Geplaatst door Het bezoek aan Spiel vorig jaar was wat minder leuk dan andere jaren omdat we voor het eerst op zaterdag gingen en dat wel een hele drukke dag bleek te zijn waardoor het vooral worstelen met mensenmassa’s werd en daar kwamen we niet voor. Dit jaar besloten we (Dagmar met haar man Niek) daarom om terug te gaan naar het beproefde recept van twee jaar eerder: donderdag én vrijdag gaan in combinatie met een nachtje hotel.
De wekker stond strak afgesteld om 6.15 zodat we op tijd konden vertrekken. Om 8 uur zaten we in de auto (ja ja, dat had sneller gekund maar we hebben vakantie en dan wil je je niet hoeven haasten). Het was duidelijk nog in de spits want in onze eigen straat begonnen we aan de eerste korte file en helaas was dat niet de laatste. Tussen Rotterdam en Utrecht stond het regelmatig stil, maar na Utrecht ging het als een speer. De navi-juffrouw had een nieuwe route gevonden waardoor we ook nauwelijks door Essen hoefden te rijden om bij de Messe te komen. We kwamen wel op een onbekende parkeerplaats uit waardoor we nog een stukje moesten lopen naar de ingang. Of zouden ze gewoon de busservice helemaal hebben afgeschaft? Rond 11 uur stapten we naar binnen. Na een sanitaire stop (keurig schone wc’s en gratis) was het dan tijd om ons op de beursvloer te begeven.
Voorgaande jaren hadden we ons helemaal een slag in de rondte gesjouwd met tassen vol zware spellen, dit jaar hadden we dus van te voren geïnvesteerd in een heuse bejaarden-boodschappen-trolley. We hebben onze bejaarden-trolley in Den Haag gekocht en er toen al een flink stuk mee door de stad gelopen, toen voelden we ons wel een beetje nerdy. Op Spiel zijn er gelukkig meer mensen die met trolleys en koffers met wielen lopen, zodat we ons helemaal “hip” voelden.
We gingen maar een beetje op goed geluk op pad om eerst maar eens een beetje de sfeer op te snuiven. Rond de stands was het natuurlijk (afhankelijk van de populariteit van de stand) wat drukker tot erg druk, maar in de paden was ruimte genoeg om rustig te kunnen lopen dus dat was een hele verbetering ten opzichte van vorig jaar.
De eerste stand waar wij bij stopten was de stand van Cat Attack, een spel waarvan het hart van iedere kattenliefhebber sneller zal gaan kloppen door de schitterende uitvoering. We hadden geluk, er kwam net een tafel vrij zodat we onmiddellijk konden aanschuiven. De vorige groep vertelde nog dat ze het echt heel leuk hadden gevonden dus dat beloofde veel goeds. Het spel is een vernieuwende kijk op ouderwetse spellen die gestuurd worden door dobbelstenen en kanskaartjes. Iedere speler heeft een realistisch uitgevoerd plastic katertje (postuur Garfield) en moet proberen om de maag van deze kater gevuld te krijgen met de verschillende lekkernijen die op het bord te krijgen zijn (muis, vogel, zalmmootje, schaaltje melk, etc.). In je beurt speel je eerst een kaart waar mee je kat, een muis of smakelijk vogeltje kan bewegen. Daarna gooi je met een dobbelsteen die bepaalt hoeveel stappen je mag zetten. Als je eindigt op een snackje eet je dat natuurlijk op. Door te eindigen op sommige velden, moet je een kanskaart trekken waardoor de winkels open en dicht gaan en de auto gaat rijden (als je als kat op dat moment op de weg loopt, ben je plat). Het spel is echt heel verfrissend ouderwets. En dat bedoel ik positief omdat het spel spelmechanismen uit de oude doos gebruikt maar er een heel vermakelijk spel van heeft gemaakt. Aanrader!
Onze volgende stop was bij een abstract tweepersoons spelletje met wederom prachtige speelstukken, namelijk Siam. In Siam besturen de spelers ofwel een groep olifanten of een groep neushoorns die proberen om drie stenen die in het midden van het speelveld staan opgesteld van het bord te drukken. Het spel speelt lekker vlot maar is moeilijk genoeg om leuk te zijn. Dit spel mocht dus mee. Evenals het bij dezelfde stand verkochte Pitchcar in combinatie met een uitbreiding. Dit spel is de laatste tijd een paar keer bij Spel aan de Maas op tafel gekomen en was goed bevallen (zeker bij autoliefhebber Niek) en we waren dus blij dat we het gevonden hadden.
In de volgende hal was een statafel beschikbaar met If fishes were wishes. Dit spel trok onze aandacht door de prachtige plastic wormen die in het spel gebruikt werden. We troffen het hier minder goed met de uitleg waardoor we niet helemaal begrepen hoe het spel gespeeld moest worden. Wat we ervan begrepen was echter ook niet genoeg om het leuk genoeg te vinden om het spel uit te spelen. Het spel draait in ieder geval om het vangen van vissen die je vervolgens kan verkopen of je kan de wens van de vis uitvoeren waardoor de vis er levend vanaf komt en jij iets leuks mag doen waardoor je meer geld kan verdienen met de verkoop van je andere vissen. De uitlegger vertelde dat de titel verwijst naar een Engels spreekwoord If a wish were a fish no one would be hungry (of iets dat daar op lijkt). Het idee is leuk, het spel helaas niet (leuk genoeg in ieder geval) dus wij gingen weer verder.
Na nog wat spellen te hebben ingeslagen kwamen we de stand van The Gamemaster tegen. Het deed ons natuurlijk deugd dat hij erg zijn best deed om Rotterdam op de kaart te zetten met een groot spandoek waarop onze stad staat afgebeeld en natuurlijk stapels met het gelijknamige spel. Het moet Gamemaster Hans worden nagegeven dat zijn stand er altijd supergelikt uitziet.We vielen met onze neus in de boter want de speciale “Spiel Regatta” stond op het punt om te beginnen. Alle bezoekers mochten gratis een speciaal muntje met een persoonlijk nummer in één van vier boten leggen. Vervolgens werd met een soort rad van fortuin bepaald welke routes op het speelbord van Rotterdam geactiveerd werden. Uit het schip dat als eerste aankwam werd vervolgens een muntje getrokken en degene die dit muntje er in had gegooid won een geldprijs. De eerste twee mensen die getrokken waren, waren al weggelopen en liepen daardoor 50 euro mis. De nummer drie was er gelukkig nog wel. Uit de boot die als tweede aankwam werd een tweede prijs winnaar getrokken. Deze gelukkige kreeg een exemplaar van Rotterdam.
Het laatste spel dat we hebben gespeeld was Ticket to Ride Zwitserland. Dit keer is het echt een uitbreiding, je hebt de treintjes en kaarten van het originele spel (of Märklin of Europe) nodig. Het spel is speciaal gemaakt om met twee of drie spelers te doen. Wij hebben het gespeeld met een Duitser die door vrouw en kinderen was gedumpt (hij kon niet zo lang lopen en de stoelen van de Days of Wonder stand waren erg comfortabel). Hij wilde tijdens het wachten best een potje met ons doen. Omdat we alle drie het originele spel al kenden, hoefden we alleen even te kijken wat de verschillen zijn. Die zijn er eigenlijk niet. In het spel worden alleen de tunnels uit de Europa editie gebruikt en verder is het allemaal bekende kost. De variatie komt door de kaart en de opdrachten. Er zijn veel meer korte verbindingen (één á twee stukjes is heel gebruikelijk). Verder zijn er per plaats echt maar heel weinig verbindingen waardoor het veel belangrijker wordt dat je snel de voor jou benodigde routes claimt. Het spel is er daardoor een stuk spannender op geworden. Liefhebbers van Ticket to Ride kunnen aan deze uitbreiding dus geen buil vallen.
Voordat we op zoek gingen naar ons hotel, hebben we nog een laatste rondje gelopen en her en der wat spellen gekocht. Er leken wat minder winkels te zijn dan in andere jaren, maar natuurlijk was er keus genoeg. Prijsvergelijken blijft slim, want daar zitten wel degelijk verschillen tussen. Onze bejaarden-trolley zat helemaal vol en we waren heel blij dat we er niet met al die nieuwe spellen hoefden te sjouwen (sjouwen is voor sukkels ;-)). De volle trolley vonden we een mooie aanleiding om eens op zoek te gaan naar ons hotel.
We konden dankzij de navi het hotel snel vinden. We zaten in hetzelfde hotel als twee jaar geleden dus we wisten ook in en om het hotel al de weg. Eerst heb ik het verslag van de eerste dag (het stuk hierboven) gemaakt op onze nieuwe laptop. En omdat het hotel over wifi beschikte konden we vervolgens de update meteen op de website zetten. Vervolgens zijn we het centrum van Essen ingelopen en hebben we een restaurant uitgezocht. Het werd een Italiaans restaurant (Casa di Leo of zo iets). Duitsers kennen pizza’s die voor ons tot nu toe onbekend zijn. Wat te denken van een pizza asia met heerlijke kip en pindasaus en mozzarella. Ligt het aan mij of klinkt dit ronduit ranzig? Gelukkig hadden ze ook wat traditionelere pizza’s dus wij namen een heerlijke pizza met tonijn en die smaakte prima. Na het eten zijn we weer terug naar het hotel gegaan waar ik alvast een paar nieuwe spellen bekeek en Niek een potje schaakte op de laptop.
De volgende ochtend viel bij het ontbijt op dat het in vergelijking met twee jaar geleden veel drukker was geworden in het hotel. En volgens mij waren wij niet de enige beursgangers! Als we volgend jaar weer twee dagen gaan en als we dan weer in dit hotel boeken (wat mij betreft twee keer een ja) moeten we ’s avonds wellicht de bar maar eens onveilig gaan maken, wellicht valt er dan nog wat te spelen. Na het ontbijt zijn we uitgecheckt en zijn we op weg gegaan naar de Messe.
Dit keer stonden we wel op de van vorige edities bekende parkeerplaats met de gele bussen die je van je auto naar de ingang brengen. Maar sportief als wij zijn, zijn we maar gewoon gaan lopen. Het blijft grappig hoeveel personeel er aan het werk is op de parkeerplaats van Spiel. Er rijden dus een stuk of wat bussen rond om beursgangers van en naar hun auto’s te brengen. Maar verder zijn er ook hele legioenen wat oudere mannen mannen met one-size-fits-all (dus gemiddeld veel te grote) blauwe jassen die er voor zorgen dat de auto’s netjes geparkeerd worden.
Wij liepen eerst maar naar de stand van Amigo waar we samen met een vriendelijke demonstratrice hun nieuwe spel Alchemist hebben gedaan. Alchemist is een vriendelijk familiespel waarin je met verschillende ingrediënten toverdranken moet brouwen. Er is ruimte voor tien recepten. Als je een nieuw recept indient mag je kiezen hoeveel punten dit oplevert. Je denkt dan dat het slim is om een hoge puntenwaarde aan dit recept toe te kennen. De adder onder het gras (slim beest, de meeste adders landen in dit spel namelijk in de heksenketel) is echter dat je jouw recept niet nog een keer mag maken, maar de andere spelers wel. Zij krijgen dan ook de hoge puntenwaarde. Jij krijgt van hen dan wel een ingrediënt, maar zij krijgen twee ingrediënten en de punten. Ik bedacht fanatiek nieuwe recepten en had daardoor constant lekker veel ingrediënten. Niek was echter meer van het nadoen en uiteindelijk leverde hem dat de overwinning op.
Tijdens het spelen hadden we een sms gekregen van Peter Hein dat zij ook waren aangekomen en in de Hans im Glück stand aan het spelen waren. Hans im Glück had echter op meerdere stands zijn logo gezet waardoor we het niet meteen konden vinden. Maar na nog wat telefonisch contact kwam het toch goed. Peter Hein, Wendy en Roger waren bezig met Ming Dynastie en omdat ze nog niet zo lang bezig waren konden wij even voor een collega van Dagmar een setje met de nieuwe fabrieken van Funkenschlag ophalen. Daarna hadden we het geluk dat een tafel met Ponte del Diavolo vrij kwam. We hadden dit spel al eens op een ducosimbeurs gedaan dus na een snelle blik in de regels konden we starten. In dit spel bouw je eilanden en zandbanken en kan je deze vervolgens verbinden met bruggen. Hoe meer eilanden je via bruggen met elkaar verbind, hoe meer punten het oplevert. Net toen we klaar waren, kwam er een demonstrateur van Hans im Glück om te vertellen dat we een fout hadden gemaakt (eilanden moeten precies vier tegels groot zijn en wij hadden ze ook groter gemaakt). Niek vond dat een goed argument om de uitslag in het midden te laten en uit te gaan van een gelijkspel (jullie begrijpen wel wie er dus voor stond).
Peter Hein, Wendy en Roger waren inmiddels uitgespeeld. Peter Hein moest om twaalf uur bij de stand van QWG zijn omdat hij daar had afgesproken met iemand voor de verkoop van enkele van zijn oude spellen. Omdat de klok al aardig richting twaalf uur ging, begonnen we maar die kant op te lopen. Onderweg kom je natuurlijk allemaal leuke stands tegen (o.a. Galeria Kaufhaus waar Wendy voor 5 euro het Kolonisten reisspel kocht en liet signeren door Klaus Teuber himself) waardoor we te laat dreigden te komen. Peter Hein ging dus maar vast vooruit.
Op zijn terugweg naar ons spotte hij een leeg plekje bij Phoenicia van JKLM Games. Hij had hier goede dingen over gehoord en ging dus onmiddellijk zitten. Toen we allemaal weer compleet waren werd het spel ons uitgelegd. De eerste rondes vond ik het spel ronduit stom. Ik snapte niet wat nou het doel van het spel was (punten scoren door kaarten te kopen) en het spelmateriaal zag er niet echt uitnodigend uit (al was het een lust voor het oog in vergelijking met het voetbalspel dat op de tafel naast ons lag). We hebben het spel niet uitgespeeld, maar zijn ongeveer halverwege opgehouden. Tegen die tijd begon het een beetje duidelijk te worden hoe het spel werkt en ging het ook allemaal wat vlotter. Ik vond het een erg taai spel en vond het niet echt leuk (al was het minder suf dan ik eerst had gedacht). Roger en Niek waren het hier wel mee eens. Peter Hein en Wendy waren echter wel om, maar daar zal Peter Hein vast zelf nog wel over vertellen in zijn verslag.
Na zoveel spellen spelen was het tijd om op zoek te gaan naar stands waar we spellen konden gaan kopen. Wij hadden op onze eerste dag de All Games-stand weten te omzeilen (hmm, zou Niek me voor mezelf in bescherming hebben willen nemen). Maar nu kwamen we er wel uit en zoals ieder jaar was de stand stampvol zodat je achter in de rij aan moet sluiten om naar binnen te komen en langzaam langs het assortiment schuifelt. Tsja, wie houdt er nou niet van lage prijzen!
Na de All Games-stand gingen we verder met winkelen en pikten we nog een paar spellen op. Toen we al winkelend weer bij de hoofdingang terecht waren gekomen vonden Niek en ik het wel mooi geweest. We hadden genoeg nieuwe spellen gekocht en het we hadden geen zin om nog op zoek te gaan naar lege tafels om spellen te proberen. Wij namen dus afscheid van Peter Hein, Wendy en Roger en gingen terug naar de auto. Met wederom een volle bejaarden-trolley! En omdat zo’n trolley zo lekker rolt (en er geen bus klaar stond maar dat zeggen we er natuurlijk niet bij) zijn we terug gelopen naar de auto.
Het was duidelijk filetijd in Duitsland dus we hebben er twee uur over gedaan om in Nederland terug te komen. En daar zagen we op de navi ook wel heel veel file-meldingen dus wij hebben afslag Arnhem genomen en hebben daar een restaurant opgezocht en rustig een hapje gegeten om onze trip naar Spiel af te sluiten. Na het eten waren de files inderdaad opgelost en reden we in rap tempo door naar huis waardoor we nog net op tijd voor onze favoriete TV-serie Lost thuis waren.
Tenslotte nog een foto met alles spellen die met ons (Dagmar en Niek) mee naar huis zijn gegaan: Schwarzarbeit, Bohnhanza das Fanbuch, Carcassonne Abtei und Bürgermeister, uibreiding Skyline, Koala, Cuba, Ticket to Ride Zwitserland, Can’t stop, Cat Attack, Liebe und Intrige, Alchemist, Pitch Car + uitbreiding , Carcassonne de stad, Volle Wolle, Hippe Kippen, Filou, Siam, Perry Rodham, Phoenix en de nieuwe fabrieken voor Funkenschlag.