Maandoverzicht: augustus 2020 (Dagmar)

Geplaatst door

Twee jaar terug zijn Niek en ik mee geweest met de BGG@SEA-cruise naar Alaska. Dat was echt een fantastische vakantie. Alaska was prachtig en het was echt super leuk dat er aan boord van de cruiseboot een soort mini-spellenbeurs was waar je lekker veel nieuwe spellen kon proberen en leuke nieuwe mensen kon leren kennen. Dit jaar zou de BGG@SEA-cruise nog leuker worden: een extra lange cruise van Vancouver naar Japan met zeven zeedagen (lees: spellendagen). Wij hebben ons vorig jaar meteen aangemeld toen dat kon en vanaf dat moment begon voor mij het aftellen. Toen in het voorjaar het corona-virus steeds meer om zich heel begon te grijpen en er op cruiseschepen grote uitbraken waren, werd langzaam duidelijk dat de cruise dit jaar niet door zou gaan. Door het virus is onze droomvakantie dus veranderd in een staycation in ons eigen huis. En alsof dat nog niet zuur genoeg is, is het de hele zomer (terwijl wij werkten)  geweldig weer geweest, maar begon de herfst op de eerste dag van onze vakantie met flink lagere temperaturen, veel regen en wind. Dat drukt de pret natuurlijk wel een beetje, maar we zijn blij dat we vakantie hebben en vermaken ons met de dingen die wel kunnen: musea’s, dierentuinen, netflix, boeken en natuurlijk bordspellen.

Aan het begin van de maand had ik ook nog een spellendagje met Anton, Peter Hein en zijn jongste dochter. Op spellengebied had ik deze maand dus niets te klagen en kwam er 64 keer een spel op tafel en speelde ik 9 spellen voor het eerst. Over Parijs: De lichtstad schreef ik al een recensie (zie hier) en Pechvogel en Konijnen Hokken heb ik besproken in mijn blogje over de nieuwe Tiny Tins (zie hier), dus deze spellen sla ik in dit maandoverzicht over.

Stay Cool is een nieuwe partygame waarin het niet meevalt om je hoofd koel te houden (lees hier de recensie van Peter Hein over dit spel). In dit spel moet je binnen twee minuten tijd verschillende simpele vragen beantwoorden en eenvoudige opdrachten uitvoeren. Dit klinkt niet heel uitdagend, maar dat is het wel omdat je tegelijkertijd een vraag en een opdracht krijgt en je dus twee dingen tegelijkertijd moet doen. En dat kunnen mensen helemaal niet. Dit zorgt voor stress voor de speler die zich door de vragen en opdrachten zwoegt en hilariteit bij de toekijkende spelers. Bij de tweede en derde ronde komt er nog een extra uitdaging bij doordat je zelf de tijd in de gaten moet gaan houden (de zandloper omdraaien). Ik heb me kostelijk vermaakt met dit spelletje. Het is confronterend om te constateren hoe lastig het is om zelf meerdere simpele dingen tegelijkertijd te doen en het is hilarisch om andere spelers hier mee te zien worstelen.

Marco Polo II: Op bevel van de Khan is de opvolger van het pittige bordspel In de voetsporen van Marco Polo. Ik heb In de voetsporen van  Marco Polo twee keer gedaan. Het is een flink pittig spel met heel veel mogelijkheden waarin je altijd te weinig van alles hebt om te doen wat je wilt. De eerste keer liep ik helemaal vast en vond ik er daardoor weinig aan. De tweede keer ging het beter en beleefde ik wat meer lol aan het spel, maar dit type spel is en blijft niet mijn kopje thee. Marco Polo II lijkt erg op zijn voorganger, maar ik heb de indruk dat het spel iets vergevingsgezinder is doordat het lastiger is om je zelf in een hoek te manoeuvreren waar je niets meer kan (zoals ik in mijn eerste potje Marco Polo gedaan had). Ook in dit spel is het spelbord ontzettend intimiderend. Er staat zo veel op dat je je aan het begin van de uitleg afvraagt of je het allemaal zal gaan onthouden. De uitlegger is dan ook best een tijdje aan het woord voor je aan het spelen kan gaan. En op dat moment heb je werkelijk geen idee wat je moet gaan doen omdat er zo veel mogelijkheden zijn. En de truc is dan om maar gewoon iets te kiezen en dat te gaan proberen. Ik had van In de voetsporen van Marco Polo onthouden dat reizen heel belangrijk was dus daar ging ik me maar op richten. En dat lukte me nog best aardig. De andere spelers kozen andere strategieën en na een paar rondjes begonnen de verschillende onderdelen van het spel een beetje op hun plaats te vallen. Ik heb me best vermaakt met Marco Polo II, maar ook dit spel is niet helemaal mijn ding. Daarvoor duurt het spel me te lang en is het te complex. Prima spel dus, maar ik ben niet de doelgroep.

Koryŏ is een kaartspel uit Korea. Het spel duurt acht rondes en in iedere ronde krijg je een aantal kaarten en kies je hiervan één soort uit die je vervolgens speelt. Voor iedere soort wordt vervolgens gekeken welke speler de meeste van die kaart heeft en die speler mag de speciale actie die bij die soort hoort uitvoeren. De niet gekozen kaarten worden vervolgens weer met de trekstapel geschud voordat de kaarten voor de nieuwe ronde worden gedeeld. Ik vond dit een grappig spelletje waarin het nog niet meevalt om te bepalen welke kaarten je wilt houden. Niet alleen moet je rekening houden met welke actie je graag wil uitvoeren, maar je moet ook nog eens inschatten of je wel de meerderheid gaat krijgen. Het spel speelde lekker vlot weg. Prima tussendoortje dus.

Pocket Escape Room: De Vloek van de Sphinx is een escaperoomkaartspelletje. Ik vind het erg leuk om escaperoom spellen te spelen en heb goede herinneringen aan de andere spellen uit deze serie die ik gedaan heb. Maar mijn lieftallige echtgenoot houdt niet zo van dit genre spellen. Ik hoopte hem met het thema van dit spel over de streep te trekken. En dat lukte! En zo begonnen we met zijn tweeën aan dit avontuur in een doosje. Helaas kwamen we al snel raadsels tegen waar we geen snars van begrepen. Soms snapten we ze nog steeds niet als we de hint of zelfs de oplossing hadden bekeken. En dan zakt het speelplezier snel weg. Niek haakte dus na een tijdje af en ik heb het spel in mijn eentje uitgespeeld. Waarbij ik moet bekennen dat ik vooral het verhaaltje van het spel heb bekeken en de raadsels vaak al snel opgaf. Dit spelletje haalde wat mij betreft het niveau niet van de andere Pocket Escape Room-spellen. Jammer, want het thema vond ik wel erg leuk verwerkt.

Songbirds is een schattig abstract kaartspelletje. Het spel bestaat uit vier sets genummerde kaarten met schattige vogeltjes er op. Eén kaart komt in het midden van een vijf bij vijf raster te liggen, één andere kaart gaat uit het spel en van de rest van de kaarten krijgen beide spelers de helft. Vervolgens leg je om de beurt een kaart uit je hand in het raster neer. Zodra een rij of kolom vol is wordt gekeken welke vogel daar de hoogste score haalt. Deze vogel krijgt het puntenfiche dat bij deze rij of kolom hoort. Aan het eind van het spel hebben beide spelers nog één kaart over en dit is de vogel waar zij de punten van scoren. En natuurlijk wint dan de speler met de hoogste score. Ik houd van spellen die met simpele regels toch voor interessante keuzes kunnen zorgen en Songbird is zo’n spel. Je legt iedere ronde een kaart aan, maar het is vaak lastig kiezen welke kaart je wil spelen. Je wil natuurlijk de vogel die de meeste punten scoort over houden, maar die vogel heeft dus een kaart minder in het spel waardoor het lastiger is om daar de meeste punten mee te scoren. En je probeert ondertussen ook nog in te schatten voor welke vogel de andere speler gaat en die te blokkeren met de vogels waar je niet voor gaat. Dit levert een leuk kwartiertje speelplezier op.

Arboretum is ook een schattig abstract kaartspelletje, maar dan wat pittiger en daardoor nog leuker dan Songbirds. In dit spel speel je met genummerde kaarten waarop prachtige bomen staan afgebeeld. Aan het begin van het spel krijg je zeven kaarten. Tijdens een beurt trek je twee kaarten en leg je vervolgens van de negen kaarten die je dan hebt een kaart op tafel in je eigen bos en een andere kaart af. Iedere speler heeft een eigen aflegstapel en tijdens de trekfase mogen alle spelers in plaats van te trekken van de dichte trekstapel ook de bovenste kaart van een aflegstapel (waaronder die van henzelf) pakken. Met de kaarten die je op tafel legt bouw je een bos waarbij je probeert paadjes te maken van oplopende (maar niet verplicht opvolgende) waardes waarbij de hoogste en laagste kaarten van dezelfde boomsoort zijn. Als de trekstapel op is, worden de bossen gescoord. Eerst leggen alle spelers hun resterende zeven kaarten op tafel. Alleen de spelers die de hoogste waarde van een boomsoort hebben, scoren punten voor die boomsoort. Je scoort dan net zo veel punten als je paadje lang is, waarbij je nog bonuspunten kan krijgen als alle bomen van dezelfde soort zijn of de één of de acht in de rij zitten. Dit spel zit vol duivelse dilemma’s doordat je altijd een kaart moet afleggen terwijl je dat eigenlijk helemaal niet wil. Niet alleen kan de andere speler die kaart pakken, maar je zou er vaak zelf ook wat leuks mee kunnen. Vervolgens moet je niet alleen leuke paadjes met bomen bouwen waarbij je probeert bomen slim in meerdere paden op te nemen, maar er ook nog voor zorgen dat je wel genoeg kaarten over hebt aan het eind om in die kleur de  hoogste waarde te hebben. Elke beurt heb je dus negen kaarten waar van je er graag meerdere wil spelen, maar dat om verschillende redenen niet mag en je er ook nog een kaart van moet afleggen terwijl je dat eigenlijk helemaal niet wil. Kortom ook weer een spel met simpele regels maar vol met lastige keuzes en dus veel speelplezier.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *