Geplaatst door Spelers: Anneke, Bas, Dagmar, Jacqueline, Niek, Peter Hein, René en Willemien
Gespeelde spellen:
Heersers der Woestijn
Beowulf
Maka Bana
Middernacht Vampierenjacht
Deze keer werd er gespeeld bij René. Hij had zelf net een nieuw spel gekocht, Maka Bana, en had dat klaar gelegd om te spelen. Dagmar en Niek hadden wat spellen meegenomen voor Willemien om te proberen en natuurlijk ook het een en ander om zelf te spelen, Beowulf voorop.
Spelers: Anneke, René en Willemien
Voor Beowulf waren direct 5 gegadigden, dus Willemien, Anneke en René bleven over om een ander spel te kiezen. We besloten te beginnen met Durch die Wüste, zodat Willemien de spelregels weer op kon halen. Na kort de regels doorgegaan te zijn konden we beginnen aangezien we alledrie het spel al eens gespeeld hadden.
De waterbronnen met drie punten bleken enigszins bij elkaar in de buurt te liggen, waardoor de meeste startkamelen ook bij elkaar kwamen te staan. De eerste beurten werden vooral benut om de eerste oases te bereiken en de hoogst scorende waterputten te benutten. Al snel bleek dat René had ingezet op de langste karavaan te maken van de roze kamelen. Willemien besloot daarop haar roze karavaan te laten voor wat hij was en door te gaan met haar groene karavaan. Anneke bouwde door aan de turkooizen karavaan waarmee ze ook als eerste een gebied af wist te sluiten.
Doordat René vooral ingezet had op één kleur was er na het afsluiten van een groot gebied met zijn roze karavaan voor zijn andere kleuren nog maar weinig punten te scoren. Daarop besloot hij de roze kamelen te blijven plaatsen, waardoor het spel vrij snel beëindigd werd. Ondanks dat Willemien in haar laatste beurt nog net een gebied kon afsluiten kwam ze één punt te kort voor de eindoverwinning.
Uitslag: René 73, Willemien, 72, Anneke 68
Waardering: allen 3½
Spelers: Bas, Dagmar, Jacqueline, Niek en Peter Hein
Dagmar had al een tijdje reclame lopen maken voor Beowulf, het nieuwste grote bordspel van Reiner Knizia. Op het oog (door de illustratie en het doorlopen van een reeks scenario?s op het bord) lijkt het op een soort In de Ban van de Ring, maar niets is minder waar. Beowulf is een veilingspel, waarbij de spelers in de verschillende episodes van het verhaal van Beowulf de bekende held zo goed mogelijk proberen te assisteren. Beowulf voelt als een typische Knizia: extreem elegant, resources tegen elkaar en de opbrengsten afwegen en zonder scherpe randjes. Wat het deze keer anders maakt zijn de risico?s die je aan kunt gaan: als je niet over de juiste kaarten beschikt, kun je gokken en de twee bovenste kaarten van de stapel pakken. Zit er een juiste kaart bij, dan mag je die in je hand nemen en eventueel uitspelen. Zo niet, dan is je beurt voorbij en krijg je bovendien een schram. Drie schrammen veroorzaken een wond en een speler met drie of meer wonden kan de winst wel op zijn buik schrijven. Bij de risico?s gaat het dus om gecalculeerde risico?s en niet alleen om dom geluk.
Bij de eerste veilingronde waarbij de spelers tegen elkaar op moeten bieden ging iedereen er direct stevig in. Je moet wel meegaan, want net als in Tadsch Mahal ben je al je gespeelde kaarten kwijt, succesvol of niet. Peter Hein kwam als winnaar uit de strijd en koos direct maar voor de punten. Voor de anderen bleven er kaarten en schatten over om in de volgende veilingen toe te kunnen slaan.
Het scheelt dat je bij dit spel precies kunt zien welke kaarten je bij de komende veilingen nodig hebt. Daardoor weet iedereen precies hoever hij of zij kan gaan en wanneer het beter is om even een veiling te skippen. Tijdens de veilingen werd er regelmatig voor risico?s gekozen en ook tussendoor was dit het geval. Iedereen had daar min of meer evenveel geluk mee, zodat de veilingen meestal toch beslist werden op de ingezette kaarten. Niek viste alleen een paar keer achter het net en kwam na een tijdje op drie wonden te staan. Hij zette dus alles op alles om bij een van de volgende veilingen een wond te genezen. Dit lukte, zodat hij niet een straf van vijftien punten aan zijn broek kreeg.
Bij de allerlaatste veiling waren er nog veel punten te verdienen. Iedereen had de daarvoor benodigde kaarten flink opgespaard, zodat de inzet hoog werd. Peter Hein was nog het minst spaarzaam en had na drie symbolen al een lege hand. Er zat niets anders op dan een risico aan te gaan. Hij had nog maar twee schrammen, dus wat kon er gebeuren?
Wat toen volgde was voor sommigen hilarisch en anderen frustrerend. Peter Hein bleef bij de risico?s maar juiste symbolen omdraaien, soms zelfs twee per keer. Dagmar moest na een tijdje ook afhaken en voor de risico?s gaan. Net als Peter Hein kreeg ze geen schrammetje. Bas en Niek, die een stuk zuiniger waren geweest, zagen het met lede ogen aan. Bas kon na zeven symbolen geen beroep meer doen op zijn handkaarten en ging ook risico?s aan. Hij was een stuk minder gelukkig en moest na negen symbolen afhaken. Peter Hein hield het vol tot elf symbolen, waarvan hij er dus acht met de risico?s verkregen had. Daarna viel ook Dagmar, zodat Niek, die van zich zelf al de meeste kaarten had, uiteindelijk toch de veiling won.
Hoe spannend deze ronde ook was geweest, voor de einduitslag maakte het allemaal niets uit. Ook als hij het langer had uitgehouden dan Dagmar en Peter Hein had Bas het spel niet gewonnen en ook zonder hun extreme geluk waren Dagmar en Peter Hein wel bovenaan geëindigd. Duidelijk een veilingspel waarbij teveel zuinigheid niet loont.
Bas en Niek hadden de risico?s wat te frustrerend gevonden, de anderen zagen het probleem niet zo. Ondanks haar bescheiden positie was vooral Jacqueline erg enthousiast.
Uitslag: Peter Hein 30, Dagmar 28, Niek 22, Jacqueline 15, Bas 11
Waardering: Jacqueline 4, Dagmar en Peter Hein 3½, Niek 2½, Bas 2
Spelers: Anneke, René en Willemien
Aangezien de andere groep nog druk bezig was met Beowulf was het tijd om een volgend spel uit te zoeken. Anneke gaf aan Clans niet al te leuk te vinden en aangezien René wel zijn nieuwste aanwinst wilde uitproberen werd besloten om Maka Bana te spelen. Het spel speelt zich af op een tropisch eiland. De spelers zijn projectontwikkelaars en het doel is zoveel mogelijk hutten te bouwen, het liefst aaneengesloten van je eigen kleur. Elke speler krijgt een stapel kaarten, waarmee hij een van de vier stranden kan kiezen, evenals een van de vier ondergronden en een van de drie typen. Nadat elke speler drie kaarten heeft uitgekozen waarmee een unieke plaats wordt aangegeven moet een van de kaarten open worden neergelegd. Vervolgens mogen de spelers een totempaal plaatsen waar een bouwlocatie mee kan worden geblokkeerd. Hierna mag elke speler, indien mogelijk, zijn hut bouwen. Om het spel interessanter te maken leek het René leuk de uitgebreide variant te spelen, waarbij ook vals gespeeld mag worden door teveel of te weinig kaarten te spelen. Afgesproken werd dit vanaf de derde beurt toe te staan. Als je teveel kaarten speelt is het mogelijk om twee hutten in één beurt te bouwen en met te weinig kaarten mag je tijdens het bouwen de ontbrekende kaarten alsnog bijpassen. Het is echter niet zonder risico, want als je door een andere speler terecht wordt beschuldigd van vals spelen dan moet je een beurt overslaan. Speelt degene die beschuldigd wordt echter niet vals of net zo vals als de aanbrenger dan moet de aanbrenger zelf zijn beurt overslaan.
De derde ronde werd door alle spelers gebruik gemaakt van de mogelijkheid om vals te spelen. De totempalen bleken echter een groter effect te hebben, zeker bij Anneke kostte dit haar enkele beurten achter elkaar de mogelijkheid om een hut te bouwen. Hierdoor wisten Willemien en René uit te lopen en kwam bij beide het einde van de hutten en daarmee het einde van het spel in zicht. Doordat Willemien met Anneke streed om de meerderheid op één van de stranden kon René uiteindelijk als eerste zijn laatste hut plaatsen.
Uitslag: René en Willemien 25, Anneke 8
Waardering: René 3½, Anneke en Willemien en Anneke 3
Spelers: Bas, Dagmar, Jacqueline, Niek en Peter Hein
Dagmar en Niek wilden voor het slapen gaan nog wel een kort spel. Met voorbedachte rade hadden ze Middernacht Vampierenjacht meegenomen, deze keer met de uitbreiding Frische Luft für die Gruft. Die introduceert Graaf Rucola en de vleermuizen.
De uitbreiding maakt het spel nog weer een stukje ingewikkelder, waardoor het bij dit geheugenspel al moeilijk genoeg bleek om de regels goed te onthouden. Tijdens het spel werd er dan ook veelvuldig in de regels gebladerd.
Na het vorige potje had Jacqueline natuurlijk een reputatie hoog te houden, maar dit werd haar iets teveel. Ze greep vaker mis bij de graven en kreeg af en toe van de anderen een extra vampiertje. Dagmar daarentegen deed het een stuk beter dan de vorige keer. Het waren echter Bas en Niek die het beste gingen, op de hielen gezeten door Peter Hein.
Niek was de eerste die drie vampieren in een beurt kon plaatsen en kreeg daarmee de Graaf. Bas pakte hem echter af, maar maakte een fout bij het inzetten van onze eigen Nosferatu. De Graaf reisde door naar Jacqueline en kwam uiteindelijk terecht bij Peter Hein. Inmiddels had Bas nog maar twee vampieren over, terwijl sommige spelers gevaarlijk op twee staakjes zaten. Zo kon hij ook ineens winnen dankzij de fout van een ander.
En zo geschiedde: Niek opende een graf met een stronk knoflook van Dagmar. Hierdoor kwam het graf weer leeg te staan en kon Bas vervolgens een vleermuis er op plaatsen en het graf dus voor een willekeurige vampier claimen. Daarmee won hij het spel.
Iedereen vond het een moeilijk maar leuk spel. De uitbreiding voegt helaas meer complexiteit dan speelplezier toe. Het spel is prima zonder.
Uitslag: Bas 0, Niek en Peter Hein 3, Dagmar 8, Jacqueline 9
Waardering: allen 3