Spiel 2016: dag 3 (Dagmar)

Zaterdag is altijd de drukste dag op de beurs. Dat was voor ons een goede reden om extra vroeg naar de beurs toe te gaan zodat we er zeker van waren dat we een mooi plekje in P9 zouden bemachtigen en een beetje vooraan zouden staan als de deuren op gingen. Door de komst van Wendy, Jurre en Hugo waren we vandaag met een groep van 7 en dat is niet handig op een beurs. We splitsten ons daarom op in 3 groepen (groep 1: Roger met zijn zoon Hugo, groep 2: Wendy met haar zoon Jurre en Peter Hein en groep 3: Anton en ik). Anton en ik hadden afgesproken dat we op deze derde en voor ons laatste dag vooral meer wilden kijken en rondlopen en het dus minder belangrijk was om spellen te doen. Maar aangezien we redelijk vooraan stonden bij de deuren wilden we wel beginnen met een spelletje in een populaire stand. We kozen voor Iello (waarvan de grote vraag is hoe je het uitspreekt, volgens Peter Hein spreek je het uit als yellow, terwijl de rest van ons het letterlijk uitsprak als ielo).

Al in de hal was het goed te merken dat het drukker was dan de voorgaande dagen, er stonden massa’s mensen te wachten. Ik was dan ook blij toen de deuren om kwart voor 10 open gingen en we weer wat ruimte hadden. Anton en ik liepen richting Iello, maar onderweg spotte ik een leeg tafeltje bij Haba om Meduris te spelen. Die kans lieten we niet lopen natuurlijk. Er schoof nog een Amerikaanse beursbezoeker aan en dus konden we een potje met drie personen gaan spelen.

Meduris is een spel waar je eerst grondstoffen moet verzamelen om huisjes en (later in het spel) tempels te bouwen die punten opleveren als de druïde langs komt (maar die geeft die punten niet voor niets, daar moet je hem dan weer grondstoffen voor geven). Zoals het een Haba-spel betaamd ziet het er erg mooi uit en speelde het lekker vlot weg. De twist in dit spel was dat een alleenstaand huisje lekker goedkoop is (twee grondstoffen), maar ook maar weinig punten oplevert. Een huisje in een keten is duur (je betaald per extra huisje in de keten ook 2 extra grondstoffen), maar vervolgens ook (flink) meer punten oplevert, terwijl de bijdrage aan de druïde gelijk blijft. Aan het begin van het spel focusten we ons op het goedkoop bouwen van huisjes (waarom meer betalen als het niet nodig is) en pas later ontdekten we (met Anton voorop) dat het toch wel slim is om te investeren in huizen in ketens omdat dat zich uiteindelijk in punten dubbel en dwars terug betaald. Ik vond het een leuk familiespel en wil het graag nog eens doen (en dat gaat vast lukken aangezien Anton het spel gekocht heeft).

Toen we bijna klaar waren kwamen Peter Hein, Wendy en Jurre langsgelopen. Die hadden bij Iello zitten spelen en waren al klaar. Ze wilden Meduris ook graag proberen. En dus schoof Peter Hein vast bij ons aan (er was nog een stoel vrij) om de tafel te claimen voor als wij klaar waren. Dat was slim want er waren meer mensen die graag het spel wilden doen. Wendy en Jurre gingen ondertussen nog even toileteren en ook daar was de drukte al merkbaar. Het duurde lang voor ze terug waren. Anton en ik hielpen Peter Hein even de boel bezet te houden door het spel vast klaar te leggen en de regels uit te leggen in het Nederlands. Toen Wendy en Jurre weer terug waren, gingen Anton en ik op pad.

We slenterden lekker door de hallen heen en ik zag een leeg plekje bij Ice Cool. Ik had ergens opgevangen dat dit een hilarisch behendigheidsspelletje is en aangezien het niet lang duurt, besloten we het even te proberen. Het lege plekje was echter ook gespot door een Duits duo, dus we besloten met zijn vieren te spelen. Op tafel liggen vier dozen met de open kant naar boven. In de zijkanten zitten gaten waardoor “poorten” zijn ontstaan en op deze poorten liggen vissen in de verschillende spelerskleuren. In de centrale ruimte staan pinguïns in dezelfde kleuren. Eén speler wordt de pest-pinguïn die gaat proberen de andere pinguïns te vangen (als dat lukt dan wint die speler), terwijl de andere spelers proberen om zo snel mogelijk door alle poorten te racen om zo hun vissen op te halen. Het bewegen door jouw pinguïn een zetje met je vinger te geven (bijvoorbeeld weg te schieten) waardoor hij over de gladde dozen heen glijdt. Het was nog best leuk om even met dit spel te spelen, maar het kon me niet echt bekoren. We hebben een ronde uitgespeeld en hielden het toen voor gezien. Doe mij maar Pitch-Car.

Het was echt super druk op de beurs, maar doordat wij vooral wilden kijken hadden we er eigenlijk niet zo veel last van. We zijn rustig door de verschillende zalen gelopen (de beurs is echt enorm groot geworden). Zo rond 12 uur zagen we een leeg plekje bij Sola Fide, dus snel schoven we aan. Het bleek echter geen leeg plekje te zijn, want twee andere mensen gingen het spel al spelen en kregen net uitleg. Maar omdat het een tweepersoons spel was dat ze op een vierpersoonstafeltje hadden gezet konden we even meeluisteren en even rustig een bammetje eten en wat drinken. Daar hadden we echt heel veel mazzel mee. Ik knapte eigenlijk al af op de vormgeving van dit spel (landkaarten in saaie, rustige kleuren), maar de uitleg hielp ook niet. Van wat ik er van begrijp is het een spel waar je kaarten speelt die je het recht geven om blokjes in de verschillende regio’s van kleur te laten veranderen. Je probeert er daardoor voor te zorgen dat jouw kleur in de meerderheid komt en dan win je een regio. Het klonk mij nogal “je wint een blokje, verliest er twee, wint weer wat terug en zo gaat het langer door dan dat ik het leuk zou blijven vinden” in de oren. Ik heb het spel niet gespeeld, dus wellicht is het veel leuker dan dit, maar het was voor mij reden genoeg om dit spel verder te negeren.

Na onze lunchbreak liepen we weer verder door de drukte en om eens lekker rond te kijken. Het was echt heel fijn om niet te hoeven jagen op een plekje (dat was op zaterdag namelijk een hele klus geweest), maar dat je gewoon een beetje met de stroom mee kan lopen en rustig in winkeltjes kan kijken. Op een gegeven moment wilden we eigenlijk wel graag een keer naar het toilet. De rijen die daar stonden (zelfs bij de mannen!) waren echter enorm lang. Daar hadden we dan ook weer geen zin in, dus we liepen maar weer door. Bij het derde toilet dat we vonden (via een raar achteraf gangetje uit een hal via een trap naar beneden) was het gelukkig wel rustig en konden we zo doorlopen.

We zijn vervolgens een uitgebreid gaan kijken in de hallen waar de LARP-ers (life action role playing) en liefhebbers van minituren-spellen (of te wel veel huisvlijt met penselen en verf). We liepen daarbij ook aan tegen een hal met Dice-Rings. Dat vond ik heel fascineren. Het is een ring met een smallere losliggende ring er op met daarop de getallen van een dobbelsteen. Op de brede ring staan ergens twee pijltjes en als je dan de smallere ring een zwieperd geeft dan gaat hij draaien en zodra hij tot stilstand komt kan je bij de pijltjes aflezen wat je hebt gegooid. Ik vond dit heel grappig en heb er dus één gekocht. Ze zijn gemaakt van roestvrijstaal en je kan ze in verschillende kleuren kopen. Ik koos voor de regenboog-variant. Ook kan je uit verschillende soorten dobbel-notaties kiezen en ik koos voor de klassieke stippen. Ik kreeg nog uitleg over de garantie (levenslang) en een briefje over hoe ik de ring moet schoonmaken (met de cheesy old warrior’s proverb quote op de instructie-kaart “without proper care, even the finest equipment will be reduced to dust”.

Er was één spel dat ik nog heel graag wilde bekijken en als het even kon proberen, namelijk het spelletje What’s Up. Ik had opgezocht waar de uitgever zich bevond, dus toen we in de buurt waren gingen Anton en ik er eens een kijkje nemen. Ik zag in de stand alleen nergens What’s Up liggen dus ik ging maar even vragen hoe het zat. De mensen in de stand legden ons uit dat Strawberry Studio (de uitgever) twee verschillende lijnen met spellen had, één met wargame-achtige mannen spellen en een lijn met familiespellen. We stonden in de stand van de wargame-achtige mannen spellen en What’s Up werd hier dus niet getoond aangezien het een familiespel was. Ze legden ons uit waar we de andere stand konden vinden en we kregen een heel leuk flesje water (Healing Potion) mee voor onderweg. Echt super sympathiek!

Natuurlijk zijn we daarna ook even langs de andere stand van Strawberry Studio gegaan. En daar vielen we met onze neus in de boter want er kwam net een tafeltje vrij waar What’s Up op lag. Snel schoven we aan. Het bleek een über schattig memory-achtig kaartspelletje te zijn. Op tafel liggen 30 kaarten met daarop 1, 2 of 3 vogels in vier verschillende kleuren. De kaarten zijn tweezijdig (ook op de andere kant staan de vogeltjes). Het is de bedoeling dat je van iedere kleur vogels een set verzameld met 1, 2 en 3 vogeltjes (en dat verzamelen moet je in de juiste volgorde doen). De grap is dat je een kaart eerst moet omdraaien voor je hem mag pakken. Gelukkig is het niet helemaal willekeurig wat er op de achterkant van een kaart staat. Er staan altijd óf hetzelfde aantal vogels op (maar dan van een andere kleur) of vogels van dezelfde kleur (maar dan verschillende aantallen). Het is een heel licht spelletje dat je in een paar minuten gespeeld hebt. Ik vond het erg leuk en heb het dan ook mee naar huis genomen.

We liepen weer verder, maar ondanks de Healing Potion begonnen Anton en ik toch een beetje moe te worden. We besloten dan ook dat het tijd was voor een kopje koffie in het restaurant. Gelukkig vonden we snel een plaatsje zodat we even konden uitrusten. Ik verbaasde me er over dat er nergens spellen op tafel lagen, maar zag al snel waarom dat was. Op de krijtborden aan de muur stond dat de speelruimtes in de centrale hal waren (hint, hint). Erg grappig. Het was inmiddels een uur of 4 en Anton en ik besloten dat het wel zo’n beetje mooi geweest was. We zijn nog langs een paar winkels gelopen voor de laatste aankopen en daarna zijn we terug naar de auto gegaan en heerlijk vlot naar huis gereden (geen files en nog met daglicht).

Net als vissers standaard poseren met hun gevangen vissen (als ze groot genoeg zijn tenminste), zo tonen spellengekken hun nieuwe aankopen. Ik ben dit jaar met een flinke stapel nieuwe spellen thuis gekomen en ik kijk er erg naar uit om ze allemaal te gaan spelen. Laat die lange avonden maar komen!