Geplaatst door Mei was weer een geweldige spellenmaand waarin 44 keer een spel op tafel kwam. Het zwaartepunt van al dit speelplezier lag in de tweede helft van de maand door een bezoek van mijn spellenminnende vriendin B, een spellenavond met Lody, Caroline en Lotte, een dagje spellenpret en een spellendagje met Anton en Peter Hein. De eerste helft van de maand kwamen er door een korte vakantie in Rome namelijk niet heel veel spellen op tafel.
Negen van deze spellen speelde ik voor het eerst. Twee spellen sprongen er daarbij uit: Escape Room: The Game en Eternity. Ik had Escape Room: The Game op de spelen voor spieren bordspelveiling gekocht (lees hier de recensie die ik vorige week over dit spel schreef). Ik had nog nooit iets gespeeld of gedaan op dit vlak en had eigenlijk verwacht dat het niets voor mij was. Ik houd namelijk helemaal niet van het oplossen van puzzels. Maar het spel verraste me! Het was echt leuk om met een klein groepje uit te vogelen wat de bedoeling was en vervolgens de puzzels en raadsels op te lossen. Ik wil natuurlijk niets verklappen, maar er zaten echt een paar hele leuke verrassingen in het basisspel. Ik heb inmiddels al twee uitbreidingen gekocht en kan niet wachten tot ik deze ga spelen.
De tweede verrassing van de maand was Eternity. Dit slagenspelletje had Peter Hein meegenomen naar ons spellendagje. In dit slagenspelletje moet je zowel slagen halen als fiches verzamelen waardoor je slagen ook punten waard worden. Deze fiches verzamel je door in een ronde niet mee te spelen maar te pledgen. Je speelt dan gewoon een kaart en afhankelijk van de waarde van de kaart krijg je 0, 1 of 2 fiches (hoe hoger de kaart, hoe meer fiches). Elke ronde mag echter maar één speler (en dat mag niet degene die uitkomt zijn) pledgen. Je krijgt in een ronde in principe net zoveel punten als je setjes van een behaalde slag en een fiche hebt. Tenzij je meer pledges hebt dan behaalde slagen, dan krijg je namelijk geen punten. En als je precies evenveel behaalde slagen als pledges hebt dan krijg je drie bonuspunten. Het luistert allemaal dus nogal nauw. Liefhebbers van het betere slagenspel kan ik dit spel van harte aanbevelen.
Ik speelde verder Century: Spice Road voor het eerst. Dit spel wordt op dit moment behoorlijk gehyped als de opvolger van het immens populaire Splendor. Ik ben een groot Splendor-fan en rende dus onmiddellijk naar de spellenwinkel om dit spel in huis te halen. Century: Spice Road is een onvervalste euro waarin je blokjes verzamelt om ze vervolgens in meerdere stappen om te ruilen voor andere blokjes om ten slotte een bepaalde combinatie van blokjes te gebruiken om een opdracht te vervullen om daarmee punten te scoren. Iedere speler begint met een aantal blokjes en twee actiekaarten. Met de ene kaart mag je 2 nieuwe gele blokjes pakken en met de andere mag je twee keer een blokje upgraden naar een hogere soort (geel => rood => groen => bruin). Op tafel liggen verder nog nieuwe actiekaarten en opdrachtkaarten. Er zijn grofweg twee soorten actiekaarten: met sommige krijg je nieuwe blokjes en met de andere mag je blokjes die je hebt omruilen in andere blokjes. In je beurt mag je één ding doen waarbij je keuze hebt uit het pakken van een nieuwe actiekaart (de eerste in de rij is gratis, maar als je die niet wil dan moet je een blokje leggen op elke kaart die ligt voor de kaart die je wel pakt), een actiekaart uit je hand uitvoeren, al je gespeelde actiekaarten weer terug op handen nemen óf een opdracht vervullen. Zodra een speler 6 opdrachten heeft vervuld is het spel afgelopen. Wie de meeste punten heeft wint het spel. Het nadeel van hooggespannen verwachtingen is dat er veel ruimte is om daar niet aan te voldoen. Ik vind Century: Spice Road best een leuk spel, maar het komt niet in de buurt van het speelplezier dat ik aan Splendor beleef. Century: Spice Road is absoluut een goede, familievriendelijke en degelijke euro, maar hij heeft niet dat stukje ongrijpbare magie dat van een goed spel een geweldig en verslavend spel maakt.
Toen ik toch in de spellenwinkel was om Century: Spice Road te kopen, heb ik ook Dr. Eureka gekocht. Ik had op het blog De tafel plakt een hele enthousiaste recensie van dit spel gelezen waardoor mijn interesse was gewekt omdat dit spel me aan Number Rumba deed denken. Number Rumba is een tweepersoonsspel waarin elke speler een rekje met vier pinnen voor zich heeft staan met daarop 9 blokjes in drie kleuren. Vervolgens draai je een opdracht kaartje op en moet je zo snel mogelijk proberen je blokjes in dezelfde volgorde te krijgen als op dat kaartje staan. Ik vind dit een heel leuk puzzelspelletje. Dr. Eureka doet ongeveer hetzelfde maar dan met knikkers in reageerbuisjes. Elke speler heeft drie reageerbuisjes met daarin 2 knikkers (er zijn rode, groene en paarse knikkers). Vervolgens draai je een kaartje op waarop staat en moet je door de knikkers over te gieten tussen de reageeerbuisjes er voor zorgen dat ze op dezelfde manier in de reageerbuisjes komen te zitten als op het plaatje. Bovenop het uitdokteren hoe je dit met zo min mogelijk handelingen doet, komt dan ook nog het behendigheids-element (het valt niet mee om de knikkers over te gieten). Je kan ook nog de variant voor gevorderden spelen waarin je eerst moet zeggen met hoeveel handelingen je de knikkers goed kan krijgen. De speler die dan het laagste aantal claimt, mag het proberen. Ik vind dit een erg leuk tussendoortje. Het lijkt zo makkelijk om die knikkers over te gieten, maar dat valt onder druk echt behoorlijk tegen.
Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik in mijn spellenkamer ook een aantal spellen heb liggen die ik nog nooit gespeeld heb. Limes was zo’n spel dat al een tijdje op zijn moment op de spellentafel lag te wachten. En deze maand is dat gelukt. Limes is een leuk tweepersoonsspelletje van de maker van Cities dat ook wel een beetje aan dit spel doet denken. In dit spel bouwen de beide spelers met vierkante kaarten langzaamaan een landschap van 4 bij 4 tegels. Elke kaart is verdeeld in vier kwadranten waarop verschillende landschapssoorten staan (bos, meer, weiden, etc.)Je mag elke beurt ook een poppetje plaatsen óf een al geplaatst poppetje één stapje laten lopen. Aan het eind van het spel worden alle poppen op verschillende manieren gescoord en wie de meeste punten heeft wint. Dit tweepersoonsspelletje is mij goed bevallen. Het is een lekker vlot en luchtig spelletje voor twee spelers dat je zo maar een paar keer achter elkaar kan spelen.
Ik speelde deze maand op Spellenpret Orléans voor het eerst. Dit is een pittige euro waarin je geen blokjes in blokjes omzet, maar meeples in meeples! Elke speler begint met vier verschillende meeples die in je beurt op een bordje geplaatst kunnen worden. Afhankelijk van waar je ze plaatst krijg je nieuwe meeples en doe je stapjes op het spoor van de betreffende meeple-soort. Elk spoor heeft zo zijn eigen voordelen (bijvoorbeeld meer meeples mogen gebruiken in een ronde). Uiteindelijk probeer je je meeples te promoveren naar een mooie publieke functie want daar krijg je punten voor. Orléans is best een complex spel en daardoor vind ik het lastig om er nu al aan te geven wat ik er van vindt. Dit was voor mij echt een oefenpotje. Mijn eerste indruk is dat het een degelijk en best ok spel is, maar dat het ook een beetje droog is en daardoor voor mij dat beetje extra mist om het een echt leuk spel te vinden. Dit is een spel dat je echt een paar keer moet doen zodat je goed snapt hoe alles in elkaar grijpt zodat het spel tijdens het spelen optimaal tot zijn recht komt.
Ik speelde deze maand ook voor het eerst Spectaculum. In dit spel speculeer je met aandelen van rondreizende circussen. Iedere ronde mag je twee aandelen aan- of verkopen en daarnaast beïnvloed je de waarde van de circussen door hun route op het bord te bepalen. Het circus waar de andere spelers veel aandelen van hebben stuur je natuurlijk naar de slechte plekken waardoor hun waarde daalt (mogelijk nadat je zelf net de aandelen van dit circus hebt verkocht). De hardcore spellenliefhebber herkent in deze beschrijving natuurlijk onmiddellijk dat dit eigenlijk een onvervalst treinenspel uit de 18XX serie is, maar dan korter, vlotter en met een wat schattiger thema. Ik vond Spectaculum een aardig tussendoortje, maar niet echt heel bijzonder.
In een heel ver, grijs verleden (zo’n 12 jaar geleden) heb ik Bongo al eens gespeeld. Ik had er van onthouden dat het een reactiespelletje is met ontzettend ingewikkelde beslisregels waardoor de lol er voor mij snel af was. Toen ik eind april bij All Games in Essen was zag ik dit spelletje voor een paar euro liggen. Mijn spellenminnende vriendin B had net verteld dat ze met zo veel plezier Vlotte Geesten had gespeeld. Bongo leek me wel wat voor haar en daarom nam ik het mee. Toen ze deze maand bij me op bezoek was hebben we samen een potje gedaan. En het viel me mee! Misschien ben ik slimmer geworden de afgelopen jaren, maar de beslisregels waren inderdaad pittig, maar wel te doen. Je gooit in dit spel met een drie dobbelstenen met daarop bongo’s (een soort hert), gnoe’s (een soort koe) en neushoorns en met twee dobbelstenen met daarop 1, 2 of 3 bamboestokjes. Je kijkt dan eerst naar de dobbelstenen met bamboestokjes. Als deze hetzelfde getal aangeven dan is dat het aantal dieren waar je naar op zoek bent en anders moet je het getal hebben dat juist niet is gegooid. Vervolgens kijk je naar de dierendobbelstenen, als er maar een diersoort is die het juiste aantal keer gegooid is dan is die diersoort het juiste antwoord. Als meerdere diersoorten het juiste aantal keer gegooid zijn, dan zijn het juist die soorten niet maar is het weer de ander. Kortom: snel tellen, snel denken en je af en toe vergissen. Dit soort spelletjes zou eigenlijk standaard naast elk koffieautomaat op kantoor moeten staan. Als je dit even een paar rondjes speelt ben je net zo wakker als na een bakkie pleur.
Het laatste nieuwe spel dat ik deed was een ongepubliceerd prototype. Seb had op Spellenpret een zelfbedacht spel meegenomen dat hij wilde uitproberen. Ik ga natuurlijk niets verklappen over het spel zelf. Wat ik er grappig aan vond was dat omdat het spel nog op de tekentafel lag, we na afloop met elkaar gingen brainstormen wat je nog meer met de basisideeën kon doen. Ik ben heel benieuwd hoe dit spel uiteindelijk gaat worden.