Met 33 gespeelde spellen mag ik natuurlijk niet echt klagen over de afgelopen maand. Maar een beetje teleurgesteld ben ik wel. De afgelopen maand had ik het erg druk op mijn werk en hadden Niek en ik in de weekenden en avonden veel afspraken. Daardoor heb ik veel minder gespeeld dan ik had gewild. Ik heb super benieuwd naar een aantal nieuwe spellen die in mijn kast staan te lonken (mijn Spiel-oogst aangevuld met nog wat cadeaus voor mijn verjaardag en een Kickstarter-bezorging), maar ik kwam tijd te kort. Het is dit jaar verder ook weer niet gelukt om naar het Spellenspektakel te gaan doordat we dat weekend een uitje hadden van Nieks werk. Ook dat vind ik erg jammer.
Maar het is niet alleen kommer en kwel deze maand. Ondanks alle drukte lukte het me toch om een aantal recensies te schrijven, waaronder mijn 378e (
Chronicles of Crime). Dat is niet echt een bijzondere mijlpaal, maar deze 378e recensie was de 1000e recensie die op Spellengek is geplaatst en dat vind ik wel heel bijzonder. Deze mijlpaal is voor ons reden geweest om de introducties en aanbevolen pagina’s op Spellengek weer eens up te daten (we zijn daar nog niet helemaal klaar mee). Die waren ongemerkt inmiddels wel heel erg verouderd geworden. Peter Hein had deze maand verder de 999e recensie geschreven over een door 999 games uitgegeven spel (
Love Letter), dat vond ik dan ook wel weer heel toepasselijk en grappig.
Ik speelde deze maand 7 spellen voor het eerst. Over
Welcome to… en
Chronicles of Crime heb ik al een recensie geschreven dus daarvan weten jullie al dat ze me beide erg goed bevielen. Verder speelde ik nog Banagrams, Railroad Ink, Gingerbread House, Potion Explosion the sixth student en Saboteur de verloren mijnen voor het eerst.
Banagrams is een soort solistische speed scrabble variant. In dit spel krijgen alle spelers aan het begin van het spel een aantal letters waarvan ze zo snel mogelijk een soort kruiswoordpuzzel moeten maken. Zodra één speler al zijn letters heeft gebruikt, roept hij Pellen. Alle spelers trekken dan één extra letter die ze ook in hun woordenbrij moeten verwerken. Als je vast loopt dan mag je dumpen roepen en dan mag je één letter terug leggen in de voorraad, maar moet je er drie letters voor terug pakken. De speler die op het moment dat de algemene voorraad leeg is als eerste al zijn letters in elkaar gepuzzeld heeft, wint het spel (al wordt er natuurlijk nog wel even gecheckt of er alleen bestaande woorden liggen). Ik speelde dit spel met Niek, Peter Hein en Helen. Niek en Helen hadden bij de uitleg even gemist dat ze de woorden als een kruiswoordpuzzel moesten leggen en waren in plaats daarvan losse woorden aan het maken. Peter Hein en ik waren wel de woorden in een kruiswoordpuzzel vorm aan het leggen. Dat is veel makkelijker omdat je makkelijke letters meerdere keren kan gebruiken. Tijdens het spelen was iedereen zo druk voor zichzelf aan het puzzelen dat niemand door had dat Helen en Niek het spel anders speelden dan Peter Hein en ik. Toen het spel afgelopen was, zorgde dit voor veel hilariteit. Het zegt wel iets over hoe gefocust en solistisch we bezig waren. Ik vond het wel grappig om te spelen, maar het haalt het niet bij good old
Scrabble.
Railroad Ink is een prachtig uitgevoerd roll and write spel waarin je in een raster spoorwegen en autowegen moet gaan tekenen. Iedere speler krijgt aan het begin van het spel een (afwisbaar) bordje met daarop het raster waar je op moet tekenen. Vervolgens gooit één speler de vier dobbelstenen met daarop stukken spoor, autoweg en stations. Alle spelers tekenen vervolgens op hun bordje alle vier de dobbelstenen na om hiermee hun netwerk te vormen. Drie keer in het spel mag je bovendien een kruispunt tekenen (deze staan ook op het bordje en je kruist af wat je gebruikt) waarmee je lastige situaties kan oplossen. Na zeven rondes is het spel afgelopen en scoor je punten voor je langste spoorbaan, je langste autoweg, het aantal verbindingen dat je hebt gemaakt en het aantal keer dat je de middelste vakjes van het bord hebt gebruikt. Je krijgt vervolgens nog strafpunten voor alle losse eindjes in je netwerk en wie dan de meeste punten heeft, heeft gewonnen. Ik vind dit echt een heel leuk spelletje. Je kan twee versies van dit spel kopen: een blauwe en een rode. In iedere variant zitten nog vier speciale dobbelstenen waarmee je twee varianten kan spelen. Met de rode doos (die heb ik) kan je nog meteoren of vulkanen toevoegen voor extra uitdagingen. In de blauwe zitten meren en rivieren. Niek en ik hebben één keer de vulkaan-variant gespeeld en die beviel me heel goed. Ik vind dit spel een echte aanrader!
Gingerbread House had ik op Spiel gekocht vanwege het thema. Ik heb een zwak voor koekenmannetjes omdat dat me aan mijn zus doet denken. Toen wij klein waren hadden we een gouden boekje over het koekenmannetje waar we dol op waren en dat ons eindeloos voorgelezen is (mijn moeder kan het nu waarschijnlijk nog gedeeltelijk opdreunen). In dit spel moet je een snoephuisje bouwen door domino-tegels te stapelen waar verschillende soorten gingerbread-koekjes op staan. Je krijgt vervolgens de koekjes waar je over heen bouwt en die kan je gebruiken om opdrachten uit te voeren. Achteraf ontdekte ik dat ik een belangrijke regel over het hoofd heb gezien en dus onthoud ik me nog even van een voorlopig oordeel.
Potion Explosion the Sixth Student heb ik op Spiel gekocht omdat in deze uitbreiding een nieuwe “knikkerbak” zit. In de eerste versie van Potion Explosion moet je zelf van kartonnen onderdelen dit onderdeel in elkaar knutselen. Tot mijn aangename verrassing bleef die best lang stevig in elkaar zitten. Maar op een gegeven moment begon hij toch uit elkaar te vallen. Ik heb die van mij daarom met flink wat lijm verstevigd en was wel tevreden met het resultaat. Maar in de doos van Potion Explosion the Sixth Student zit een plastic exemplaar en dat is natuurlijk nog beter. De uitgever van de internationale editie van Potion Explosion (Horrible Games) heeft overigens in de tweede editie van dit spel de kartonnen knikkerbak al vervangen door dit plastic exemplaar. In de uitbreiding zit verder nog een nieuw ingrediënt (Mandragora bladeren). Dit ingrediënt kan je als joker gebruiken, maar alleen als je alle ingrediënten van een kleur vervangt door deze (dus niet 1 gele knikker met 2 mandragora-knikkers maar of 3 geel of 3 mandragora). En natuurlijk krijg je een paar nieuwe drankjes (maar die vond ik zelf niet zo leuk en heb ik dus nog niet gebruikt). De nieuwe knikkerbak speelt heel fijn en de Mandragora-jokers gaven het spel een leuke nieuwe dynamiek.
Saboteur de Verloren Mijnen is een bordspel versie van het Saboteur kaartspel. In dit spel bouw je op een bord dat aangeeft hoe de kaarten moeten komen te liggen een gangenstelsel om bij bepaalde mijnen te komen. Vervolgens loop je met je dwerg door de gangen naar deze mijnen om er de kostbaarheden te delven. Je kan daarbij hindernissen voor andere spelers opwerpen. In dit spel speel je in twee teams tegen elkaar. Elk team kan alleen een verrader bevatten en als je die niet op tijd ontmaskerd dan kan het zijn dat je denkt dat je jouw teamlid helpt om een waardevolle schat te pakken om er aan het eind van het spel achter te komen dat deze speler in het andere team zat. Ik vond het wel aardig, maar was er niet kapot van. Dat ligt waarschijnlijk niet aan het spel, maar aan mij. Saboteur de Verloren Mijnen is voor mij te weinig een liefhebbersspel en te veel een familiespel dat vooral leuk is met kinderen.
Geplaatst door