Afgelopen week zijn Niek en ik een weekje op vakantie geweest naar the Big Apple. Het was voor mij de eerste keer dat ik buiten Europa kwam dus ik vond het reuze spannend. Natuurlijk hebben we een aantal van de toeristische hoogtepunten van de stad bezocht en bekeken. Zo zijn we natuurlijk naar het vrijheidsbeeld geweest, hebben we een rondrit door de stad gedaan in een bus, zijn we naar verschillende musea geweest (Metropolitan, Natural History en Brooklyn), hebben we een rondvaartboot rondom Manhattan genomen en zijn we de eekhoorns in Central Park gaan bekijken. Maar natuurlijk ben ik ook op zoek gegaan naar boardgames.
Het eerste spel dat ik tegenkwam was….Scrabble! Op de dag van aankomst gingen we in ons hotel (Citizen M) eerst maar eens een paar kopjes koffie drinken om de jetlag te bestrijden. In de lobby lag op een tafel een net gespeeld scrabble-spel. Het was natuurlijk een Engelstalige versie, dus ongeschikt voor ons. De combinatie van letters en de waarde van de letters verschilt namelijk van taal tot taal (zo zitten er vast meer Y’s in de Engelse versie en is die veel minder punten waard dan bij ons omdat er in het Engels veel meer woorden met een Y zijn dan in het Nederlands.
Maar net als één zwaluw nog geen zomer maakt, hoopte ik in mijn vakantie toch nog op een wat betere blik op de Amerikaanse spellenmarkt. Ik had daarom van te voren via BGG een New Yorker benaderd en gevraagd om tips. De eerste tip die hij gaf was om naar de spellenwinkel The Complete Strategist te gaan (op de 33rd street tussen 5th avenue en Madison).
The Complete Strategist is een echte pijpenla-winkel: heel smal, maar heel diep en met hoge plafonds. De winkel was werkelijk helemaal afgeladen met spellen. Zo stonden bovenop de kasten tegen de muren van de winkel de spellen tot aan het plafond opgestapeld. Je hebt zeker een ladder nodig om hier een spel te pakken en dan nog lijkt het me een uitdaging omdat er zo veel spellen op elkaar stonden. Als je een spel pakt moet je goed uitkijken dat er niet meteen een hele stapel spellen op je hoofd valt.
Het aanbod van spellen vond ik verrassend hetzelfde als wat je hier in Nederland in een goede spellenwinkel aantreft. Dat zal gedeeltelijk komen doordat wij Nederlanders natuurlijk net zo makkelijk een Engelstalig spel op tafel zetten als een Nederlands waardoor de goede Engelstalige spellen vanzelf hun weg naar onze winkels vinden. Maar het komt denk ik ook doordat de spellenwereld heel internationaal is, de uitgevers staan in de rij om een licentie te kopen van een succesvol spel waardoor het in no time in heel veel talen verkrijgbaar is. Het prijsniveau wisselde een beetje, maar was min of meer vergelijkbaar met dat wat wij hier in Nederland gewend zijn. Waar je in Amerika trouwens goed op moet letten is dat de prijzen in de winkel de prijzen zonder B.T.W zijn. Bij de kassa komt er dus zo nog een procent of 8 aan B.T.W. bij (dit percentage is overigens niet in alle staten gelijk). Je bent daardoor altijd net iets duurder uit dan je dacht.
Een spel dat in de spellenwinkel onmiddellijk mijn aandacht trok was een kaartspelletje dat Dutch Blitz heet. Het is een groen doosje met een soort van historische klederdracht poppetjes er op. Ik had nog nooit van dit spel gehoord en heb er dus even een kleine internet-zoektocht aan besteed. Het is een reactiespelletje waar je zo snel mogelijk je hand moet leegspelen door de genummerde kaarten in de juiste volgorde uit te spelen. Het spel schijnt erg te lijken op Ligretto (al is het eigenlijk andersom: Ligretto is gebaseerd op Dutch Blitz). Het is bedacht door een Duitser in de jaren 70 van de vorige eeuw en is vooral populair onder de Amish en Christelijke groepen in Amerika (en dan vooral die met een Duitse of Nederlandse migratie-achtergrond). Het spel sprak me niet heel erg aan dus ik heb het niet meegenomen, maar als iemand het gespeeld heeft, dan hoor ik graag wat je er van vond via een reactie onder dit blog.
De tweede tip die ik had gekregen was om naar het bordspellencafé The Uncommons te gaan (230 Thompson street). We hebben dit op onze zesde dag in New York gedaan. Het zou deze dag ’s ochtends wat gaan regenen en we vonden het ook wel fijn om even aan de drukte van de stad te ontsnappen dus we gingen first thing die dag naar het bordspellencafé (geopend vanaf half 9 ’s ochtends). Om van de metro naar het bordspellencafé te gaan liepen we door Sullivan Street heen. Hier ging mijn hart sneller van kloppen omdat er een liedje van mijn favoriete band (the Counting Crows) is dat zo heet. De Counting Crows komen uit New York dus wie weet wonen ze wel in de buurt van het spellencafé en kon ik ze dus tegen komen op straat. Dit is niet gebeurt maar het idee dat het had gekund was al heel leuk.
The Uncommons bleek echt een leuke combinatie te zijn van een koffiebarretje waar je even een bakkie kan doen (of kan kopen om mee te nemen) en een spel-o-theek. Als je spellen wilde doen dan kost je dat 5 dollar op doordeweekse dagen en 10 dollar in het weekend en in de vakantie. Voor dit bedrag mag je de hele dag spellen blijven doen. Ze hadden echt een ruime selectie aan spellen waar je uit kon kiezen. De selectie was een mooie mix van klassieke spellen waar de liefhebber zijn neus voor ophaalt (zoals Cluedo en Monopoly), gouden ouden toppers (bijvoorbeeld Puerto Rico en Dominion) en spiksplinternieuwe spellen (zoals Terraforming Mars). Aan de bar kon je tegen hele redelijke prijzen (zeker naar New Yorkse maatstaven) wat te drinken of eten bestellen.
We waren denk ik rond een uur of 10 binnen en toen zaten er al een paar mensen Ticket to Ride te spelen aan de ene tafel en kwam ook net een moeder met twee jonge kinderen binnen die eerst Cluedo gingen doen en daarna een of ander trivia/kennis-spelletje. Nadat we netjes betaald hadden om spellen te doen en een drankje hadden besteld ging ik in de kast op zoek naar een spel. Mijn oog viel op Quadropolis. Dit spel heb ik op afgelopen Spiel gedaan en wilde ik graag nog eens spelen. Ik vond dit spel extra gepast omdat het over stedenbouw gaat en we in New York waren. Niek keurde mijn keus goed en dus zette ik het spel op tafel. Terwijl ik de doos op tafel zetten begon het nummer Lean on me van Bill Withers. De Counting Crows hebben de gewoonte om dit nummer te draaien net voor hun show begint. Ze lopen dan tijdens dit nummer het podium op en de zanger zingt soms al een paar regels mee. Dit nummer is voor mij dus ook verbonden met mijn favoriete band en ik werd er heel blij van dat ze het draaiden. (Aan het eind van de show doen de Counting Crows overigens altijd iets soortgelijks, dan draaien ze Calfornia Dreaming, als je dat nummer hoort dan weet je dat er geen toegiften meer gaan komen, hoe hard je ook klapt). Tijdens ons bezoek werd overigens de hele tijd allemaal van dit soort fijne motown klassiekers gedraaid op bescheiden volume.
Toen we de doos van Quadropolis open maakten ontdekten we de volgende verrassing. In de deksel van de doos was een stukje geschreven door de auteur van dit spel (Cyrille Daujean). Uit de tekst bleek dat Daujean in november 2016 ook bij The Uncommons was geweest en het er erg naar zijn zin had gehad. Ik had de regels van Quadropolis niet meer helemaal paraat en begon mijn geheugen dus op te frissen door de regels te lezen. Een van de personeelsleden van The Uncommons zag dit en kwam naar ons toe om het spel uit te leggen zodat we lekker snel konden gaan spelen. Echt super fijn!
Na Quadropolis besloten we een spel te pakken dat we al kenden. We kozen voor Splendor. Aan de doos was goed te zien dat dit spel ook bij The Uncommons goed in de smaak was gevallen, de doos was flink versleten.
Na Splendor wilden we voor Ticket to Ride gaan. De vriendelijke jongen die ons ook al Quadropolis had uitgelegd vroeg ons toen of we in plaats daarvan niet liever de nieuwste Ticket to Ride variant (Rails en Sails wilden doen). Dat wilden we zeker wel! We kozen natuurlijk voor de kant van het spel waar het Grote Meren gebied van Amerika op was afgebeeld (inclusief New-York).
Na Ticket to Ride trokken we nog Patchwork uit de kast. Dit spel bleek niet helemaal compleet meer te zijn. Er misten een paar van de vierkantje fiches die je tijdens het spel kan krijgen door als eerste over een bepaald punt in het tijdsspoor heen te gaan. Maar dat mocht de pret niet drukken want vorige spelers hadden al papiertjes in de doos gelegd die je in plaats daarvan kon gebruiken. Het is wat minder fraai, maar het spel wordt er niet minder leuk van.
Niek begon zo onderhand zijn grens wel bereikt te hebben dus we waren aan het overwegen om weer weg te gaan. Maar de behulpzame jongen kwam net nog met Santorini aan zetten. Ik heb al veel positief over dit spel gehoord en wilde het graag proberen. Niek liet zich overhalen. Santorini bleek een semi-abstract spel te zijn dat me een beetje aan Torres deed denken. Het is een vlot, toegankelijk spelletje met simpele regels. Ik vond het best aardig in zijn soort, maar het genre is niet helemaal mijn ding.
In het spellencafé werden ook spellen verkocht en ik wilde graag een spel als souvenirtje meenemen. Ik ging dus neuzen tussen het aanbod. De grote spellen vielen al bij voorbaat af (het moest natuurlijk ook nog mee naar huis en je koffer mag niet te zwaar worden). Uiteindelijk zag ik een heel mooi spelletje over planten (Herbaceous). Ik kende dit spel niet maar het thema sprak me aan en het zag er heel mooi uit. Ik vroeg aan de behulpzame medewerker of je het spel ook kon spelen. En dat bleek te kunnen. Snel trok hij het spel uit de kast en legde het uit. Het bleek een soort push your luck verzamelspelletje te zijn waarin je bepaalde combinaties van planten moet verzamelen. Ik vond het een grappig spelletje en heb het dus als souvenir gekocht.
Het was inmiddels een uur of 3 en dus echt mooi geweest voor Niek. Ik had me nog uren kunnen vermaken in the Uncommons, maar was al heel blij dat Niek zo veel spellen met me had willen doen (meestal is hij het na een spel of 2 wel weer zat). We stapten dus op. Het was inmiddels heerlijk weer geworden buiten en vlak bij het café was een park (Washington Square Park) waar we nog lekker even in het zonnetje zijn gaan zitten me een ijsje.
Tijdens de rest van ons bezoek hebben we overigens weinig spellen gedaan. Normaal spelen we vaak ’s avonds een spelletje in de hotelbar, maar door de jetlag zat dat er dit keer niet in (mijn licht ging echt vroeg uit). Uiteindelijk hebben we alleen tijdens de heenreis twee potjes scrabble gedaan en één potje scrabble op de rooftop bar van ons hotel op een mooie avond. De andere spellen die ik mee had genomen (Qwixx, Keer op Keer. Tides of Madness en Schottentotten) zijn ongespeeld in mijn koffer gebleven.
Dank, Ilona!
Ik ben ook niet zo'n solo-speler maar je maakt me nu toch nieuwsgierig. Misschien dat ik de solo variant van Herbaceous dan toch maar eens ga proberen.
Wat een leuk verslag!
Jammer dat Santorini niet helemaal je ding was, ik hou helemaal niet van abstract maar was toch instant verliefd op dat spel.
Herbaceous is een goede keus, leuk spel en ik houdt niet van solo spellen maar die heeft toch wel leuke solo regels om tussendoor snel een potje te spelen.
Rober, alleen het Spellencafé is al voldoende reden om naar NY te gaan. En als je er dan toch bent kan je net zo goed even nog wat andere toeristische toppers meepakken (tip: koop een New York pass, scheelt je geld en je mag soms rijen overslaan)
Leuk reisverslag.
Heerlijke stad is dat toch.
Ooit 1x geweest in 1998, dus wellicht maar weer eens teruggaan en dan zeker deze winkel en spellencafé bezoeken.
In die tijd speelde ik nog maar amper.
Kun je je da voorstellen……..:p
Dierik, wat gaaf dat je met je dochter naar NY bent geweest. Jammer dat de spellenwinkel niet rolstoelvriendelijk was. Ook in de winkel zou het denk ik lastig zijn geweest met de smalle paden. Ben je wel naar het Spellencafé geweest? Dat was voor mij wel echt een hoogtepuntje van de trip. Wat een geweldig leuke plek!
Vorig jaar zomer was ik met mijn dochter in NY dus veel van jullie tripjes kwamen me bekend voor! De spellenwinkel had ik graag bezocht maar was helaas niet rolstoeltoegankelijk. Verder een prachtige stad waar ik graag nog eens terug zou komen. 🙂
Graag gedaan!
Dank voor dit leuke reisverslag. Heb het met plezier gelezen.