Geplaatst door De afgelopen maand kwam er 68 keer een spel op tafel, mede dank zij de kerstvakantie. Ik vind het altijd heel fijn om de kerstvakantie lekker thuis te blijven en gewoon een beetje te relaxen. Gewoon lekker een beetje lezen, netflixen en natuurlijk spelletjes doen.
Het meest gespeelde spel deze maand was Wingspan, met 23 potjes. Zo vlak voor de kerstvakantie besefte ik dat ik Wingspan al bijna 100 keer gespeeld had. Als ik het spel iedere dag nog één keer zou spelen, dan zou ik op 100 potjes uitkomen. Wingspan is op dit moment het favoriete spel van Niek en mij en dus kostte het ons geen enkele moeite om het spel zo vaak te spelen. We speelden het spel zelfs een paar keer twee keer op een dag. Ik heb Wingspan twee keer zonder Niek gespeeld en nadat ik mijn honderdste potje had gespeeld wilde hij ook draag deze mijlpaal halen en dus speelden we het spel gewoon nog twee keer en daarna nog een paar keer om het af te leren. Na meer dan honderd potjes ben ik nog lang niet op dit spel uitgekeken!
Ik speelde deze maand verder vier spellen voor het eerst, waarvan It’s a wonderful world de leukste was. It’s a wonderful world is een spel dat ik eerder dit jaar via Kickstarter heb gekocht en dat recent werd bezorgd. Het spel doet een beetje aan 7 wonders denken doordat het ook een card-drafter is (iedereen krijgt een aantal kaarten, kiest er één van uit, geeft de kaarten door aan een buurman, waarna je een kaart uit de stapel van de buurman kiest, en de rest weer doorgeeft en dit blijft herhalen tot de kaarten op zijn). Meestal moet je in draft-spellen combinaties van kaarten verzamelen die op verschillende manieren punten opleveren, maar dit is niet het geval in It’s a wonderful world. In dit spel begint iedereen met een start-kaart waarmee je bepaalde grondstoffen krijgt. De kaarten die je draft kan je vervolgens kopen met deze grondstoffen. Vaak heb je niet genoeg grondstoffen om dat te doen en in dat geval kan je de kaarten die je gekozen hebt ook recyclen(afleggen)en dan krijg je daar een bepaalde grondstof voor terug die je kan inzetten om kaarten te bouwen. En deze kaarten leveren dan in de volgende ronden weer een combinatie van punten en grondstoffen op. Het spel duurt vier ronden en wie dan de meeste punten heeft, heeft gewonnen. It’s a wonderful world is een leuke puzzel waar je moet kiezen welke kaarten je wil gaan bouwen en welke je daarvoor opgeeft. Het spel werkt ook heel goed met twee spelers.
Tijdens de Kickstarater campagne kon je kiezen of je de retail-versie van het spel wilde kopen of de zogenaamde Heritage-editie. Ik heb voor de Heritage-editie gekozen. Het verschil met de retail-versie is dat het spel wat luxer is uitgevoerd, in een veel grotere doos zit én (belangrijker) dat er twee campagnes bij werden meegeleverd. De campagnes zitten in aparte dozen. Niek en ik zijn inmiddels begonnen aan de eerste campagne. In de doos die we open maakten bleken een aantal genummerde enveloppen te zitten, waarvan we voor het eerste spel de eerste moesten openmaken. Ik ga natuurlijk niet exact verklappen wat er toen gebeurde omdat ik de verrassing voor andere spelers niet wil verpesten. Maar voor de nieuwsgierige aagjes onder jullie kan ik wel verklappen dat we in deze envelop een verhaaltje te lezen kregen (thematische achtergrond bij de campagne) en er een extra mogelijkheid aan het spel werd toegevoegd. De kern van het spel bleef hetzelfde, maar je kon iets extra’s doen. En aan het eind van het spel kon je dan lezen wat het gevolg was van hoe je met deze extra mogelijkheid was om gegaan. Dit gevolg werd uitgelegd in wederom een verhaaltje en in iets wat je meeneemt naar een volgend potje zodat het spel een klein beetje anders wordt. Ik word heel nieuwsgierig van al die geheimzinnige enveloppen en doosjes en kijk er dus naar uit om verder te spelen. Deze campagnes zijn overigens geen legacy-varianten want je hoeft niets kapot te maken of te beschrijven. Je kan dus op ieder moment weer opnieuw beginnen.
Het tweede nieuwe spel dat ik deze maand speelde was eveneens een Kickstarter die recent was afgeleverd, namelijk Age of Civilization. Ik was erg onder de indruk van de uitvoering van dit spelletje. Het spel zit in een klein doosje, maar in dat doosje zitten twee lagen met goede trays waar het spelmateriaal keurig in kan worden opgeborgen. Het spel is een werkverschaffer waarin je punten bij elkaar sprokkelt door een beschaving op te bouwen. Je begint het spel met een beschaving. Elke beschaving levert een aantal inwoners op en twee voordeeltjes. Vervolgens zet je je inwoners aan het werk om grondstoffen te verzamelen en dingen te bouwen met deze grondstoffen. Soms moet je ze zelfs zo hard laten werken dat ze het loodje leggen. Gelukkig kan je twee keer in het spel een nieuwe beschavingskaart kiezen die je op (deze beschaving verovert je oude) of onder (je oude beschaving breidt haar gebied uit) je vorige beschavingskaart legt. Als je de kaart op je vorige kaart legt, dan krijg je meteen het aantal inwoners van de nieuwe beschaving en heb je dus weer extra mannetjes. Het onderste voordeel die op de onderliggende kaart ligt, blijft gewoon gelden en tijdens het spel krijg je dus steeds meer voordelen. Het spel duurt een vast aantal ronden en wie dan de meeste punten heeft, wint het spel. Het eerste potje van dit spel was even wennen. Ik was na het potje echt aan het nadenken wat ik een volgende keer anders/beter moest doen. En dat is een goed teken. Ik heb het spel al een tweede keer gespeeld en ook daarna zag ik mogelijkheden om het spel beter te doen. Ik heb dus zeker geen spijt van deze aankoop.
Verder speelde ik deze maand Chronicles of Crime Noir voor het eerst. Dit is een uitbreiding voor Chronicles of Crime (lees hier de recensie als je het spel niet kent). Het originele spel speelt zich af in hedendaags Londen, maar de uitbreiding speelt zich af in een hele andere setting, namelijk in Californië in de jaren ’50 van de vorige eeuw. Je bent in dit spel geen agent, maar een louche detective. Je moet het daardoor zonder de arts, criminoloog en wetenschapper stellen die je in het basisspel tot je beschikking hebt om misdaden op te lossen. In plaats daarvan heb je een linker vuist, een rechter vuist, een breekijzer en (soms) geld ter beschikking staan. Inderdaad, in dit spel kan je als detective er voor kiezen om personen aan het praten te krijgen door ze in elkaar te slaan of om te kopen en als dat niet werkt kan je ook nog inbreken om aan extra informatie te komen. Verder is het spel hetzelfde gebleven. In de app open je een scenario. Het scenario vertelt je welke locatiekaarten en personenkaarten je moet pakken en daarna is het aan jou om het mysterie te ontrafelen! Ik heb de eerste twee scenario’s inmiddels gespeeld en me daar uitstekend mee vermaakt. Ondanks de mogelijkheden om wat “overredingskracht” toe te passen in het spel, vind ik het spel vriendelijker dan het basisspel. Dat komt doordat in het basisspel een scenario zat dat nogal gruwelijk was. In Noir komen de verhaallijnen (of ik ieder geval de twee die ik gespeeld heb) rechtstreeks uit een film vol met clichés en zijn daardoor minder realistisch en gruwelijk. De spelregels waarschuwen de spelers overigens wel dat de makers de karakters zich zo veel mogelijk laten gedragen als mensen in de jaren ’50 deden, inclusief de negatieve aspecten zoals de manier waarop vrouwen, mensen van verschillende rassen en sociale groepen werden behandeld. Ik ben nog geen heel schokkende dingen tegengekomen, maar misschien heb ik nog niet de juiste personen verhoord. Het goede nieuws is dat als je vindt dat karakters dingen zeggen die echt niet door de beugel kunnen, je ze daarna gewoon genadeloos in elkaar kan beuken (al moet je dan wel hopen dat ze niet terug slaan, want dat
kan helaas ook).
kan helaas ook).
Het laatste nieuwe spel dat ik deze maand deed was Machi Koro Legacy. Ik speel dit spel met een paar collega’s, waar ik regelmatig aansluitend aan een werkdag op kantoor een avond spellen mee doe (we zijn ooit begonnen met Pandemic Legacy season 1 en dat beviel zo goed dat we sindsdien zijn blijven spelen). We hebben net voor de kerst onze eerste avond Machi Koro Legacy gespeeld. Dit spel begint ook weer als gewoon Machi Koro (lees hier de recensie als je het spel nog niet kent), maar dan met een kleine extra opdracht (ik wil het spel niet verpesten voor andere spelers en dus houd ik het bewust vaag). Het spel wordt verder ingebed in een verhaal dat zich door de scenario’s heen ontwikkeld. Het grote nadeel van Machi Koro is dat de geluksfactor erg hoog is doordat de dobbelstenen bepalen welke kaarten grondstoffen opleveren. Dat is ook in deze Legacy-variant zo. Het spel duurt niet lang genoeg om het geluk uit te laten middelen. Het voordeel van een kort potje is alleen ook dat je het spel dan gewoon meteen nog een keer kan spelen. We hebben het spel op de eerste avond dat we het deden dan ook meteen twee keer gedaan en ik kijk er naar uit om verder te spelen omdat ik benieuwd ben hoe het verhaal verder gaat en om te ontdekken wat voor spelmateriaal er allemaal nog tevoorschijn gaat komen uit de legacy-kaartenstapel en de vrolijk gekleurde doosjes.