Maandoverzicht: februari 2017 (Dagmar)

In de afgelopen maand stond er 31 keer een spel op tafel. Mijn meest gespeelde spel was Keer op Keer (of Keer op Keertje zoals Niek het noemt). We hebben dit spel deze maand twee keer cadeau gedaan en dan moet je natuurlijk ook meteen even een oefenpotje spelen. Ik denk dat het veelzeggend is dat beide keren Keer op Keer meteen nog twee keer op tafel kwam na het eerste potje. De titel van dit spel is dus goed gekozen. Mocht je deze maand dus nog ergens op visite gaan en eens iets anders mee willen nemen dan een fles wijn of bos bloemen, dan is Keer op Keer succes verzekerd.

Ik speelde deze maand twee spellen voor het eerst. Beide waren tweepersoonsspellen van Mayfair die ik op Spiel 2015 had gekocht, namelijk Trambahn en Hengist. Zoals jullie in de recensie hebben kunnen lezen vond ik Hengist een echte tegenvaller (lees hier de recensie), maar was ik over Trambahn juist heel erg te spreken (lees hier de recensie). En eigenlijk is dat dan wel weer grappig want op basis van het thema had ik eerder het omgekeerde verwacht. Zo zie je maar: there is more than meets the eye als het op spellen aankomt.

Ik speelde deze maand ook 7 Wonders Duel weer eens. Ik heb dit spel in december 2015 ook al een paar keer gespeeld maar daarna kwam het niet meer op tafel. Ik had mijn potjes best ok gevonden, maar was er niet zo enthousiast over als veel andere mensen en dus verdween het spel in de kast. Maar ik was deze maand bij mijn vriendin B op bezoek die wel door dit spel gegrepen is en het dus op tafel zette. En ik moet toegeven, het spel beviel me beter dan ik had vewacht. Ik vond het echt leuk om weer te doen. Het staat nu weer in mijn spellenkast, maar dan wel vooraan omdat ik het graag nog een paar keer wil spelen.

Een ander spel wat onder een hele dikke laag stof (figuurlijk natuurlijk) vandaan kwam, was Space Alert (lees hier de recensie als je het spel niet kent). Dit spel heb ik sinds 2009 niet meer gespeeld. Space Alert is een lekker chaotisch coöperatief spel dat gestuurd wordt door een soundtrack. De spelers zijn de crew van een ruimteschip met de naam Sitting Duck. Dit ruimteschip wordt de ruimte in gestuurd om daar in tien minuten een scan te maken van een bepaald gebied en daarna weer vliegensvlug terug gehaald. Je zou denken dat er in 10 minuten niet zo veel kan gebeuren, maar dat valt behoorlijk tegen. Het zijn de meest hectische 10 minuten van je leven (of de laatste als je pech hebt). De spelers moeten er samen voor zorgen dat het schip heel blijft door bijvoorbeeld aanvallen van kwaadaardige aliens af te slaan door de schilden te laden of ze neer te schieten.

loop richting blauw, pak lift, druk op A Het spel wordt aangestuurd door een soundtrack die je verteld op welk moment er een vijandig ruimteschip of gevaarlijk natuurlijkverschijnsel verschijnt of op welk moment je niet met de andere spelers mag praten omdat er een probleem met de communicatiesoftware is. De spelers bepalen ondertussen door het neerleggen van kaartjes wat ze gaan doen. Zo kan je naar links of rechts lopen (aangegeven met kleuren voor mensen zoals ik die rechts en links niet uit elkaar kunnen halen) of van het benedendek naar het bovendek gaan (of omgekeerd). Of je kan de verschillende systemen activeren door op de juiste knop te drukken (A zijn bijvoorbeeld de wapens). Deze fase van het spel duurt net zo lang als de soundtrack. Daarna gaan de spelers in alle rust checken of het gelukt is om het schip heel te houden. Dit doe je door gestructureerd na te spelen (met pionnen op het bord) welke acties de spelers hebben gekozen. En dan blijkt timing heel belangrijk te zijn. Want je kan wel willen schieten, maar als niemand de batterij van het kanon heeft geladen dan gebeurt er helemaal niets.

Ik heb dit spel met een paar collega’s gespeeld. We hebben eerst de twee korte introductie-scenario’s gespeeld. En daarna nog een trainingsmissie van 10 minuten. We hebben deze met een klein beetje valsspelen overleefd (het waren nog de trainingsmissies dus dan mag dat). Het was verassend moeilijk om het overzicht te bewaren en te blijven afstemmen wie wat ging doen tijdens het spel. De soundtrack met sirenes (ALERT! ENEMY ACTIVITY DETECTED. PLEASE BEGIN FIRST FASE) zorgt voor een flinke portie stress en chaos. Zo bleken we consequent te vergeten om even rustig te kijken wat voor aanvallen we te verduren zouden krijgen (lees de kaart!) waardoor we in de tweede fase er telkens achter kwamen dat we iets over het hoofd hadden gezien (waardoor we soms even moesten valsspelen om dat recht te zetten). Maar dat is ook wat het leuk maakt. Na drie potjes vonden we het dan ook genoeg geweest. Maar de volgende afspraak staat al om het nog een keer te proberen.

Ik vind Space Alert echt heel erg leuk (het helpt waarschijnlijk dat ik een Trekkie ben), maar het is geen spel dat je makkelijk even uit de kast kan trekken. Het spel heeft namelijk best veel regels en omdat je het speelt onder de tijdsdruk van de soundtrack is het echt heel belangrijk dat de spelers de regels goed kennen. Je hebt namelijk eigenlijk geen tijd om tijdens het spelen nog even iets uit te leggen of uit te zoeken. En omdat het spel aangestuurd wordt door een hysterische soundtrack is het ook een spel dat je in een rustige ruimte moet spelen (zodat je de soundtrack goed kan horen en je bovendien andere mensen niet stoort). Ik kijk er naar uit om het spel binnenkort weer te spelen omdat ik benieuwd ben of het ons dan makkelijker af zal gaan. We kunnen nog 2 trainingsmissies doen voordat we aan het echte werk (de full blown scenario’s) kunnen beginnen. Maar als we nog niet aan de complete scenario’s toe zijn, dan kunnen we natuurlijk ook nog gewoon de trainingsmissies nog een keer doen (of nog twee keer). De trainingsmissies zijn namelijk al zo uitdagend dat we daar onze handen daar voorlopig vast nog vol genoeg aan hebben.