Geplaatst door Juni was weer een prima spellenmaand. Er kwam 49 keer een spel op tafel. Wingspan was wederom ons meest gespeelde spel met 12 potjes. Als Niek en ik ’s avonds nog even een spelletje doen, dan kan je er bijna donder op zeggen dat we Wingspan uit de spellenkast halen. Ik verwacht dat we volgende maand ons vijftigste potje gaan spelen. Er zijn weinig spellen die ik in zo’n korte tijd zo vaak heb gespeeld.
Er kwamen deze maand 3 spellen voor het eerst op tafel: Coconuts, One Key en Port Royal. Voor een korte beschrijving van Coconuts verwijs ik graag naar het verslag van ons leuke bezoek aan Zomerspel eerder deze maand (zie hier).
One Key is een nieuw spel in de traditie van Dixit, Codenames, Mysterium en Muse. Het is een spel waar één speler de andere speler(s) door middel van hints naar een bepaald plaatje probeert te leiden. Aan het begin van ieder spel trekt de beschrijvende speler elf plaatjes en kiest daar één van uit die de target wordt. Vervolgens vult deze speler het nummer van dit plaatje (dat achterop het kaartje staat) in in een app. Daarna worden de elf kaarten op tafel gelegd. De beschrijvende speler trekt vervolgens het bovenste plaatje van de trekstapel en vertelt de andere speler(s) of dit plaatje geen, een zwakke of een sterke link heeft met de target. De radende speler(s) moeten nu één van de elf kaarten kiezen waarvan ze denken dat dat niet de target is. De beschrijvende speler trekt ondertussen drie nieuwe plaatjes en zet deze in een speciaal houdertje en legt bij elk plaatje gesloten een fiche neer dat aangeeft of het betreffende plaatje geen, een zwakke of een sterke link met de target heeft. Beide zijden moeten hun taak binnen 3 minuten vervullen (de app houdt de tijd bij). Als de target-kaart niet verwijderd is, begint de tweede ronde. De radende speler(s) kiezen welke hint ze willen zien. Nadat de hint is gegeven moeten zij in de tweede ronde twee kaarten weg halen terwijl de beschrijvende speler weer drie nieuwe hints klaar zet. In de derde ronde moeten drie kaarten worden weggehaald en in de vierde en laatste ronde zelfs 4. Er is dan nog één kaart over en als dat de target kaart is, dan hebben de spelers gewonnen.
Ik heb One Key met veel plezier gespeeld. Ik vind het erg leuk dat je dit spel ook met twee spelers kan doen. De meeste andere spellen in dit genre komen het best tot hun recht als je een grote groep hebt om mee te spelen (Codenames Duet uitgezonderd). De stapel plaatjes die je bij dit spel krijgt is alleen niet heel dik, daar hadden er wel wat meer van in de doos mogen zitten. Maar dat probleem kan met een goede uitbreiding worden opgelost……..
Het derde spel dat ik voor het eerst speelde was Port Royal. Dit is een heel leuk push your luck kaartspelletje waar je je hebzucht in toom moet houden en ook nog in de gaten moet houden wat de andere spelers doen. Als je de startspeler bent in dit spel dan draai je kaarten om van een stapel. Op de kaarten staan schepen, personen, expedities en belastingverhogingen. Je mag net zo lang kaarten opendraaien als je wilt, maar als je een tweede schip van een kleur (er zijn vijf kleuren) wordt opengedraaid dan ben je af en is de ronde meteen afgelopen. Als je op tijd stopt, dan mag je één of meerdere kaarten pakken. Hoeveel kaarten je mag pakken hangt af van het aantal verschillende kleuren schepen dat er ligt. Dit stimuleert dus om langer kaarten open te blijven draaien, maar daardoor wordt ook het risico weer groter dat er een tweede schip in een kleur wordt opengedraaid. Schepen leveren geld op. Met dit geld kan je vervolgens personen inhuren. Elke persoonskaart levert punten en nog iets extra’s op (bijvoorbeeldde mogelijkheid om kaarten met schepen af te mogen leggen), soms een voordeeltje tijdens het spel maar soms ook bepaalde symbolen. Met die symbolen kan je expedities vervullen die heel veel punten opleveren. Het spel is afgelopen zodra iemand 12 punten heeft. De speler die dan de meeste punten heeft wint het spel. Nadat de startspeler zijn kaart(en) heeft gepakt, mogen met de klok mee de andere spelers ook nog een kaart van de overgebleven kaarten pakken. Als die er ten minste zijn…..
Port Royal vond ik verrassend leuk. De regels zijn simpel, het spel speelt lekker vlot door én je kan verschillende strategieën uitproberen door voor verschillende personen te kiezen. Natuurlijk speelt geluk in dit spel een rol bij het opendraaien van de kaarten. Soms draait iemand meteen een super lekkere kaart om, pakt die en dan ligt er niets voor de rest. Als iemand anders dan een goedkoop scheepje opendraait en meteen daarna nog een tweede schip van de zelfde kleur waardoor je af bent, dan is dat wel balen. Maar iedereen is zo vaak aan de beurt dat het geluk wel een beetje uit middelt en daardoor stoort de geluksfactor me niet. Voor een klein, kort kaartspelletje heeft Port Royal verrassend veel te bieden. Na ieder potje kwam er bij ons meteen nog een tweede potje achteraan en dat is een heel goed teken. Aanrader!
Ik speelde verder deze maand mijn vijfenzevenstige potje Wizard. En dat deed ik op een wel heel bijzondere plek, namelijk in het Goffert Park in Nijmegen waar ik zat te wachten tot het concert van de “I’m not dead yet” tournee van Phil Collins zou beginnen. Ik was als tiener enorm fan van Phil Collins. Het bandje Serious Hits Live (concertregistratie) heb ik indertijd grijs gedraaid. Het leek me onvoorstelbaar gaaf om naar een Phil Collins concert te gaan, maar ook volledig onwaarschijnlijk dat het ooit zou gebeuren. Het was dus een beetje een jeugddroom die uitkwam voor mij. Voorafgaand aan het concert zaten we (Niek, ik en een vriend van ons) bij een picknicktafel te eten. Tijdens het voorprogramma (Douwe Bob en Sheryl Crow) hebben we toen een potje Wizard gespeeld samen met een moeder en dochter die de tafel met ons deelden. En het concert van Phil Collins? Bij de eerste nummers moest ik bijna huilen omdat ik het zo gaaf vond om er bij te zijn en daarna heb ik alleen maar met een grote glimlach staan genieten. Wat een topavond!