Geplaatst door September was een beetje een matige maand op spellengebied. Het begon nog goed met de laatste dagen van onze vakantie en een Spellenpret-spellendag, maar daarna nam de speldichtheid snel af. Uiteindelijk kwam toch nog 22 keer een spel op tafel. De vooruitzichten voor oktober zijn overigens uitstekend. Natuurlijk staat Spiel op het programma, maar daarnaast heb ik ook een aantal spellendagen-afspraken staan.
Vijf spellen stonden in september voor het eerst op mijn spellentafel. Laat ik met de leukste van deze spellen beginnen: The Castles of Burgundy van Stefan Feld. Dit spel is al weer vijf jaar oud en had ik nog nooit gespeeld. Veel van de ontwerpen van Feld vind ik te complex en abstract en omdat zijn spellen doorgaans ook nog lang duren, sta ik niet echt te dringen om ze te proberen (voor je het weet ben je twee uur aan het wachten op de verlossing van het einde van het spel). Maar The Castles of Burgund was een hele aangename verrassing. Het spel is weliswaar redelijk abstract, maar het was niet overdreven complex en speelde uiteindelijk lekker vlot door. Het is een spel waar je langzaam aan een soort koninkrijkje opbouwt. In je beurt gooi je met dobbelstenen en die bepalen welke tegels je mag pakken uit de centrale voorraad (namelijk met dezelfde getallen, maar soms zijn er wel meerdere tegels met het juiste getal). Je hebt verschillende spelersborden die elk hun eigen voor- en nadelen hebben. Omdat ik het spel voor het eerst deed, kreeg ik een beginnersbordje waarmee je redelijk makkelijk punten kon scoren. Dat was heel fijn want ik speelde tegen veteranen die heel precies wisten wat ze wilden terwijl ik nog een beetje aan het freewheelen was. Maar met veel plezier dus dit spel staat nu hoog op mijn “zou ik heel graag nog eens willen spelen lijstje”.
Ik ben dol op Pandemic en Pandemic: Reign of Cthulu was voor mij dan ook een must buy without the need to try. Het dook deze maand op in de spellenwinkel in Den Haag. En tot mijn grote en zeer aangename verrassing was “Niek de Coöphater” er voor te porren om het spel met me te proberen. En hij vond het nog leuk ook! De Cthulu-versie voelt een beetje als een fan-remake van Pandemic. De basis is hetzelfde gebleven, maar het ziet er vooral veel sfeervoller uit en er zijn een paar veranderingen. Je moet dit keer vier poorten naar de andere dimensie zien te sluiten (de ziektes genezen dus) zodat Cthulu niet ontsnapt (die zit daar opgesloten). De hulpjes van Cthulu (de ziekteblokjes dus) proberen ondertussen de wereld klaar te maken voor de ontvangst van Cthulu himself. Het spel speelde lekker vlot door en we hebben redelijk moeiteloos gewonnen. Al was de trekstapel wel bijna op, maar ik heb geen moment het gevoel gehad dat het bijna mis ging. De volgende keer wil ik het dus een niveautje moeilijker maken.
Ik had al een hele tijd de tweede uitbreiding van Machi Koro in de kast staan en het is eindelijk gelukt om hem op tafel te krijgen. Ik werd er niet echt warm van. De uitbreiding voegt nog meer kaarten toe waardoor het nog lastiger is om sommige combinaties te maken (er zijn kaarten die geld opleveren op basis van hoeveel van een andere kaartje hebt). Sommige kaarten zijn fijner dan andere en door het grote aantal kaarten wordt het nu dus ook wel een beetje een loterij wie de kans heeft om een lekkere kaart te kopen. En sommige kaarten wil je juist eigenlijk helemaal niet hebben. Niek en ik voerden daarom de huisregel in dat als je geen kaart kocht, je wel een openliggende kaart mocht afvoeren. Op die manier konden we voorkomen dat kaarten die we beide niet wilden eindeloos de voorraad bleven vervuilen.
Op Spellenpret speelde in Watson & Holmes, From the diaries of 221B. Dit is een deductie-spel met een Sherlock Holmes thema. Het spel bevat verschillende scenario’s met een raadsel dat je moet oplossen. Wij hadden een raadsel waarin een lijk was gevonden op een bepaalde locatie en we moesten gaan uitzoeken wat er was gebeurt. Aan het begin van het scenario krijg je een aantal vragen te horen en het is jouw doel om het antwoord op die vragen te vinden. Op de tafel liggen kaarten van verschilellende locaties en in je beurt moet je kiezen naar welke locatie je wilt gaan. Op die locatie krijg je dan wat informatie en zo moet je langzaam aan zien te ontrafelen wat er gebeurd is door slim te kiezen naar welke locatie je gaat. Ik ben niet zo dol op dit type spellen en deze variant heeft me niet op andere gedachten gebracht. Het spel zat echt goed in elkaar, maar ik houd er niet van dat ik uitgebreid aantekeningen moet gaan maken van wat ik op iedere locatie aantref. Dat voelt te veel als werk. Maar als je wel van dit soort spellen houdt en het niet erg vindt dat elk raadsel in principe (tenzij je heel vergeetachtig bent) maar één keer te spelen is omdat je dan de oplossing kent, dan is dit een prima spel.
Het laatste spel dat ik voor het eerst speelde deze maand is Unusual Suspects. Ik heb erg gemengde gevoelens over dit spel. In het spel is een misdaad begaan en heeft een iemand de dader gezien. Het gekke is dat diegene niet weet hoe de dader er uit zag maar wel heel veel andere dingen over diegene weet (wat voor films hij kijkt, wat voor opleiding hij heeft genoten, of hij in politiek geïnteresseerd is, etc.). Op tafel liggen een aantal verdachten en de detectives moeten iedere ronde een kaartje opendraaien met daarop een vraag die de getuige gaat beantwoorden en op basis daarvan moet je één of meer verdachten elimineren om zo langzaamaan te achterhalen wie de echte dader is. Op de kaartjes staan redelijk stereotype mensen. Het eigenlijke doel van het spel is dan ook om je te laten nadenken over je vooroordelen (waarom denk je dat geen van de dames met een hoofddoek naar horrorfilms kijkt). Op zich werkt het spel wel redelijk, al heb je soms dat aan het slot van het spel een vraag voorbij komt waarvan het antwoord hetzelfde is voor alle nog openliggende kandidaten (iedereen ziet er uit alsof hij heel zuinig is op zijn auto) en dan moet je een blinde gok doen. Ik denk dat het leuker zou zijn geweest als je zelf de vragen had mogen stellen of ten minste zelf een vraag uit een bepaalde selectie had mogen kiezen. Maar waar het spel voor mij echt scheef gaat is dat het je aan de ene kant dwingt om op basis van je vooroordelen over bepaalde kaarten te elimineren maar dat tegelijkertijd het achterliggende doel van het spel is om je te wijzen op je vooroordelen en je tot nadenken aan te zetten. Iedereen die even rustig nadenkt weet dat je niet op basis van het uiterlijk van iemand kan zien of iemand politiek actief is, hoog opgeleid is, van actiefilms houdt of zuinig op zijn auto is. Maar om het spel te spelen moet je dit soort aannames toch maken, maar krijg je van het spel toch een opgeheven vingertje toe over je vooroordelen. Dat vind ik een beetje hypocriet.