Pietje Bell

Het spel …

Pietje Bell, Op pad met de Zwarte Hand, zoals de complete titel van het spel luidt, lijkt vooral in te spelen op de recente Pietje Bell speelfilms en minder op de, misschien vooral in Rottterdam bekende, boeken van de schrijver Christiaan Frederik van Abkoude.

De vrij kleine doos is gesierd met een foto en authentiek ogende typemachine letters. In de doos tref je twaalf kartonnen poppetjes aan in zes verschillende kleuren. De poppetjes zijn niet voorzien van enige detaillering en kunnen rechtop gezet worden met plastic ‘voetjes’ in bijpassende kleuren. Verder zit er een twee maal gevouwen, vrij klein speelbord in en een stapel kaarten. Het speelbord bevat een (bijna) rond spoor uitgevoerd in verschillende kleuren. De kleuren van de vakjes doen niet ter zake, alleen de vijf handvakjes hebben een speciale betekenis in het spel. Tot slot zit er nog een pak kaarten in de doos. De 52 kaarten, verdeeld over vier kleuren/symbolen, bevatten cijfers van één tot en met vijf of een ‘actie’ symbool. Er zitten ook nog drie plaatskaarten tussen, die geen functie hebben.

Aan het begin kiest iedere speler een kleur en zet zijn twee speelstukken op het startvak. Iedere speler heeft verder een hand met drie kaarten. De speler die aan de beurt is speelt één kaart en verzet één van zijn pionnen het op de kaart aangegeven aantal vakjes vooruit. Wanneer er geen getal op de kaart staat, maar een actiesymbool, dan mag de speler de aangeven actie uitvoeren. Acties variëren van het trekken van nieuwe kaarten, het weg laten gooien van alle kaarten door een speler tot het verzetten van allebei je speelstukken tegelijk. Er zijn meer actiekaarten dan puntenkaarten, zodat er meestal meer acties worden uitgevoerd dan gelopen. Je kunt alleen een kaart spelen met dezelfde kleur of met dezelfde waarde als de bovenste kaart van de aflegstapel. Wanneer je dat niet kunt, mag je een kaart trekken en is je beurt voorbij.

Bij het spelen van een kaart komt er een beetje tactiek bij het spel kijken. Welke pion verzet je? Wanneer je meet een pion op een speelveld komt waar één pion van een tegenspeler staat, dan wordt deze geslagen en teruggestuurd naar de eerst voorliggende vrije handveld of de positie van het andere speelstuk van deze speler. Wanneer twee dezelfde stukken op een veld staan, dan is dit geblokkeerd. Aangezien je maar twee pionnen hebt en er, vooral bij vier of meer spelers, velden geblokkeerd zullen zijn, is er meestal niet veel te kiezen.

Na verloop van een aantal ronden heb je geluk en is één van de spelers met zijn twee pionnen in het clubhuis, het laatste vak op het spoor, aangeland en is het spel voorbij. Deze speler heeft dan gewonnen. De andere spelers kunnen nog verder spelen om te zien wie er tweede enz. wordt, maar waarom zou je?

… en de waardering

De invloed van de speciale acties op de kaarten is dermate groot dat enige planning zinloos is. Het opbouwen van een hand in een bepaalde kleur of symboolcategorie wordt door vrijwel iedere tegenspeler ‘beloond’ met een punaisekaart, waardoor alle spaarzaamheid voor niets is geweest. Op deze manier heb je slechts weinig keuze over wat te doen in je beurt. Vervolgens wacht je lusteloos tot de anderen je weer aan de beurt laten.

Een behoorlijk duf spel; zuiver tijdverdrijf wanneer er niets beters voorhanden is. Of, zoals mijn dochter van elf het verwoordde: Stom, saai, slaapverwekkend, kortom: niks voor spellengekken! Rest dus één pion.

Een gastrecensie van Dirk Jan