Geplaatst door Na elk hoogtepunt volgt per definitie een dieptepunt. In november kwam 28 keer een spel op tafel en dat is eigenlijk heel keurig, maar in vergelijking met de 64 spellen in oktober is het treurig. Ik speelde zeven spellen voor het eerst. Over mijn eerste indrukken van Tides of Madness, Adventure Land, Carcassonne Door Berg en Dal en Papà Paolo schreef ik eerder al in mijn verslagje van het spellenspektakel.
Van de overige nieuwe spellen vond ik Pandemic Iberia het leukst. In deze variant moeten weer ouderwets zieken genezen worden. Inderdaad zieken, geen ziektes. Die kunnen namelijk niet genezen worden, maar je kan er wel onderzoek naar doen zodat je beter weet hoe je de verspreiding kan beperken. Het spel lijkt sterk op good old Pandemie, maar er zijn een paar nieuwe mogelijkheden aan toegevoegd. De twee belangrijkste daarvan zijn dat je spoorwegen kan aanleggen die reizen heel veel makkelijker maken. De tweede is dat je gebieden van schoon water kan voorzien, waarmee je het verspreiden van de ziektes afremt. Ik heb al mijn potjes echt op het nippertje gewonnen en dat zijn uiteindelijk de mooiste overwinningen. Pandemic Iberia is bovendien niet alleen een heel goed spel, maar het ziet er ook echt prachtig uit. Ik vind het by far de mooiste uitvoering van Pandemic die er is. In de regels staan verder nog twee varianten en die hoop ik ook nog een keer te gaan spelen. Deze variant is tijdelijk verkrijgbaar, als je dus geïnteresseerd bent, dan moet je snel je slag slaan (en een goed gevulde portemonnee meenemen want het spel is niet goedkoop).
Op Spellenpret speelde ik deze maand ook nog twee spellen voor het eerst. Het eerste spel daarvan was het oogstrelende Kanagawa. Dit is een kaartspelletje met push-your-luck-speelplezier waar de spelers in de huid kruipen van Japanse schilders. Iedere ronde wordt er per speler 1 kaart opengedraaid op een mooi rieten matje (denk aan het soort matjes waar je sushi op maakt). Vervolgens mag je omstebeurt kiezen: een van deze kaarten pakken of nog even passen. Vervolgens worden onder alle kaarten die niet gepakt zijn een extra kaart gelegd en mogen de spelers die in de eerste ronde niets gepakt hebben weer kiezen: pakken (maar dan een rijtje van 2 kaarten) of passen zodat je in de volgende (en laatste ronde) zelfs drie kaarten kan pakken. De kaarten die je vervolgens pakt kan je gebruiken als hulpmiddel (bijvoorbeeld een nieuw kleurtje verf of een verse kwast) of je kan de kaart schilderen. Op de kaarten staat een prachtig panorama dat altijd precies past. Je probeert daarbij bepaalde doelen te behalen (zo snel mogelijk een bepaald aantal bomen of bepaalde dieren te schilderen). Als dat lukt dan pak je het bijbehorende puntenfiche. Wie aan het eid van het spel de meeste punten heeft wint. Dit spel trok mijn aandacht door de prachtige uitvoering, maar het bleek ook nog een echt leuk, vlot kaartspelletje te zijn.
Het tweede nieuwe spel dat ik speelde op Spellenpret was een zwaarder, pittig Euro-spel, namelijk Lorenzo il Magnifico. Dit is een nieuw werkverschaffings-spel waarin je gedurende het spel voor van alles en nog wat beetjes punten bij elkaar sprokkelt. Zoals gezegd was het een pittig spel waarin van alles gebeurt en daardoor weet ik eerlijk gezegd nu al niet meer zo goed hoe het spel ging. Het spel zag degelijk in elkaar, maar het was niet helemaal mijn ding. Ik merk dat ik gemiddeld toch liever wat lichtere spellen speel dan de hele zware complexe langdurige spellen. Ik hebt het spel met veel plezier gespeeld, maar zal niet snel aanschuiven voor een herkansing.