstoffen. Als je aan de beurt bent kies je drie van deze kaarten uit. De andere spelers kiest uit zijn hand de drie kaarten uit waarvan hij denkt dat de speler die aan de beurt heeft ze heeft gekozen. De actieve speler mag vervolgens alleen de kaarten uitvoeren die niet ook door de andere speler zijn gekozen. Op deze manier verzamel je grondstoffen die je kan gebruiken om de karakterkaarten op te waarderen, andere nuttige kaarten te kopen én op een gegeven moment kastelen van te bouwen. Greedy Kingdoms is een leuk “denk jij wat ik denk dat jij denkt dat ik denk dat jij denkt” spelletje. Op sommige kaarten die je ook kan kopen staat tekst en het kostte de eerste keer nog best wat tijd om die teksten te lezen, maar ik verwacht dat als ik het spel vaker ga doen, dat steeds minder tijd gaat kosten omdat je de kaarten gaat herkennen.

Arraial stond hoog op mijn interesselijst en de laatste dag van de beurs besloten Anton en ik daarom bij opening meteen naar de stand waar dit spel gedemonstreerd werd te lopen om daar een tafeltje te claimen. Arraial is een spel van een Portugese uitgever waarin je een Portugees straatfeest moet organiseren. Het is passen en meten met de ruimte in dit spel. Iedere beurt mag je 3 acties uitvoeren. Je kan een kaart met daarop een attractie voor het feest pakken en die op je bord leggen (á la tetris: dus naar beneden schuiven en dan nog een beetje naar links of rechts) of je kan de draaischijf waarop de attracties liggen een kwartslag draaien zodat de attracties beter in je straat passen (als je een attractie pakt moet je die namelijk precies op dezelfde manier neerleggen in je straat). In dit spel wordt met het “één ei is geen ei, twee ei is een paas ei” principe gewerkt. Als je namelijk één muzikant neerlegt levert je dat nog niets op, maar als je twee aan elkaar grenzende muzikanten neerlegt heb je een band en beginnen de bezoekers toe te stromen. Er zijn vier soorten attracties en de speler die in ieder van deze kleuren de grootste attractie weet te maken, scoort als bonus nog het verliefde stelletje (een soort Siamese tweeling meeple). Aan het eind van het spel wint de speler die de meeste bezoekers heeft weten te trekken met zijn straatfeest. Arraial is een lekker vlot puzzelspelletje dat er ook nog eens heel feestelijk uitziet. Je speelt het in een half uurtje met zijn tweeën en dat is precies de perfecte lengte voor een spelletje om op een doordeweekse avond nog te doen. Deze ging dus ook mee naar huis en ik verwacht hem nog vaak op tafel te zetten.