Geplaatst door Spiel viel dit jaar in de laatste week van oktober. Ik kwam thuis met een stevige stapel nieuwe spellen. En alsof dat nog niet genoeg was, was ik begin november jarig waardoor er nog wat nieuwe spellen in mijn kast zijn beland (maar waardoor ik helaas geen tijd had om naar het Spellenspektakel te gaan). Het is dan ook niet verbazingwekkend dat november een geweldige spellenmaand werd waarin 47 keer een spel op tafel stond, waaronder twee keer (tromgeroffel) Pandemic Legacy Season 2! Maar omdat ik het beste tot het laatst zal bewaren, zal ik eerst kort iets vertellen over de andere spellen die ik deze maand voor het eerst speelde en waar ik nog geen recensie over heb geschreven.
Eén van mijn verjaardagcadeaus was Chimera Station. Dit is een werkverschaffingsspel waarin aliens (de werkers) een ruimtestation bouwen. Elke kamer in het ruimtestation is meteen weer een nieuw actieveld dat leuke voordeeltjes, punten, geld of eten (hamburgers) oplevert. Tot zo ver is het spel niet bijster origineel. Maar wat wel nieuw is, is dat er acties zijn waarmee je je werkers kan aanpassen waardoor ze zelf bepaalde voordelen hebben. Dit aanpassen doe je erg letterlijk, je werkers bestaan namelijk aan het begin van het spel uit een paar voeten met daarom een hoofd. Als je je werkers aanpast dan trek je die even van elkaar en bouw je er een extra stel armen tussen (het is net of je een duplo-poppetje aanpast). Er zijn vier soorten armen die het leven op allemaal verschillende manieren makkelijker maken. Ik moet de eerste speler nog tegenkomen die het niet leuk vindt om met de schattige aliens te spelen en even wat verschillend combo’s uit te proberen. Ik heb Chimera Station met veel plezier gespeeld. Ik vond wel dat er wel erg veel verschillende mogelijkheden waren die met niet altijd even duidelijke symbolen worden aangegeven waardoor je regelmatig in de regels moet duiken om op te zoeken wat een tegel of kaart nou ook al weer precies doet. Hierdoor duurt het spel ook een stuk langer dan op de doos staat aangegeven.
Op Spiel heb ik blind Indian Summer gekocht. Dit is een nieuw puzzelspel van Uwe Rosenberg. Tot mijn verbazing bleek Indian Summer een spel met de speelduur van een tussendoortje te zijn. In een kwartier tot half uurtje puzzel je in dit spel met tetrisvormige stukjes een stukje bos vol. In elk tetris-stukje zit één gaatje. Als je dit gaatje zo weet neer te leggen dat het bovenop één van de afgebeelde bos-vondsten (nootjes, bessen, veertjes of paddestoelen) komt dan mag je het bijbehorende fiche pakken. Elk fiche kan je vervolgens inzetten voor een voordeeltje. Verder zijn er extra fiches te verdienen als je met de gaatjes van de tegels bepaalde patronen weet te leggen. Het is zeker handig om af en toe zo’n voordeeltje mee te snaaien, maar dat is uiteindelijk niet waar het spel om gaat. Je moet proberen zo snel mogelijk je bordje vol te krijgen. Als één speler zijn bordje vol heeft, dan spelen de andere spelers de ronde nog uit. Daarna mag je nog eventuele voordeeltjes inzetten om je bord verder vol te bouwen. En daarna wint de speler die zijn bordje vol heeft. Pas als meerdere spelers hun bordje vol hebben, geven de fiches de doorslag als tiebreaker. Als ik eerlijk ben, dan valt Indian Summer me een beetje tegen. Het spel ziet er prachtig uit en zit in een flink grote doos, maar blijkt vervolgens een tamelijk licht spellensnackje te zijn dat in een zucht is uitgespeeld. Het heeft allemaal net wat te weinig om het lijf. Echt slecht is het spel ook weer niet, maar ik had er gewoon meer van gehoopt.
Magic Maze was dit jaar één van de drie genomineerden voor de prestigieuze Spiel des Jahres prijs. Het spel wist de prijs niet te winnen (die eer viel Kingdomino ten eer), maar een nominatie voor deze prijs is al een prijs op zich. Magic Maze is een coöperatief spel waar de spelers samen een aantal avonturiers door een winkelcentrum moeten loodsen naar hun favoriete winkels voor een minuutje proletarisch shoppen. Na afloop van dit minuutje moeten de spelers snel weer terug rennen naar de uitgang. De catch met dit spel is dat elke speler maar één beweging mag doen. Zo mocht ik een keer alleen avonturiers naar rechts verplaatsen. Je moet dus samenwerken om de vier daar te krijgen waar ze willen zijn. Dit klinkt niet zo lastig, maar dat is het wel. Je mag namelijk niet met elkaar praten tijdens het spel. Je kan dus niet even zeggen dat iemand anders een bepaalde zet moet doen. Het voordeel hiervan is dat je geen last hebt van Alpha-spelers die iedereen wel even vertellen wat ze moeten doen. Gelukkig is er nog wel één mogelijkheid om iemand duidelijk te maken dat hij wat moet doen. Er zit namelijk een grote rode pion in de doos en die mag je (passief-agressief) neerzetten voor een speler die volgens jou in actie moet komen. En dan maar hopen snel doorheeft welk van de vier poppetjes hij moet gaan verzetten. Ik vind Magic Maze een heel origineel coöperatief spel. De regels zijn simpel, maar doordat je niet mag praten is het best lastig om samen te werken. Het spel is daardoor heel intens. Een potje is in een paar minuten gespeeld, maar het zal zelden bij één potje blijven. Ik vind het jammer dat dit spel de Spiel des Jahres niet gewonnen heeft want ik had meer plezier met dit spel dan met mijn ene potje Kingdomino.
Een van mijn blinde aankopen op Spiel was Mystery of the Temples. In dit kaartspelletje moet je vloeken opheffen van mysterieuze oosterse tempels. Wie wil dat nou niet! In het midden van de tafel worden een aantal kaarten in een cirkel neergelegd die de verschillende tempels en wildernis-locaties voorstellen. Op ieder van deze locaties kan je op verschillende manieren gekleurde edelstenen verzamelen. Als je de juiste combinatie van edelstenen hebt verzameld, dan mag je bij een tempel een vloek opheffen. Je krijgt dan als bewijs van je daad een rune-steen. Op de tempels en wildernis-kaarten staan ook deze rune-stenen. Als je vervolgens stenen verzamelt op een locatie waarvan je een bijpassende rune-steen hebt, dan krijg je extra edelstenen. Het klinkt daardoor heel aantrekkelijk om zo veel mogelijk dezelfde rune-stenen te verzamelen zodat je door telkens de bijbehorende locaties te bezoeken je snel heel veel edelstenen verdient waarmee je nog meer vloeken kan opheffen. Dit is aan de ene kant waar, maar aan de andere kant krijg je bij de eindtelling ook nog punten voor hoeveel verschillende soorten rune-stenen je hebt verzameld. Ik heb zeker geen spijt van deze aankoop. Mystery of the Temples is een lekker vlot kaartspelletje dat er ook nog eens prachtig uitziet. Ik heb het alleen nog maar met twee spelers gedaan en vond dat al best leuk, maar ik denk dat het spel nog beter tot zijn recht komt als je het met meer mensen speelt doordat je elkaar dan nog wat meer in de weg kan zitten.
Het was voor mij een no-brainer dat ik op Spiel de uitbreiding voor Potion Explotion mee zou nemen. De uitbreiding bestaat uit drie soorten nieuwigheden. Allereerst zit in de uitbreiding een nieuw ingrediënt, namelijk Ghost Ectoplasm (witte knikkers). Iedere witte knikker is een joker. In de doos zitten verder een aantal nieuwe drankjes die je kan gaan brouwen voor extra variatie. Met sommige van deze drankjes maak je Ghost Ectoplasm. De laatste nieuwigheid is dat je elk spel een docent kan kiezen die een extra regel introduceert waar je je in dat spel aan moet houden. Zo is er een professor die je hulpfiches laat afkopen door ongebruikte ingrediënten in te leveren. En een ander professor die je bestraft met strafpunten als je ingrediënten laat vallen. Niek en ik hebben nu twee keer met de uitbreiding gespeeld en dat beviel me goed. Het spel blijft eigenlijk hetzelfde (en dat is positief), maar dan met kleine mogelijkheden om wat variatie toe te voegen.
Peter Hein had op Spiel de Deluxe versie van Lovecraft Letter gekocht. Mijn innerlijke nerd vindt het briljant dat iemand bedacht heeft om een Love Letter variant te maken met een Lovecraft thema (of te wel Cthulhu thema) waarvan de naam een samenvoeging van deze beide woorden is. Voor wie het niet kent: Love Lletter is een kaartspelletje waar je één kaart op handen hebt, in je beurt er één bij trekt en vervolgens één van beide kaarten speelt. Op iedere prachtig geïllustreerde kaart staat een speciale actie die je uitvoert als je de kaart speelt. Zo zijn er kaarten die je beschermen tegen aanvallen van andere spelers of zijn er kaarten waarmee je jouw resterende kaart vergelijkt met de kaart van een andere speler. De speler met de laagste waarde is vervolgens uit het spel. Wie als laatste nog over is, wint de ronde en als je een bepaald aantal rondes gewonnen hebt, dan win je het spel. In deze Lovecraft-versie staat op een deel van de kaarten een insanity-teken. Deze kaarten zijn extra sterk, maar als je eenmaal zo’n kaart gespeeld hebt, dan moet je aan het begin van elke ronde een kaart opendraaien. Als deze kaart ook een insanity-symbool heeft dan lig je uit het spel. De kaarten zijn dus goed, maar risicovol. Ik vind Love Letter een fascinerend spelletje dat ik te weinig gespeeld heb om het echt goed en slim te spelen. En omdat Lovecraft Letter heel erg op Love Letter lijkt, was ik tijdens het spelen ook vooral bezig om te kijken welke kaarten er ook al weer allemaal zijn en wat ze doen en welke informatie je dus kan afleiden uit de kaarten die iemand speelt. Love Letter en Lovecraft Letter komen denk ik beide het best tot hun recht als je het spel door en door kent. En zo ver ben ik dus nog niet, maar ik zou het zeker geen straf vinden om dit spel vaker te doen.
Zoals ik aan het begin van dit blog al aangaf, het beste nieuwe spel heb ik tot het laatst bewaard, namelijk Pandemic Legacy Season 2. Pandemic Legacy Season 1 is echt mijn favoriete spel aller tijden. Geen enkel spel was zo intens en zo leuk om te spelen als Pandemic Legacy Season 1. Ik ben dan ook super blij dat er (na heel lang wachten) nu een vervolg op dit spel is uitgebracht. Pandemic Legacy Season 1 begint nog als gewoon Pandemie, waarna het snel verandert (en tot het eind toe blijft veranderen). Pandemic Legacy Season 2 gooit je meteen in het diepe doordat het echt een heel ander spel is (lees hier de hoofdlijnen op basis van de regels). Ik speel dit spel met hetzelfde groepje collega’s waarmee ik ook Season 1 heb gespeeld. Omdat het spel echt heel anders is dan het gewone Pandemie, hebben we eerst een avond een proloog gespeeld om aan de regels te wennen. Je speelt dan het spel volgens de regels, maar negeert alle Legacy-elementen waardoor het spel gaat veranderen. We verloren de proloog op het nippertje met de eindstreep in zicht doordat we een verkeerde kaart opendraaiden.
We hebben nog even getwijfeld of we nog een keer de proloog wilden doen om te oefenen, maar we waren te nieuwsgierig naar hoe het spel zou gaan verlopen als we het echt zouden gaan spelen en dus hebben we de tweede keer het eerste echte scenario gespeeld. Ik ga natuurlijk niets verklappen over wat ons in deze maand is overkomen, maar wat was het leuk. In de proloog stond er nog niets op het spel, maar toen we echt los gingen was dat meteen anders. Je wilt geen fouten maken want je wilt niet dat er negatieve effecten worden getriggerd doordat je karakters scars oplopen of doordat je iets negatiefs op het bord triggert. Het spel is daardoor veel intenser dan de proloog. We hebben uiteindelijk gewonnen, maar dat was in de laatste beurt van het spel. Als het in die beurt niet was gelukt, dan was de trekstapel op geweest en hadden we dus verloren. En een overwinning die zo zwaar bevochten is, smaakt heel zoet kan ik jullie vertellen. We hebben voor dit jaar nog één afspraak staan voor nog een avondje Pandemic Legacy Season 2 en ik kijk er reikhalzend naar uit.