Betrayal at House on the Hill

Sommige thema’s spreken me meer aan dan andere. Voor handelen op de Middellandse zee of het bouwen van het zoveelste kasteel voor de zoveelste koning loop ik bijvoorbeeld niet meteen warm. Maar spellen met een beetje occult of spooky thema gun ik dan wel weer graag een tweede blik. Betrayal at House on the Hill is thematisch dan ook helemaal een spel naar mijn hart.

 

In Betrayal af House on the Hill ontdekken de spelers een eng spookhuis. In de eerste fase van het spel lopen de spelers door het huis heen en ontdekken ze welke kamers er zijn. Dit doe je door met poppetje door het huis te lopen. Telkens als je door een deur stapt waar nog niets ligt, draai je een tegel om met daarop de betreffende kamer en die leg je passend aan. Op veel tegels staan tekst of symbolen die speciale regels/acties triggeren. Zo wordt je misschien wel aangevallen door onzichtbare handen of raak je verzeild in een mysterieuze mist. In veel gevallen moet je dan dobbelen om te kijken hoe een situatie afloopt. Als je gelukt hebt vindt je soms voorwerpen, zoals een harnas of EHBO-doos. Deze voorwerpen kunnen later goed van pas komen.

 

Als “the haunt” (het spookuur) begint, dan moeten de spelers in een handleiding opzoeken welk van de 50 verschillende scenario’s getriggerd is (dit lees je af in een matrix met op de ene as de voortekens en op de andere as de kamers). Als eerste check je daarbij of in het scenario één van de spelers een verrader is (dat is meestal het geval). De verrader krijgt zijn eigen scenarioboek en mag even in een andere ruimte de instructie voor het scenario gaan lezen. De andere spelers (de survivers) lezen ondertussen hun instructie. In de instructie wordt uitgelegd wat er gebeurt en krijgen beide zijden een overwinningsdoel opgelegd.

 

Ik ga natuurlijk niet verklappen wat voor scenario’s er allemaal zijn, maar vaak moet je proberen de andere kant uit te schakelen door iets te vinden in combinatie met het verslaan van de tegenstander (met dobbelstenen). Wie als eerste de overwinningsconditie weet te volbrengen, wint het spel. In het betreffende regelboekje kan je dan lezen wat dat betekent…..

…en de waardering

Het thema van Betrayal at House on the Hill vind ik erg leuk. Dit thema is ook goed doorgevoerd in het spelmateriaal. Veel van de gebeurtenissen, voorwerpen en voortekens lijken rechtstreeks uit een enge horror film te komen. De tweede fase van het spel is in dit opzicht het leukst omdat je echt even niet weet wat de andere kant (survivers/verrader) probeert te doen. Dit zorgt voor extra spanning en dus plezier.

Helaas viel het spelmechanisme me echter tegen doordat de geluksfactor wel heel dominant aanwezig was. Bij het ontdekken van het huis ben je afhankelijk van welke kaart je omdraait. Als dat een kaart is met een handig voorwerp ben je blij, blijkt het een kaart te zijn waar je aangevallen wordt (en schade oploopt) dan is het minder leuk. Er zijn maar een paar kamers die interessant zijn om speciaal naar toe te gaan (de bibliotheek levert je bijvoorbeeld kennis op), maar in de meeste gevallen proberen de spelers gewoon zo veel mogelijk kamers te ontdekken en ben je dus overgeleverd aan het lot van de trekstapel.

In het spel wordt verder veel bepaald door dobbelsteenworpen en ook daar heb je dus maar weinig in te brengen als speler. Al mag je nog zo veel dobbelstenen werpen (op basis van je karakter), als ze je niet gunstig gezind zijn, dan houdt het snel op. En dat is vaak zelfs letterlijk, de karakters gaan in de tweede fase van het spel namelijk vaak dood. En als dat met jouw karakter gebeurt, dan lig je uit het spel en moet je gewoon wachten terwijl de andere spelers door gaan.

Ik vind het niet meer van deze tijd dat spelers zo weinig invloed hebben op het verloop van een spel en dat spelers uitgeschakeld kunnen worden waardoor ze uit het spel liggen. Grote delen van het spel ben je als speler een passagier in je eigen zelfsturende auto die gehackt is door een dobbelsteen die volledig willekeurig bepaalt waar je naar toe gaat. Dat is even leuk, maar ik ben in een spel liever zelf aan zet. In de vorige eeuw was dit misschien nog best een prima spel geweest, maar inmiddels ligt de lat echt hoger.