De afgelopen jaren ben ik telkens met Niek naar Spiel geweest. Dit jaar was Niek net tijdens Spiel in het buitenland voor een congres. Gelukkig waren Peter Hein, Anton en Coen te porren om met zijn vieren naar Spiel te gaan. En niet één, maar zelfs twee dagen! Op vrijdagochtend verzamelden we ons om half 8 bij Den Haag Hollands Spoor en daarna kon de spellen-trip (dubbele betekenis) beginnen!
Zo rond 10 uur reden we de parkeergarage in en de mannen in blauwe jassen loodsen ons snel naar een mooie parkeerplek op het dak. Vandaar was het een klein stukje lopen naar de beurs door een klein parkje. Onderweg zagen we nog een eekhoorn rennen. De rijen bij de kaartjes vielen reuze mee, we kochten meteen kaartjes voor beide dagen en toen konden we los gaan.
Peter Hein had een spel gepre-orderd (Choson) en dat gingen we als eerste ophalen. In de stand was een tafeltje vrij voor Lectio, een taipan-achtig spel maar dan met plastic blokjes. We vonden het er erg mooi uit zien en dus schoven we aan. In het spel krijg je een aantal blokjes die je zo snel mogelijk moet wegspelen met yatzee-achtige combi’s. Iemand komt uit met een combinatie en vervolgens mogen de andere spelers proberen dezelfde combi in een hogere waarde te spelen. De speler die de hoogste combi speelt mag vervolgens uitkomen. Het was best een aardig spelletje, maar lang zo leuk niet als Taipan. We bedankten dus vriendelijk voor de uitleg en schoven door naar een ander vrij tafeltje.
Op dit tafeltje lag Choson klaar en aangezien Peter Hein dat net had gekocht wilde hij het graag spelen. Het is per slot van rekening altijd fijn als iemand anders je de regels uitlegt. Helaas was de speluitlegger niet echt heel goed in zijn vak. Of te wel: ik snapte er geen bal van. Je moest kaarten uitspelen en als je de meeste van een soort had, dan mocht je een bonusactie doen. Soms kreeg je punten en wie aan het eind de meeste punten had, had gewonnen. Omdat ik de uitleg niet goed had kunnen volgen, was ik al lang blij dat het me lukte om binnen de regels kaarten te spelen. Echt leuk vond ik het spel dan ook niet, maar ik kan me voorstellen dat het wel leuk is als je snapt wat je aan het doen bent.
We besloten door te lopen en op zoek te gaan naar een ander spel om te spelen. Dat werd 7 Kingdoms. Dit spel werd verkocht in een stand die door drie kleine uitgevertjes werd gedeeld. De uitgever van het spel zelf was even de hort op, maar één van de andere standhouders was zo vriendelijk om het spel uit te leggen. Ook deze uitleg was weer lastig te volgen (maar petje af voor de dame die een spel dat niet van haar eigen uitgeverij was ging uitleggen). Ook in dit spel moest je kaarten verzamelen. In je beurt speelde je een kaart waar op stond hoeveel en welke kaarten uit de centrale rij je mocht pakken (bijvoorbeeld één kaart van de eerste drie kaarten). Je moest zo proberen meerderheden te verzamelen. Het was best ok, maar er zijn al zo veel van dit soort spellen. We bedankten dus voor de uitleg en liepen weer verder.
Coen had een afspraak met iemand voor de overdracht van een 18XX spel dat hij had gekocht. Terwijl de overdracht plaats vond, speelden Peter Hein en ik een potje Sushi Dice. In Sushi Dice liggen er drie opdrachtkaartjes open met bepaalde combinaties van Sushi-ingrediënten. Met dobbelstenen moet je proberen om deze combinatie te gooien. Je mag gewoon door dobbelen. Als je echter een zwart symbool gooit, dan moet je opnieuw beginnen. Tenminste, als je tegenstanders het zien, want als je tegenstander het niet ziet en niets zegt,dan mag je doen alsof je neus bloedt en door dobbelen. Ik vond er weinig aan, je hoeft nauwelijks iets te kiezen. Meestal ligt het wel voor de hand welke opdracht je gaat proberen te maken en dan is de enige keuze nog hoe je je aandacht verdeeld tussen zelf dobbelen en de ander in de gaten houden.
Coen en Anton waren nog bezig met de overdracht dus Peter Hein en ik liepen nog even samen verder. Peter Hein spotte een bekende van hem uit het Delftse (Kees als ik het me goed herinner). Kees ging net met twee Duitsers Diamonds spelen. Wij konden nog snel aanschuiven en die kans lieten we natuurlijk niet liggen. Diamonds is een slagenspelletje met een standaard pak kaarten. Als je de slag haalt dan mag je met het symbool waarmee je dat gedaan hebt een actie uitvoeren. Ieder symbool staat namelijk voor een actie waarbij je iets met diamanten doet (pakken, in je kluis stoppen, jatten, etc.). De twist in dit spel was dat als je niet kan volgen, je een kaart naar keuze mag spelen en de bijbehorende actie mag uitvoeren. Dit is fijn. Aan het eind van iedere ronde mocht bovendien de speler die de meeste kaarten van een soort had binnengeharkt in zijn gewonnen slagen ook nog die actie uitvoeren (en als je helemaal geen slag had gewonnen, mocht je meteen twee diamanten in je kluisje stoppen). We hebben vier rondjes gespeeld. Ik vond dit een leuk spelletje. Het speelde lekker vlot door en er zaten genoeg keuzes in om het leuk te maken.
Coen en Anton sloten zich ook weer bij ons aan en we besloten naar een andere hal te gaan. Bij de gang tussen de beide hallen liepen we Reiner Knizia tegen het lijf. Ik kon de kans om Peter Hein met zijn idool te vereeuwigen natuurlijk niet voorbij laten gaan (Peter Hein had dit wel heel goed gekund). Ik heb Knizia dus gevraagd of hij even met Peter Hein wilde poseren en natuurlijk wilde hij dat. Een van de dingen die ik zo leuk vind aan Spiel is dat er gewoon spelauteurs in het wild rondlopen. Super dus dat we Knizia even konden zien.
In de andere hal stond de stand van Queen Games. Er was een statafel beschikbaar met Greed van Donald X. Vaccarino (de auteur van Dominion). De naam van deze auteur was genoeg reden om graag aan te schuiven voor de uitleg. Toen de uitleg afgelopen was, wilden we gaan spelen. Maar dat ging zo maar niet. De statafels bleken te zin voor het uitleggen, maar je mocht er niet spelen. Gelukkig kwam er net een gewoon tafeltje vrij en dus konden we het spel meteen proberen. Greed is een draft-spel (of te wel: iedereen begint met een stapel kaarten, kiest er één van uit en geeft de rest door en je uit de stapel die je krijgt, kies je weer een kaart, waarna je die ook weer doorgeeft, etc.). In Greed mocht je na drie rondjes doorgeven ook iedere ronde een kaart uitspelen. Soms moest je eerst een bepaalde kaart hebben voor je een andere mocht spelen. Met deze kaarten (die op verschillende manieren elkaar beïnvloedden) moest je geld proberen te verdienen en de speler met het meeste geld won. Ik vond dit een erg leuk spel. Het speelt lekker vlot door en het is verdraaid lastig om te beslissen wat je gaat doen. Aanrader!
Het laatste spel dat we gedaan hebben op de beurs op vrijdag was Luchador. Over dit spel had ik veel goeds gelezen en het stond dan ook op mijn wish-list. De standhouder wist het spel heel enthousiast uit te leggen. In het spel kruip je in de rol van Mexicaanse worstelaars die met elkaar de ring in gaan. Je gooit met dobbelstenen waarop staat of je raakslaat, een slag blokt of zelfs een counter uitvoert. Je voert de gegooide acties uit en als je raakslaat, raakt je tegenstander punten kwijt. Als al zijn punten op zijn, dan is hij knock-out. Het idee van dit spel vond ik best leuk, ik had alleen het idee dat ik nauwelijks invloed had op wat er gebeurde. Je gooit met dobbelstenen en doet wat de dobbelstenen zeggen. Soms mag je kiezen met welke dobbelsteen je wilt gooien, maar dat is het dan ook wel. Hoe mooi het spel dan ook was, mij kon het niet bekoren.
Na Luchador vonden we het wel weer mooi geweest en gingen we naar het natuurvriendenhuis waar we die nacht sliepen. Door de looks van het gebouw had ik net het gevoel of ik op schoolreisje was. Ik slaap niet vaak in simpele kamertjes met vrienden die ook in zulke kamertjes liggen. We hebben pizza’s laten bezorgen en ’s avonds natuurlijk nog een paar spelletjes gedaan. De eetzaal werd gedurende de avond steeds drukker met andere Spiel-gangers die ook aan het spelen sloegen. Roger (vriend van Peter Hein) en Frank (vriend van Roger) sliepen bijvoorbeeld ook in het natuurvriendenhuis, zodat we ook met hen nog even ervaringen uit konden wisselen. Corné van Moorsel van Cwali was er ook en met hem hebben we zelfs nog een spelletje gedaan.
Eerst hebben we een potje Five Tribes gedaan. Dit is het nieuwe grote spel van Days of Wonder met een duizend-en-één-nacht thema. Het is een ontzettend leuk spel, maar erg lastig om kort uit te leggen. Maar ik ga het toch proberen. Het bord bestaat uit losse tegels. Op de tegels staan aan het begin drie gekleurde meeples. In je beurt (er wordt geboden voor de beurtvolgorde) pak je alle meeples van een tegel op en vervolgens leg je die als een soort kruimelspoor op aangrenzende tegels (op iedere tegel één). Je moet er alleen op letten dat je de laatste meeple op een tegel legt waar al een meeple van dezelfde kleur ligt. Dit is soms nog best een beetje puzzelen. Je mag vervolgens van de tegel waar je eindigt alle meeples in de kleur van de laatste meeple pakken. Als de tegel nu leeg is, dan mag je hem claimen en levert hij aan het eind punten op. Verder mag je altijd (dus ook als de tegel niet leeg was) de speciale actie van de tegel uitvoeren. Er zijn veel verschillende soorten acties. Het doel van het spel is om zo veel mogelijk punten bij elkaar te sprokkelen. Er zijn veel verschillende manieren om punten te scoren. Het spel is dus wel een beetje een puntenbrei, maar dan wel op een leuke manier. Het speelde lekker snel door en we hadden er allemaal veel plezier van.
Verder hebben we nog een potje Diamonds en Greed gedaan. Ik vond het toen wel tijd om naar mijn slaapkamer te gaan. Terwijl ik ging slapen is in ieder geval ook nog Concept gespeeld.
Hoi Dagmar, leuk dat je mijn naam nog herinnerde. Het leuke van diamonds spelen was dat het spel ook door de designer zelf (de man van de door mij geloofde mystery rummy serie) werd uitgelegd (de oude man op de foto)
Groet,
Kees
En we zijn pas halverwege! Nog een hele zaterdag te gaan met daarin: "de koop piek in het laatste uur", "wat doe ik met mijn laatste tientje?", "the christian motivation game", "avonturen in de fantasy hal" en "ga niet door naar start!" Ik ben benieuwd 😉