Het gaat goed dit jaar op spellengebied. In andere jaren wilde ik vooral in de zomer nog wel eens perioden hebben dat er nauwelijks een spel op tafel kwam, maar dit jaar niet. Ook in augustus kwamen weer flink wat spellen op tafel, namelijk 26, doordat Niek regelmatig te porren was voor een spelletje (vooral Splendor), een bezoek aan mijn spellustige vriendin B en een spellendag. Mijn meest gespeelde spel was Splendor. Zoals gezegd had Niek daarvan de smaak te pakken, maar ook bij mijn vriendin B sloeg het aan (4 potjes achter elkaar).
Ik speelde vier spellen voor het eerst, namelijk Cacao, Spyfall, Sylvion en Roll for the Galaxy. Van deze spellen vond ik Spyfall het leukste. In Spyfall is één speler een spion en de rest niet. De spelers die geen spion zijn, krijgen een kaart (iedereen dezelfde) waarop staat waar ze zijn (op het strand, in het circus, in een bank) en de spion krijgt een kaart met alleen het woord spion er op. Het lot bepaald wie de spion is. De niet-spionnen moeten vervolgens dus achterhalen wie de spion is en de spion moet achterhalen waar iedereen is. Dit doe je door het stellen van vragen aan elkaar. Zo kan je bijvoorbeeld vragen of je voor je plezier op de locatie bent. Voor sommige locaties zal dit waar zijn (strand), voor andere niet (ziekenhuis). De truc is voor de niet-spionnen om met de vragen en antwoorden niet te veel informatie weg te geven. Voor de spion is de truc om zo vaag mogelijke antwoorden te geven (bijvoorbeeld: soms wel, soms niet).
Sylvion was een impuls aankoop tijdens mijn shopping trip naar Utrecht van vorige maand. Het is een spelletje dat je in je eentje of met zijn tweeën kan spelen. Het ziet er werkelijk prachtig uit. Het doel van het spel is om te voorkomen dat vuurwezens een bos afbranden. Ik heb het spel op de introductie-manier gespeeld en vond het nogal vaag. Typisch een spel dat ik nog eens een keer moet proberen.
Roll for the Galaxy is een dobbelspel gebaseerd op Race for the Galaxy. Ondanks verschillende pogingen van Peter Hein om me te laten ervaren hoe leuk Race fort he Galaxy is, is bij mij het kwartje nooit gevallen. Ik vind Race te complex en vergeet iedere keer weer waar alle symbolen voor staan. Maar omdat ik wel een zwak heb voor dobbelspellen wilde ik Roll for the Galaxy wel graag een keer proberen. Ik vond het nog steeds best complex en had veel hulp nodig om mijn beurten af te ronden (dank PH!), maar ik had wel het idee dat ik steeds beter begreep wat ik aan het doen was. Ik was nu vooral bezig om te ontdekken hoe ik moest spelen dus een oordeel houd ik nog even voor me. Ik vond het spel in ieder geval interessant genoeg om te hopen dat ik het nog een keer kan spelen.
Cacao is een fleurige spellensnack. Het is een vlot en redelijk eenvoudig legspelletje. Met zijn tweeën speel je het in een minuut of 20 (met meer spelers doe je er ook langer over). Ik heb het met plezier gespeeld, maar vond het niet heel bijzonder. Prima tussendoortje dus, maar niet iets dat beklijft.
In juni had ik voor het eerst In de Voetsporen van Marco Polo gespeeld en dit was mij niet heel goed bevallen doordat ik muurvast kwam te zitten in het spel. Saskia heeft me overgehaald om het spel een tweede kans te geven en daarom stond het spel deze maand op tafel voor een herkansing. Deze keer wist ik iets beter wat ik aan het doen was. Dit kwam mijn spelplezier zeker ten goede en ik heb het spel met plezier gespeeld. Dat neemt niet weg dat ik mijn eerste ervaring nog niet vergeten ben, ik vind het een groot minpunt als in een spel spelers zo vast kunnen komen te zitten dat al het spelplezier verdampt en ze effectief alleen nog het spel uit kunnen zitten. Marco Polo is dus een spel dat je met enige voorzichtigheid moet benaderen, meestal zal het speelplezier opleveren maar er zitten een paar zeer scherpe kanten aan die je speelplezier kunnen verknallen.
Ik speelde deze maand ook het Pandemie Dobbelspel weer eens (Pandemic the Cure). Het was een loeispannend potje dat ik samen met mijn vriendin B bijna won. We wisten voor drie ziektes het geneesmiddel te ontdekken, maar met de vierde redden we nét niet. Dit spel is zo veel lastiger te winnen dan het oorspronkelijke bordspel, maar misschien juist daardoor wel zo verslavend. Het is jammer dat Niek niet zo van coöpjes houdt, want ik wil dit spel graag vaker spelen.